για την απάντηση πατήστε πάνω στον αύξοντα αριθμό της ερώτησης
==============ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ======================
===============ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ====================
1. Γενικά, χορηγούνται για 6 μήνες. Συγκεκριμένα, μετά το πρώτο τρίμηνο πρέπει να έχει εκτιμηθεί εάν υπάρχουν προκλητικοί παράγοντες της μη μαζικής πνευμονικής εμβολής. Ειδικότερα, μετά το πρώτο τρίμηνο πρέπει να εκτιμηθεί η σχέση οφέλους/κινδύνου και να συνεχιστεί ή διακοπεί η αγωγή με αντιπηκτικά. Εάν δεν υπάρχει εμφανής λόγος που προήγαγε την θρόμβωση (τραύμα, επέμβαση, σηματική ακινησία, κλινοστατισμός) μπορεί να συμπερανθεί ότι ο ασθενής έχει προδιάθεση στη θρόμβωση, οπότε η αντιπηκτική αγωγή παρατείνεται επί ακόμη 3 μήνες (&).
2. Σύμφωνα με τις σύγχρονες τάσεις, η θρομβόλυση αποτελεί πρώτης γραμμής θεραπεία για κάθε μαζική πνευμονική εμβολή που συντρέχει με κυκλοφορική ανεπάρκεια (π.χ., υπόταση). Άλλες παρεμβάσεις μπορεί να θεωρηθούν, εάν υπάρχει ο κατάλληλος εξοπλισμός και εμπειρία (π.χ., εμβολεκτομή) (&).
3. Σύμφωνα με την πρόσφατη δημοσίευση της BTS στα κύρια αίτια του επαγγελματικού άσθματος περιλαμβάνονται: [α] ισοκυανιούχα - ο κυριότερος προκλητικός παράγων επαγγελματικού άσθματος, [β] άλατα χρυσού, ρεσίνες, [γ] γλουταλδεΰδη, [δ] άνθη σιτηρών, [ε] εποξικές ρητίνες, [στ] πρωτεολυτικά ένζυμα.
4. η πυριτίαση. το πυρίτιο είναι τοξικό για τα μακροφάγα. Εμφανίζεται με πνευμονική ίνωση ή αποτιτανώσεις πυλαίων λεμφαδένων στις πύλες ('egg shell').
5. 1. στρεπτόκοκκος πνευμονίας Streptococcus pneumoniae (αφορά το 80% των περιπτώσεων πνευμονίας κοινότητας), 2. αιμόφιλος της γρίπης, Haemophilus influenzae, 3. σταφυλόκκοκος χρυσίζων, Staphylococcus aureus, συνήθως μετά γριππώdη συνδρομή, 4. μυκόπλασμα της πνευμονίας, Mycoplasma pneumoniae, 5. ιοί, viruses.
6. η κλεμpσιέλλα της πνευμονίας, είναι κλασικό αίτια πνευμονίας επί αλκοολικών.
7. η ταχεία εγκατάσταση, ο υψηλός πυρετός, η πλευρωδυνία, και ο επιχείλιος έρπης (&).
8. σύγχυση (score>8/10), ουρία (>7mmol/l), αναπνευστική συχνότητα>=30 αναπνοές/λεπτό, αρτηριακή πίεση συστολική: <=90 mmHg, διαστολική <=60 mmHg, ηλικία >65 ετών. Ασθενείς με 3 ή περισσότερα από τα κριτήρια αυτά (8) θεωρούνται ότι πάσχουν από σοβαρή πνευμονία.
9. από του στόματος αμοξικιλλίνη (BTS published guidelines,2009)
10. σοβαρή πνευμονία κοινότητας: IV αμοξυκιλλίνη+κλαβουλανικό ο., +κλαριθρομυκίνη ή σεφουροξίμη+κλαριθρομυκίνη ή σεφοταξίμη + κλαριθρομυκίνη. Υπάρχει μεγάλη εμπειρία με πιπερακιλλίνη/ταζοβα- κτάμη + μακρολίδη.
11. Ως πάσχοντες από σοβαρό, βαρύ και απειλητικό για τη ζωή άσθμα (&)
12. Υπάρχει περιορισμένη τεκμηρίωση για την IV χορήγηση αμινοφυλλίνης στην παρόξυνση άσθματος. Εν τούτοις, χρησιμοποιείται ακόμη, σε πολλές κλινικές διατάξεις.
