Home

Αναπνοής, μύες

βλέπε: μύες αναπνευστικοί| μεσοπλευριοι μύες| μύες της αναπνοής| ικανότητα αναπνοής|μύες αναπνευστικού συστήματος| κόπωση αναπνευστικών μυών| Κατά την εισπνοή, η ενεργοποίηση των εισπνευστικών μυών αναγείρει τις πλευρές και το στέρνο, αυξάνοντας, έτσι, την πλάγια και προσθοπίσθια διάμετρο του θώρακος, ενώ με τη σύσπαση του διαφράγματος επιπεδώνονται οι θόλοι και ανασπώνται οι κατώτερες πλευρές. Ο όγκος του θωρακικού κλωβού αυξάνεται και η ενδοθωρακική πίεση ( Ppl ) γίνεται περισσότερο υποατμοσφαιρική (αρνητική) (Patm > Ppl), έτσι, που προκαλεί την εισροή αέρος στους αεραγωγούς και τις κυψελίδες, που διαρκεί όσο η διαφορά της ενδοθωρακικής από την ατμοσφαιρική πίεση είναι θετική. Μετά τη συμπλήρωση της εισπνοής, οι εισπνευστικοί μύες χαλαρώνουν, το αναπνευστικό σύστημα οδεύει στην κατάσταση ηρεμίας και η πίεση ελαστικής επαναφοράς, PL, που οικοδομήθηκε κατά την ελαστική παραμόρφωση των ελαστικών και κολλαγονικών στοιχείων του παρεγχύματος στη διάρκεια της προηγούμενης εισπνοής, αναλαμβάνει την εξέλιξη της εκπνοής. Κατά την ήρεμη εκπνοή δεν καταναλώνεται ενέργεια, αλλά η εκπνοή ολοκληρώνεται παθητικά, εκτός και εάν έχουν ενεργοποιηθεί οι εκπνευστικοί μύες. Οι εκπνευστικοί μύες ενεργοποιούνται επί αερισμού μεγαλυτέρου των 20 I/min.

 εισπνοή
Οι κύριοι εισπνευστικοί μύες (βλέπε: μύες της αναπνοής) είναι το διάφραγμα και οι έξω μεσοπλεύριοι.  Σε ορθία θέση, το διάφραγμα εισφέρει το 70% της ήρεμης εισπνοής και οι έξω μεσοπλεύριοι, το 30%. Σε ύπτια θέση, η εισφορά του διαφράγματος αυξάνεται στο 90%. Επομένως, άτομα με παράλυση του διαφράγματος βιώνουν σημαντική δύσπνοια, στην ύπτια θέση.http://www.lumen.luc.edu/lumen/MedEd/medicine/pulmonar/images/copd1l.jpg εικόνα 1. τραπεζοειδής, σκαληνικοί και στερνοκελιδομαστοειδής μ.  Οι έξω μεσοπλέυριοι μύες, εισπνευστικοί, εκτείνονται ραχιαία από το φύμα των πλευρών προς τις πλευροχονδρικές συναρθρώσεις, ώστε έχουν κατεύθυνση προς τα εμπρός και κάτω, από την υπερκείμενη στην υποκείμενη πλευρά, χρησιμοποιώντας έτσι, την υπερκείμενη πλευρά, ως μοχλό, για την εισπνευστική ανύψωση της υποκείμενης πλευράς.
εικόνα 2. έσω- έξω μεσοπλεύριοι
Οι έσω μεσοπλεύριοι μύες, εκπνευστικοί, κείνται εσωτερικά των έξω, και καταεθύνονται διαγώνια προς τά άνω και μπροστά, φέρονται από το άνω χείλος της υποκείμενης πλευράς, προς το κάτω χείλος της υπερκείμενης και τερματίζουν στην πλευροστερνική άρθρωση.  Οι έξω μεσοπλεύριοι μύες απαντούν στις οπίσθιες και πλάγιες των μεσοπλευρίων διαστημάτων, οι έσω μεσοπλεύριοι μύες καλύπτουν τις πλάγιες και πρόσθιες μοίρες των μεσοπλευσρίων διαστημάτων. Μεταξύ εγκάρσιων αποφύσεων και των γωνιών των υπκείμενων πλευρών οι αανελκτήρες των πλευρών. Οι έξω, έσω και ανελκτήρες των πλευρών νευρούνται από τα μεσοπλεύρια νέυρα.
Οι επικουρικοί εισπνευστικοί μύες, ο (μέσος και οπίσθιος σκαληνός) σκαληνός, ο στερνοκλειδομαστοειδής και τραπεζοειδής (βλέπε: Αναπνευστικοί μύες, επικουρικοί)
Όταν οι μύες αυτοί συσπώνται, για παραγωγή ήρεμης αναπνοής, πρόκειται για παθολογικό τύπο αναπνοής. Η παρατηρήση της  σύσπασης του τραπεζοειδούς και στερνοκλειδομαστοειδούς μυός είναι ευχερής, αλλά είναι ακραίο φαινόμενο. Είναι ευχερέστερη η αναγνώριση της συσπάσεως του σκαληνού μυός, κατά την ήρεμη αναπνοή, εάν ο ιατρός σταθεί όπισθεν του ασθενούς, θέσει τα χέρια του επί των υπερκλειδίων βόθρων και αναγνωρίσει τη σύσπαση του σκαληνού, σε κάθε εισπνευστική προσπάθεια. Υπερτροφία των εισπνευστικών, επικουρικών μυών, που αναγνωρίζεται, συχνά, σε ασθενείς με ΧΑΠ, είναι εύρημα της χρονιότητας της παθήσεως.  Η αναγνώριση ενεργοποιήσεως των επικουρικών εισπνευστικών μυών για επιτέλεση ήρεμης αναπνοής, είναι δηλωτικό δύσπνοιας, και παθολογικό φαινόμενο: αποκαλύπτει μείωση του FEV1 στο 30%, μεταξύ 1-1.5L.  Αντίθετα, επί ψυχογενούς ή αγχώδους "υπέρπνοιας" δεν ενεργοποιούνται οι επικουρικοί, εισπνευστικοί μύες.

