Θεματολόγιο Πνευμονολογίας

Το σύνδρομο οξείας αναπνευστικής δυσχέρειας, είναι  πολύπλοκη  κλινική οντότητα, που χαρακτηρίζεται από επίμονη υποξαιμία και πνευμονικό οίδημα υψηλής διαπερατότητας, παρουσία φυσιολογικής πιέσεως ενσφηνώσεως.

περιεχόμενα:  περίληψη | οξεία, εξιδρωματική φάση | υποξεία φάση |χρόνια φάση | αιτιολογία | επιδημιολογία | παθοφυσιολογία |παθογένεια |ατελεκτασία | κλινική εικόνα / διάγνωση / ο PAF στο ARDS / -ARDS στην εγκυμοσύνη / θεραπεία /  μηχανικός αερισμός / πρόγνωση

σύνοψη
το σύνδρομο αναπνευστικής δυσχέρειας των ενηλίκων προσβάλλει άτομα που έχουν υποστεί ετερογενείς βλάβες στο πνευμονικό παρέγχυμα. Προέρχεται είτε από πρωτοπαθή βλάβη του παρεγχύματος ή από συστηματικές εξπωπνευμονικής εντοπίσεως παθολογίες.
παθογενετικά, είναι απότοκο διαρροής πλούσιου σε πρωτεΐνες υγρού, που οδηγεί στην ανάπτυξη μη καρδιογενούς πνευμονικού οιδήματος (:παθητικού) και μειωμένη οξυγόνωση του αρτηριακού αίματος. Η διάγνωση τίθεται κυρίως από την κλινική παρατήρηση, σύμφωνα με την ομοφωνία του Αμερικανο-Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.      αιτιολογία τραύμα υποογκαιμικό shock λιπώδης εμβολή παρ΄ολίγο πνιγμός εγκαύματα σηψαιμία ιογενής πνευμονία παγκρεατίτις   τοξικότητα οξυγόνου εισπνοή καπνών ενδαγγειακή διάχυτη πήξη αντιδράσεις μεταγγίσεως   εισρόφηση γαστρικού περιεχομένου τραύμα κεφαλής ακτινολογικά ευρήματα   είναι μη ειδικά και ομοιάζουν με τυπικό πνευμονικό οίδημα, χωρίς μεγαλοκαρδία ή αναστροφή, ή πνευμονική αιμορραγία (παραπλεύρως εικόνα) διάχυτα συρρέοντα διηθήματα. Ο χρόνος εισβολής είναι το μόνο μέσον διακρίσεώς του από το καρδιογενές πνευμονικό οίδημα (παραπλεύρως εικόνα) τα ακτινολογικά ευρήματα αναπτύσσονται 12-24 ώρες μετά την αρχική πνευμονική βλάβη. η εικόνα παραπλεύρως: κυψελιδική αιμορραγία αντίθετα με το καρδιογενές πνευμονικό οίδημα που λύεται μετά χορήγηση διουρητικών, το ΣΑΔΕ επίμένει για ημέρες ή εβδομάδες. επιπλέον, όσο τα αρχικά ακτινολογικά ευρήματα λύονται, το υποκείμενο παρέγχυμα εμφανίζεται με δικυωτές βλάβες Έχει υψηλή θνητότητα, περίπου 50%, και σε πολλούς από τους επιζώντες καταλείπεται χρόνια πνευμονοπάθεια, με εικόνα ινώσεως. Σε μικρή αναλογία, λύεται πλήρως