13. 1.2-2 g, IV, σε διάστημα > 20 λεπτών, εφ άπαξ, εάν η προηγούμενη θεραπεία δεν αποδώσει (νεφελοποιούμενοι β2-διεγέρτες, προωθούμενοι με πηγή οξυγόνου, όχι μέσω μηχανικού ή δι΄υπερήχων νεφελοποιητού, εισπνεόμενα αντιχολινεργικά, και ενδοφλέβια χορήγηση πρεδνιζόνης, 30 mg ή μεθυλοπρεδνιζολόνης 250 mg).
14. αίτια πνευμονικής ηωσινοφιλίας: Συνδρομο Churg-Strauss, αλλεργική βρογχοπνευμονική ασπεργίλλωση, allergic bronchopulmonary aspergillosis (ABPA), σύνδρομο Loffler, ηωσινοφιλική πνευμονία eosinophilic pneumonia, υπερηωσινοφιλικό σύνδρομο, hypereosinophilic syndrome, τροπική πνευμονική ηωσινοφιλία, tropical pulmonary eosinophilia. ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΣΥΧΝΑ ΑΙΤΙΑ: κοκκιωμάτωση Wegener. ΦΑΡΜΑΚΑ: νιτροφουρανοτΐνη, nitrofurantoin, σουλφοναμίδες, sulphonamides.
15. Σύνδρομο Loffler: πιστεύεται ότι οφείλεται στην λοίμωξη από Ascaris lumbricoides, που προκαλεί μια κυψελιδική αντίδραση. παροδικές σκιάσεις στην ακτινογραφία θώρακος και ηωσινόφιλα αίματος. Εμφανίζεται με πυρετό, βήχα, και νυκτερινούς ιδρώτες. που συνήθως διαρκούν λιγότερο από 2 εβδομάδες. Γενικά, είναι μια αυτοϊώμενη πάθηση.
16. βασικές διαφορές μεταξύ τοξοπλασμώσεως και λεμφώματος ΚΝΣ, επί οροθετικών ασθενών
τοξοπλάσμωση | πρωτοπαθές λέμφωμα |
πολλαπλές βλάβες, οζώδεις ή δακτυλιοειδείς σκιάσεις, SPECT με θάλιο=αρνητικό | μονήρης βλάβη, μονήρης ομοιογενής σκίαση, SPECT με θάλιο=θετικό |
σημειώνεται ότι η φυματίωση είναι σπανιότερη της τοξοπλασμώσεως επί ασθενών με λοίμωξη HIV ( CD4: 11 κύτταρα/µl.) (&)
17. θεραπεία σταθεροποιημένης ΧΑΠ (&). γενικά μέτρα: διακοπή καπνίσματος, ετήσιος αντιγριπικός εμβολιασμός, εφ΄άπαξ αντιπνευμονοκοκκικός εμβολιασμός. βρογχοδιασταλτική αγωγή: βραχείας δράσεως β2-διεγέρτες (SABA) ή βραχείας δράσεως αντιχολινεργικά (SAMA), ως πρώτης γραμμής θεραπεία. Ο περαιτέρω χειρισμός των ασθενών που παραμένουν δυσπνοϊκοί ή εμφανίζουν συχνές παροξύνσεις, εξαρτάται από τις σπιρομετρικές τους τιμες: [α] FEV1 > 50%: παρατεταμένης δράσεως β2-διεγέρτες (LABΑ, σαλμετερόλη ή φορμοτερόλη) ή παρατεταμένης δράσεως μουσακρινικοί ανταγωνιστές (LAMA, τιοτρόπιο). [β] FEV1 < 50%: LABA+εισπνεόμενα στεροειδή (ICS), σε συσκευή συνδυασμών, ή LAMA. Για ασθενείς με επίμονη δύσπνοια ή συχνές παροξύνσεις, εάν ήδη λαμβάνει LABA, μεταπήδηση σε LABA+ICS, με συσκευή συνδυασμού, ή, αλλοιώς, χορηγούνται LAMA και LABA+ICS. Από του στόματος θεοφυλλίνη. Σύμφωνα με τις υποδείξεις του NICE, θεοφυλλίνη χορηγείται μόνο μετά από κλινική δοκιμή με LAΒΑ, ή σε ασθενείς που δεν συνεργάζονται ικανοποιητικά με τις συσκευές (&). Η δόση της θεοφυλλίνης πρέπει να μειωθεί εάν συγχορηγούνται μακρολίδια ή φλουοροκινολόνες. Βλεννολυτικά. Χορηγούνται σε ασθενείς με χρόνια βρογχίτιδα, ή εφόσον παρατηρείται βελτίωση των συμπτωμάτων.