εκπνοή

Η εκπνοή είναι παθητική λειτουργία, χωρίς σύσπση αναπνευστικών μυών. το παρέγχυμα επανέρχεται στη θέση ισορροπίας, FRC, με καταβολή έργου που παρέχεται από την αποκατάσταση της ελαστικής παραμορφώσεως που έλαβε χώρα, κατά την προηγούμενη εισπνευστική του έκπτυξη. Η βίαιη εκπνοή ενσχύεται από τους επικουρικούς εκπνευστικούς μύες, που είναι οι κοιλιακοί και οι έσω μεσοπλεύριοι. επί αυξημένων αντιστάσεων ροής, λόγω ποικιλίας παθολογικών καταστάσεων (π.χ. κρίση άσθματος, ΧΑΠ), ενεργοποιούνται οι εκπνευστικοί επικουρικοί μύες (οι έσω μεσοπλεύριοι (το μεσόστεο τμήμα αυτών), οι κοιλιακοί (ο έσω και ο έξω πλάγιος και ο εγκάρσιος κοιλιακός) και η σύσπασή τους γίνεται αντιληπτή, με την ψηλάψηση.

 Μόνο η αιχμή της μεγίστης επνευστικής ροής μπορεί να αυξηθεί με τη βίαιη εκπνοή. Η στιγμιαίες εκπνευστικές ταχύτητες ροής, όπως διαμορφώνονται με παρατήρηση στην καμπύλη ροής-όγκου, δεν μπορούν να αυξηθούν με αύξηση της προσπάθειεας (ενεργοποίηση των εκπνευστικών επικουρικών μυών) Κι αυτό, επεισή η αύξηση της θετικής ενδοϋπεζωκοτικής πιέσεως μεταφέρεται όχι μόνο στο παρέγχυμα που το ωθεί σε έκθλιψη και άρα, εκπνοή, αλλά και στους ενδοπνευμονιούς, περιφερικούς, αεραγωγούς, που στερούνται ίδιας υποστηρίξεως των ροιχωμάτων τους, κι την επαφίουν στο παρακείμενο παρέγχυμα. επομένως, με την αύξηση της πιέσεως, οι αεραγωγοί υφίστανται συμπίεση (δυναμική συμπίεση) που μειώνει την εγκάρσια διατομή τους, και εμποδίζει την περαιτέρω αύξηση της ροής. Η εκπνευστική ροή είναι ανεξάρτητη της θελήσεως, δηλαδή της ενεργοποιήσεως επικουρικών εκπνευστικών μυών.  

