Αναπνοή

βλέπε, επίσης: |Αναπνοή Biot |Αναπνοή Cheyne-Stokes |Αναπνοή Kausmaul|Αναπνοή, αερόβια|Αναπνοή, Ατακτική|Αναπνοή, αυτόνομος έλεγχος|Αναπνοή, εκούσια ρύθμιση| Αναπνοή, κυτταρική| Αναπνοή, μεταβολική ρύθμιση|Αναπνοή, πρώτη|δυσλειτουργική αναπνοή| Αναπνοής, έργο| Αναπνοής, μηχανική|Αναπνοής, μύες| Άπνευση| υπεραερισμός| μηχανική της αναπνοής| Μικρή Αναπνοή| Αναπνοή και stress|κόπωση αναπνευστικών μυών|

"εν τω εισπνείν και εκπνείν είναι το ζην".
Η αναπνοή είναι συνυφασμένη με τη ζωή. Η ζωή αρχίζει και τελειώνει με την αναπνοή. Στη βίβλο αναφέρεται ότι ο  θεός "φύσηξε" στην μύτη του Αδάμ την πνοή της ζωής και, συμπλήρωσε ότι πήρε μέρος της αναπνευστικής συσκευής του Αδάμ (το πλευρό του) για να φτιάξει την Ευα. Κατά τον 5ο και 4ο πΧ, αιώνα, ο Ιπποκράτης παρέδιδε ότι ο σκοπός της αναπνοής είναι να ψύχει την καρδιά, αλλά μόνο τον 180 αι., μΧ., αναγνωρίστηκε ο αληθής ρόλος της αναπνοής, καθώς οι Χημικοί της εποχής διαπίστωσαν ομοιότητες μεταξύ της αναπνοής και της καύσεως, αν και πίστευαν ότι και τα δύο φαινόμενα απελευθέρωναν μια αίσθηση φωτιάς το "φλόγιστον". Κατά τις αντιλήψεις τους ούτε η φωτιά ούτε η ζωή μπορούσαν να διατηρηθούν εάν ο αέρας κρρένυται με "φλόγιστον". (βλέπε: ιστορία της αναπνοής).    Η βασική-αν και όχι μοναδική λειτουργία του αναπνευστικού συστήματος είναι η αναπνοή με την οποία αποσκοπείται η διάθεση στον οργανισμό του αναγκαίου για την αερόβια μεταβολική του δραστηριότητα ποσού Ο2 (περίπου 250ml/min) και η απαγωγή της ποσότητας του CO2 (περίπου 224 ml/min). Η κατανάλωση Ο2 και η παραγωγή CΟ2 εξαρτώνται από το μεταβολισμό. Ο ρυθμός μεταβολισμού εξαρτάται από τις σύμφυτες ιδιότητες των διαφόρων οργανισμών, όπως το μέγεθος, η πολυπλοκότητά τους, καθώς, βέβαια, και το είδος της τροφής που καταναλώνουν. Έτσι, ενώ για τον ελέφαντα, η κατανάλωση Ο2 δεν υπερβαίνει τα 0.155 cm3g-1h-1, για το μικρό οικιακό ποντικό απαιτούνται 13.7 cm3g-1h-1. Η αναπνοή ολοκληρώνεται σε 4, οργανωμένες εν σειρά, λειτουργίες: τον πνευμονικό αερισμό, την οξυγόνωση του αίματος των πνευμονικών τριχοειδών (διάχυση αερίων δια της κυψελιδοτριχοειδικής μεμβράνης), τη μεταφορά του οξυγονωθέντος αίματος δια της πνευμονικής και συστηματικής κυκλοφορίας και, τέλος, τη διάχυση των αναπνευστικών αερίων προς (ή από) τους περιφερικούς ιστούς. Έκπτωση οποιασδήποτε από τις λειτουργίες αυτές συνεπάγεται διαταραχή της μεγάλης ή μικρής αναπνοής, με αποτέλεσμα ανεπάρκεια ανταλλαγής αερίων, στους περιφερικούς ιστούς.

Οι μονοκυττάριοι οργανισμοί εξασφαλίζουν το αναγκαίο Ο2 και αποβάλλουν το παραγόμενο CΟ2 με μικροδιανομή μεταξύ του εξωτερικού και εσωτερικού τους περιβάλλοντος, που στηρίζεται στους νόμους διαχύσεως των αερίων. Με την αύξηση, όμως, του μεγέθους και της πολυπλοκότητας των οργανισμών, η τοπική μικροδιανομή των αερίων και η διάχυση δια της επιφάνειάς τους δεν είναι πλέον αρκετή για την ικανοποίηση των μεταβολικών τους αναγκών. Στους πολυκυττάριους οργανισμούς παρεμβάλλονται δύο πρόσθετα, ισχυρά, συστήματα για την εξυπηρέτηση της ανταλλαγής των αερίων: Ένας εξωτερικός εναλλάκτης αερίων (πνεύμονες και υποστηρικτικά όργανα) και ένα σύστημα μακροδιανομής  καρδιαγγειακό + αίμα και υποστηρικτικά όργανα). Με τα συστήματα αυτά εμπλουτίζεται το εσωτερικό περιβάλλον, από το οποίο τα κύτταρα ανταλλάσσουν αέρια με μηχανισμούς τοπικής διαχύσεως.  Είναι ενδιαφέρον να εξετασθεί ο κύκλος του Ο2 και να συζητηθούν τα συστατικά του μέρη.

συνέχεια ΑΝΑΠΝΟΗ 2