Είχε από μακρού κατανοηθεί ότι οι στρατιώτες κατά τον Ι και ΙΙ παγκόσμιο πόλεμο συχνά κατέληγαν με αναπνευστική ανεπάρκεια, μερικές ημέρες μετά τον τραυματισμός τους. Εθεωρείτο ότι ο θάνατος οφειλόταν σε λοιμώξεις ή υπερβολική χορήγηση υγρών. Περαιτέρω εμεπιρία αποκτήθηκε στον πόλεμο του Βιετνάμ, όπουτ αναγνωρίστηκε ότι παρά την επιτυχή χειρουργική αποκατάσταση των τραυμάτων, την βέλτιστη αντικατάσταση της απώλειας υγρών, οι τραυματίες εξακολούθουσαν να καταλήγουν από αναπνευστική ανεπάρκεια, μερικές ημέρες αργότερα και ότι οι πνεύμονες εμφάνιζαν νεκροσκοπικά ευρήματα πνευμονικού οιδήματος, ατελεκτασία, κυψελιδική αιμορραγία, κια σχηματισμό υαλοειδούς μεβράνης. Μετά το 1967, αναγνωρίστηκε ως 'σύνδρομο αναπνευστικής δυσχέρειας των ενηλίκων', που οφείλεται σε διαφορετικές παθολογικές καταστάσεις, που χαρσκτηρίζχεται από τον σχηματισμό υαλοειδούς μεμβράνης |αναπνευστική ανεπάρκεια|, από το σύνδρομο αναπνευστικής δυσχέρειας των νεογνών (που οφείλεται στην ανωριμότητα της επιφανειοδραστικής ουσίας των νεογνών |επιφρανειοδραστική ουσία|επιφανειοδραστική ουσία-σύσταση|. 
 Οι παθολογοανατομικές μεταβολές, επί ΣΑΔΕ, ομαδοποιούνται σε τρεις φάσεις εξελίξεως της "διάχυτης κυψελιδικής βλάβης". Τα παθολογοανατομικά ευρήματα σε όλες τις φάσεις είναι χαρακτηριστικά. Μετά τη νεκροτομική διάνοιξη του θώρακος, οι πνεύμονες καταλαμβάνουν ολόκληρο το θωρακικό κλωβό, χωρίς τάση συρρικνώσεως, όπως αναμένεται σε νεκροτομές φυσιολογικών ατόμων. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως πχ. μετά εισρόφηση ή ακτινοβολίες, η βλάβη μπορεί να είναι εντοπισμένη και να καταλαμβάνει ένα λοβό ή και ένα μόνο τμήμα του πνεύμονος. Επί εκτεταμένης επινεμήσεως, οι πνεύμονες είναι χαρακτηριστικά βαρείς, >1000 gr ο καθένας (ενώ το φυσιολογικό τους βάρος είναι 500-1000 ml). Οι παθολογοανατομικές βλάβες είναι στερεότυπες, ανεξάρτητα με το γενεσιουργό αίτιο και σπάνια μπορούν να το αποκαλύψουν.

Το ΣΑΔΕ εξακολουθεί να παραμένει μείζον πρόβλημα καθώς προσβάλλει >190000 άτομα στις ΗΠΑ\ ετησίως, με θνητότητα 27-45%, ανάλογα με τη βαρύτητά του και τις συνοσηρότητες. Παρά τις επισημαινόμενες βελτιώσεις σε κλινικό επίπεδο, ιδιαίτερα αναφορικά με τις στρατηγικές προστασίας τοων πνευμόνων, σε συνθήκες εφαρμογής μηχανικού αερισμού, οι περισσότεροι ασθενείς βιώνουν μείωση της ποιόττηας ζωής για χρόνια μετά την αποκατάσταση. Ένα υποσύνολο εξ αυτών αναπτύσσουν ινοπαραγωγικές εκτροπές που χαρακτηρίζονται από συγκέντρωση μυοϊνοβλαστών και εναπόθεση κολλαγόνου και άλλων συστατικών εξωκυττάριου δικτύου στους πνεύμονες. Ιστορικά, η ανάπτυξη σοβαρών ινοπαραγωγικών πνευμονοπαθειών συνοιδεύεται με επιφυλακτική πρόγνωση και υψηλή θνητότητα ή/κια παρατεταμένη εξάρτηση από μηχανική υπστήριξη της αναπνοής. Σε πολλές πρόσφατες εργασίες υποστηρίζεται η σχέση μεταξύ του μεγέθους της ινοπαραγωγικής απαντήσεως και της μακροπερίοδης ποιότητασς ζωής. Οι παράγοντες που καθορίουν ποιοί ασθενείς θα αναπτύξουν ινοπαραγωγικό ΣΑΔΕ και οι υποκείμενοι, υπεύθυνοι κυτταρικοί μηχανισμοί δεν έχουν, εν τούτοις, κατανοηθεί. 
Η καπνογραφία  στη διαχείριση του ΣΑΔΕ.  Η καπνογραφία είναι δυναμικό εργαλείο στη διαχείριση του ΣΑΔΕ, οποιασδήποτε αιτιολογίας. Όπως, η βρογχιολίτις, η φαρυγγολαρυγγίτιδα, η κυστική ίνωση, το άσθμα, η καρδιακή ανεπάρκεια, και η ΧΑΠ. Ιδιαίτρερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν μερικές μελέτες επί της κυματομορφής της καπνογραφίας, κατά τις οποίες επιχειρείται μέσω της καπνογραφίας και της ποσοτικής ανάλυσης του καπνογραφήματος να διακριθεί η καρδιακή ανεπάρκεια από τη ΧΑΠ. Η συμβολή αυτή έχει μέγιστο κλινικοθεραπευτικό ενδιαφέρον (&,&).