18. Στην διαχείριση ασθενών με ΧΑΠ (&), εάν είναι γνωστό ότι η PaCO2 κυμαίνεται εντός φυσιολογικών ορίων, τότε η SaO2% κυμαίνεται μεταξύ 94-98%. Ασθενείς που τελούν υπό κίνδυνο να αναπτύξουν υπερκαπνία, ο SaO2 ρυθμίζεται στα όρια 88-92% (&). Γενικά, το μίγμα του συμπληρωματικού οξυγόνου πρέπει να 'ρυθμίζεται' σε σταθεροποιημένους ασθενείς με ικανοποιητικό κορεσμό οξυγόνου, για λόγους επαρκούς ιστικής οξυγονώσεως, αλλά ταυτόχρονα διατηρήσεως της ευαισθησίας των περιφερικών χημειοϋποδοχέων (paO2>62 mmHg).
19. Πρωτοπαθής, είναι ο πνευμοθώρακας χωρίς υποκείμενη πνευμονοπάθεια. Δευτεροπαθής, επί παρουσίας χρόνιας παθήσεως, όπως, άσθμα. Στον πρωτοπαθή: Εάν το πάχος του αέρα είναι <2 cm, και ο ασθενής δεν εμφανίζεται δυσπνοϊκός, τότε, ο ασθενής ρτελέι υπό ιατρική παρακολούθηση και εξέρχεται. Εάν το πάχος του αέρα είναι >2 cm ή/και ο ασθενής είναι δυσπνοϊκός, τότε εφαρμόζεται σωλήνας παροχετεύσεως.
20. Στις υποδείξεις της BTS, γενικά περιλαμβάνονται: Για δυσπνοϊκούς ασθενείς, ηλικίας, >50 ετών, με πάχος αέρα >2 cm, εφαρμόζεται σωλήνας παροχετεύσεως. Όλοι οι ασθενείς νοσηλεύονται για τουλάχιστον 24 ώρες. Εάν το πάχος του αέρα είναι < 1 cm, χορηγείται οξυγόνο και νοσοκομειακή παρακολούθηση για τουλάχιστον 24 ώρες.
27. Η ανεπάρκεια α1ΑΤ είναι κοινή σύμφυτη παθολογική κατάσταση που προκαλείται από από την έλλειψη ενός αναστολέως των πρωτεασών (Pi), που φυσιολογικά παράγεται στο ήπαρ. Ο ρόλος της α1ΑΤ είναι η προστασία των κυττάρων από ένζυμα, όπως η ουδετεροφιλική ελαστάση. Η α1ΑΤ εντοπίζεται στο χρωματόσωμα 14, και μεταφέρεται με τον υπολειπόμενο χαρακτήρα. Τα αλλήλια ταξινομούνται ανάλογα με την ηλεκτροφορητική τους κινητικότητα. Μ: φυσιολογικά, S: αργά και Ζ: πολύ αργά (PiMM. PiSS [50% των φυσιολογικών επιπέδων της α1ΑΤ] και PiZZ [10% των φυσιολογικών επιπέδων α1ΑΤ).
28. Η νόσος εκδηλώνεται, συνήθως, στους PiZZ γενότυπους και αφορά: [α] από τους πνεύμονες: πανβοτρυδιακό εμφύσημα, κυρίως εντοπισμένο στους κάτω λοβούς. [β] από το ήπαρ: κίρρωση και ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα, στους ενήλικες, χολόσταση στα παιδιά.