Αντιρροπιστικά, υπάρχουν δύο τρόποι να ενισχυθεί, υπό τις συνθήκες αυτές, η εκπνοή: Είτε να υιοθετηθεί, ένας τύπος επιπόλαιης, ταχείας εκπνοής, ή της εκπνοής "με κλειστά τα χείλη", όπως όταν κανείς σφυρλίζει ή θέλει να σβύσει ένα κερί. Στη δεύτερη περίπτωση, μιμείται την αναπνοή με auto peep.

Επί εκτεταμένης αποφράξεως των αεραγωγών,  αναγνωρίζεται "παγίδευση αέρος" και ο ασθενής εκπνέει υπό υψηλά επίπεδα FRC. Έτσι, ο μόνος τρόπος ικανοποιητικής αναπνοής είναι η επιπόλαιη ταχία, αναπνοή, η οποία, επίσης, όμως, δεν είναι άμοιρη δυσμνενών συνεπειών, καθ΄ότι με τον τύπο αυτό αναπνοής, αυξάνεται ο νεκρός χώρος και προκαλούνται διαταραχές V/Q προς την κατεύθυνση της αυξήσεως του νεκρού χώρου.

Η επίδραση τψν επικουρικών εκπνευστικών μυών στο διάφραγμα, καταφαίνεται, κύρια, στην όρθια θέση. Επί συσπάσεως των κοιλιακών μυών, αυξάνεται η ενδοκοιλιακή πίεση, που ωθεί, παθητικά, το φδιάφραγμα, σε περαιτέρω εκπνευστική θέση. σε ύπτια θέση, όμως, όπου το διάφραγμα είναι, ήδη, σε αρκτά εκπνευστική θέση, ώστε δεν υπάρχουν μεγάλα περιθώρια περαιτέρω ωθήσεώς του στο θώρακα. 

βλέπε: κόπωση αναπνευστικών μυών,

Οι επιδράσεις της ασκήσεως των εισπνευστικών μυών στη δυναμική υπερδιάταση της ΧΑΠ. Η δυναμική υπερδιάταση συνεπάγεται σοβαρές κλινικές συνέπειες σε ασθενείς με ΧΑΠ (&). | μηχανική  αναπνοή  |δυναμική συμπίεση των αεραγωγών|μηχανική υποστήριξη της αναπνοής επί ασθματικής κρίσεως-η ανάμειξη της δυναμικής υπερδιατάσεως||δυναμικής υπερδιατάσεως|δυναμική υπερδιάταση|δυναμική υπερδιάταση επί πνευμονικού εμφυσήματος| |πνευμονική υπερδιάταση|δυναμική συμπίεση αεραγωγών| Τόσο οι εισπνευστικοί, όσο και οι σκελετικοί μύες υφίστανται αρνητική επίδραση επί ΧΑΠ. Η αδυναμία των εισπνευστικών μυών  ότι εισφέρει στη μείωση της αντοχής στην άσκηση που παρατηρείται επί ΧΑΠ (&), ενώ οη λειτουργία  των εισπνευστικών μυών, όπως το διάφραγμα, διαταράσεται επί ΧΑ (&). Στην προαναφερόμενη μελέτη, διαπιστώθηκε ότι το διάφραγμα επί ΧΑΠ, ως ο βασικότερος εισπνευστικός μυς, αποτυτγχάνει να εξασφαλίσει ικανή δια-διαφραγματική διαφορά πιέσεως κι, επομένως, αρνητική ενδοθωρτακική, ώστε να εξασφαλιστεί ικανοποιητική εισπνοή, μειώνεται σε ασθενείς με ΧΑΠ και οι μεταβολές αυτές εξυφαίνονται σε περιπτώσεις οξείας -προς- χρόνια υπερδιατάσεως.