29. συγκαταλέγονται: κάπνισμα (αυξάνει τον κίνδυνο κατά 10%). αμίαντος (αυξάνει τον κίνδυνο κατά 5 φορές), αρσενικό, ράδιο, νικέλιο, χρώμιο, αρωματικοί υδρογονάνθρακες, κρυπτογενής ινώδης κυψελιδίτις. Το κάπνισμα και η έκθεση σε αμίαντο έχουν συνεργητική δράση. Δηλαδή ένας καπνιστής εκτεθειμένος στο αμίαντο έχει 10*5 =50 φορές αυξημένο κίνδυνο. ΔΕΝ προάγει σε πνευμονικό καρκίνο η πνευμονοκονίωση.
30. αίτια (Μνημονικός κανόνας) και βαρύτητα κώματος
56. 1. κρυοϊζηματίνες (IgM), μπορεί να προκαλέσουν αιμολυτική αναιμία, θρομβοκυτοπενία, 2. πολύμορφο ή οζώδες ερύθημα, 3. μηνιγγοεηλεφαλίτιδα, 4. σύνδρομο Guillain-Barre, 5. φυσαλιδώδης ωτίτις (επωδυνα κυστίδια στην τυμπανική μεμβράνη), 6. περικαρδίτις/μυοκαρδίτις, 7. ηπατίτις, παγκρεατίτις 8. νεφρική οξεία σπειραματονεφρίτις.
57. Παρ΄όλο ότι εστην παθογένεια της εξωγενούς αλλεργικής κυψελιδίτιδας εμπλέκεται ο τύπος IV, επιβρδυνόμενης υπερευαισθησίας, ο τύπος ΙΙΙ θεωρείται ότι επικρατεί, ιδίως στην οξεία φάση.
58. Η εξωγενής αλλεργική κυψελιδίτιδα (ΕΑΚ) γνωστή και ως πνευμονίτιδα εξ υπερευαισθησίας, είναι παθολογική κατάσταση που οφείλεται στην αντίδραση υπερεευαισθησίας, τύπου ΙΙΙ, των ανοσοσυμπλεγμάτων, ιδίως στην οξεία φάση, αν και δεν αποκλείεται να εμπλέκεται, επίσης, η υπερευαισθησία τύπου IV (επιβραδυνόμενη υπερευαισθησία), ιδίως στη χρόνια φάση.
59. Τους εκτροφείς πτηνών (πρωτεΐνες πτηνών), τους εκτεθειμένους σε σπόρους accharopolyspora rectivirgula (παλαιότερη ονομασία Micropolyspora faeni), όπως οι γεωργοί (πνεύμων των γεωργών), τους εργάτες επεξεργασίας βύνης (ζυθοποιεία- Aspergillus clavatus) ή μανιταριών ( thermophilic actinomycetes).
60. Ο πνεύμων των γεωργών είναι εξωγενής αλλεργική κυψελιδίτιδα που οφείλεται στην εισπνοή σππόρων accharopolyspora rectivirgula.
61. LAMA+ICS, σύμφωνα με τις οδηγίες του NICE.
62. Ο FEV1. Εάν είναι >50% πρβλ., ο ασθενεής θεραπεύεται με LABA (σαλμετερόλη ή φορμοτερόλη) ή LAMA (ανταγωνιστές μουσκαρινικών υποδοχέων), όπως το τιοτρόπιο. Εάν είναι <50% πρβλ., θεραπεύεται με LABA+ICS, σε συνδυασμό, ή LAMA.
63. [α] η διακοπή του καπνίσματος, [β] η μακροπερίοδη λήψη ελεγχόμενης οξυγονοθεραπείας, υπό την τήρηση των θεσπιθέντων κριτηρίων και, [γ] οι επεμβάσεις μειώσεωςπνευμονικού όγκου σε επιλεγμένους ασθενείς.
64. Η μείωση της συχνότητας των παροξύνσεων
65. (&) Η γενική κατάσταση του ασθενούς. στάδιο ΙΙΙβ ή IV (δηλαδή παρουσία μεταστάσεων). FEV1<1.5 l, το οποίο θεωρείται, γενικά, ως όριο εγχειρησιμότητας. Η κακοήθης πλευριτική συλλογή. Η γειτνίαση του όγκου με την πύλη. η παράλυση των φωνητικών χορδών. Η απόφραξη της άνω κοίλης φλέβας (&).
66. Οι ασθενείς πρέπει να προγραμματίζονται για ακτινογραφία θώρακος, εφόσον εμφανίζουν [α] ανερμήνευτη ή επίμονη αιμόπτυση. [β] βήχα, [γ] πλευροδυνία, ωμαλγία, [δ] δύσπνοια, [ε] απώλεια βάρους, [στ] σημεία από το θώρακα, [ζ] βράγχος φωνής, [η] ληκτροδακτυλία, [θ] ευρήματα συμβατά με μετάσταση βρογχπογενούς καρκινώματος, όπως από τον εγκέφαλο, τα οστά, το ήπαρ, το δέρμα, [ι] επίμονη αυχενική ή υπερλείδια λεμφαδενοπάθεια (&). Σημειώνεται ότι 98% των ασθενών με βρογχογενή καρκινώματα έχουν παθολογική ακτινογραφία θώρακος.
67. [1] Καπνιστές ή πρώην καπνιστές με αιμόπτυση, ηλικίας >40 ετών. [2] ακτινογραφία θώρακος με ευρήματα συμβατά με νεόπλασμα πνεύμονος (πλευριτική συλλογή, βραδέως λυομένη ή υποτροπιάζουσα πνευμονία). [3] Ευρήματα συμβατά με απόφραξη άνω κοίλης φλέβας (οίδημα του πορσώπου και του τραήλου, με σταθερή αύξηση της πιέσεως της σφαγίτιδας) [4] εμφανίζουν συριγμό, βράγχος φωνής, βλεφαρόπτωση. [5] ακόμη και με αρνητική ακτινογραφία θώρακος, άτομα με αίσθημα κοπώσεως, διάρκειας >των 6 εβδομάδων. Οι ασθενείς αυτοί πρέπει να υποστούν πνευμονολογικό έλεγχο, εντός 2 εβδομάδων.
68. υπεραβεστιαιμία. επιδείνωση των παραμέτρων λειτουργικού ελέγχου αναπνοής. επινέμηση των οφθαλμών, της καρδιάς, του νευρικού συστήματος.
69. βήμα 1ο. εισπνεόμενοι SABA, κατ΄επίκληση. βήμα 2ο. Προσθήκη ICS 200-800 μg Η. 400 μg Η είναι η κατάλληλη αρχική δόση για τους περισσότερους ασθενείς. Εξαρτάται από τη βαρύτητα του άσθματος. βήμα 3ο. προσθήκη LABA. Επανεκτίμηση του ελέγχου του άσθματος. Εαν υπάρξει βελτίωση, αλλά ο έλεγχος ακόμη είναι ανεπαρκής, συνεχίζει η χορήγησ LABA, αλλά αυξάνεται η δόση των ICS σε 800 μg Η. Εάν δεν υπάρξει απάντηση στoυς LABA, οι διεγέρτες διακόπτονται και αύξηση των LABA σε 800 μg Η. Εάν ο έλεγχος ακόμη είναι ελλειμματικός, εισάγονται άλλες θεραπείες όπως οι αναστολείς υποδοχέων λευκοτριενίων ή θεοφυλλίνη SR. Βήμα 4ο. Αύξηση των εισπνεόμενων γλυκοκορτικοειδών σε 2000 μg H. προσθήκη 4ου φαρμάκου, όπως αναστολέων υποδοχέων λευκοτριενίων, θεοφυλλίνη SR, και δισκία β2-διεγερτών. Βήμα 5ο. Καθημερινή από του στόματος χορήγηση κορτικεοιδών, και ενδεχόμεμνη χορήγηση άλλων θεραείων, με σκοπο τη μείωση της δόσεως των κορτικοειδών. Διατηρούνται υψηλές δόσεις εισπνεόμενων στεροειδών, 2000μg Η.
70. Πρόκειται για τα φάρμακα (Montelukast, zafirlukast). Ασκούν βρογχοδιασταλτική και αντιφλεγμονώδη δράση. Χορηγούνται σε ασθενείς με ανέλεγκτο άσθμα, σε υψηλές δόσεις ICS και LABA.
Είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικά σε προκαλούμενο από την ασπιρίνη άσθμα. Συνδέονται (;) με το σύνδρομο (Churg-Strauss ).
71. στη νεογνική περίοδο (20%), ειλεός εκ μυκωνίου, παρατεταμένος ίκτερος των νεογνών. Υποτροπιάζουσες λοιμώξεις αναπνευστικού (40%). Δυστροφία (30%): στεταόρροια, ανεπάρκεια, καθυστέρηση αναπτύξεως. Ηπατοπάθειες (10%). ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ. βραχυσωμία, σακχαρώδης διαβήτης, καθυστερημένη εφηβεία, πρόπτωσ πρωκτού (λόγω των ογκωδών κοπράνων), ρινικοί πολύποδες, στειρότητα στα αγόρια, υποονιμόττηα στα κορίτσια.
73. Ο ασθενής είναι υπό θεραπεία με περγολίδη, ένας αγωνιστής των υποδοχέων ντοπαμίνης προερχόμενος από την εργοταμίνη. Το φάρμακο ενέχεται για πνευμονική, οπισθοπεριτοναϊκή και καρδιακή ίνωση. Σύμφωνα με τις υποδείξεις του NICE, ο ασθενής, πριν την έναρξη και κατά τη διάρκεια της θεραπείας πρέπει να παρακολουθείται πνευμονολογικώς, με περιοδικό έλεγχο: υπερηχοκαρδιογράφημα, ΤΚΕ, κρεατινίνη ορού σπιρομέτρηση και ακτινογραφία θώρακος.
74. Τα ισοκυανιούχα.
75. θωρακαλγία, 30% μπορεί να έχουν ανώδυνη πλευριτική συλλογή, πληκτροδακτυλία, απώλεια βάρους. Μόνο 20% αναφέρουν προηγούμενη έκθεση στον αμίαντο. Ιστορικό εκθέσεως στον αμίνατο, 85-90%, περίοδος επωάσεως, 30-40 έτη.
76. Η αλλεργική βρογχοπνευμονική ασπεργίλλωση (ΑΒΠΑ) είναι απότοκος αλλεργικής αντιδράσεως έναντι των σπόρων του Ασπέργιλλου. Εκδηλώνεται με δύσπνοια, συριγμό, βηχα (βρογχόσπασμο) και συνοδεύεται με βρογχεκτασίες (μεγάλων βρόγχων) και ηωσινοφιλία. θετικές δοκιμασίες RAST για ασπέργιλλο. Ανίχνευση IgG ιζηματινών (λιγότερες, παρ΄ό,τι επί ασπεργιλλώματος), αύξηση της IgE. Θεραπεία: στεροειδή, ιτρακοναζόλη, ως δεύτερης γραμμής θεραπεία.
77. ευερεθιστότητα, που απολήγει σε υπεραερισμό, πνευμονική εμβολή, δηλητηρίαση με σαλικυλικά, παθήσεις του ΚΝΣ (ΑΕΕ, υπαραχνοειδής αιμορραγία, εγκεφαλίτις), παρανομή σε υψόμετρο, εγκυμοσύνη.
78. Η υπερδοσολογία σαλικυλικών προκαλεί, αρχικά μεν, αναπνευστική αλκάλωση, λόγω διεγέρσεως του αναπνευστικού κέντρου και, ακολούθως, μεταβολική οξέωση, λόγω της άμεσης δράσεως του οξέος και της προκαλούμενης νεφρικής ανεπάρκειας.
79. διακοπή καπνίσματος, αν και η LTOT μπορεί να απολήξει σε αύξηση της επιβιώσως σε υποξαιμικούς ασθενείς (NICE 2010).
80. Τα εξιδρώματα διακρίνονται επειδή έχουν: συγκέντρωση πρωτεϊνών >30 g /L. Τα διΐδρώματα, <30 g/L. [β] εάν τα επίπεδα λευκωματινών είναι μεταξύ 25-35 g/L, Εφαρμόζονται τα κριτήρια LIGHT: [1] πρωτεΐνες πλ. υγρού/ πρωτεΐνες αίματος >0.5. [2] LDH πλευρτικού υγρού / LDH αίματος >0.6. Το LDH πλευριτκού υγρού είναι μαγαλύτερο των 2/3 των ανώτερων φυσιολογικών συγκεντρώσεών του στον ορό.
102. 1. Οζώδης σκλήρυνση (70%), καλή πρόγνωση, 2. μικτής κυτταροβρίθειας (20%), συνδέεται με την παρουσία μεγάλων κυττάρων Reed-Sternberg, καλή πρόγνωση. 3. επικράτηση λεμοφκυττάρων (5%), άριστη πρόγνωση, 4. ένδεια λεμφοκυττάρων (σπάνια) επιφυλακτική πρόγνωση
103. απώλεια βάρους >10% τους τελευταίους 6 μήνες. πυρετός >38οC, νυκτερινοί ιδρώτες. Το λέμφωμα είναι κακοήθης πολλαπλασιασμός των λεμφοκυττάρων, που χαρακτηρίζεται από την παρουσία κυττάρων Reed-Sternberg. Εμφανίζει δικόρυφη κατανμοή, ως προς την ηλικία, έχοντας αιχμές στην 3η και 7 δεκαετία της ζωής.
105. Σημαντική αύξηση της APTT μπορεί να προκληθείεπίθεραπείας με ηπαρίνη, αιμοφιλία ή αντιφωφολιπιδικό σύνδρομο. Η φυσιολογική δράση του παράγοντος VIIIc θπέει τη διάγνωση της αιμοροφιλίας Β, (απώλεια του παράγοντος ΙΧ), Το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο είναι μια προθρομβωτική κατάσταση.
106. η βινκριστίνη.
107. Σύμφωνα με τις οδηγίες Sign... και NICE. η αναλγητική θεραπεία με οπιούχα διακρίνεται σε δύο φάσεις: στη α΄φάση της τιτλοποιήσεως, κατά την οποία χορηγούνται από του στόματος 20-30 mg μορφίνης, σε δισκία παρατεταμένης αποδεσμεύσεως και 5 mg μορφίνης, σε δισκία αμέσου αποδεσμεύσεως, ως φαρμάκου διασώσεως. Στη β΄φάση της συντηρήσεως, χορηγείται η εξατομικεευμένη θεραπεία με δισκία πρατεταμένης αποδεσμεύσεως. (βλέπε επίσης θεραπεία του πόνου).
110. η Α. Γενικά, ισχύει ο κανόνας των "L" (βλέπε: καμπύλη κορεσμού αιμοσφαιρίνης).
111. Τα αντιγόνα HLA κωδικοποιούνται στο χρωματόσωμα 6. Τα HLA A, B και C ταξινομούνται ως αντιγόνα, κλάσεως Ι, ενώ τα DP, DQ, DR, ως κλάσεως ΙΙ. Στον πίνακα καταχωρούνται οι σημαντικότερες παθήσεις που συνδέονται με το σύστημα HLA
112. Σύμφωνα με το σύστημα ταξινομήσεως των Gell και Coombs, οι αντιδράσεις υπεραυεισθησίας ταξινομούνται σε 4 τύπουw (βλέπε: υπερευαισθησία).
113. βλέπε: τύποι κλινικής μελέτης.
114. οξεία νεφρική ανεπάρκεια, μεταβολική οξέωση, μαζική μετάγγιση αίματος, αναστολείς ACE και υποδοχέων αγγειοτασίνης, ηπαρίνη (βλέπε: υπερκαλιαιμία).
115. βλέπε: πρωτεΐνες οξείας φάσεως.
116. στις δράσεις του BNP περιλαμβάνονται: [α] αγγειοδιαστολή, [β] διούρηση και νατριοδιούρηση, [γ] καταστολή του συμπαθητικούτόνου και, [δ] καταστολή του άξονος ρενίνης-αγγειοτασίνης-αλδοστερόνης (βλέπε: BNP).
117 υπρευαισθησία τύπου IV, δηλαδή αντίδραση υπερευαισθησίας επιβραδυνομένου τύπου, [βλέπε αντίδραση υπερευαισθησίας].
118. Η υπασβεστιαιμία προκαλεί το σύνδρομο του επιμηκυσμένου QT (βλέπε: Σύνδρομο επιμηκυσμένου QT).
119. Επάγει την γουανυλοκυκλάσηκαι μειώνει ις συγκεντρώσεις του Ca++ και, έτσι, αυξάνει το ενδοκυττάριο cGMP (βρογχόσπασμος, φλεγμονή). Προκαλεί αγγειοδιαστολή (ιδίως φλεβοδιαστολή). Αναστέλλει την στρατολόγηση αιμοπεταλίων.
120