Ο βήχας καταπονεί τον οργανισμό. Προκαλεί αϋπνία, ιλίγγους, κάποτε εμέτους, εμποδίζει τη φυσιολογική πρόσληψη τροφής κι εξαντλεί τον ασθενή. Στη διάρκεια του βηχικού κύκλου παρατηρούνται διάφορα φαινόμενα που αντεπιδρούν ή και συνεργάζονται και πάντως επεμβαίνουν στη λειτουργία όχι μόνο του αναπνευστικού συστήματος, αλλά και άλλων οργάνων. Οι επιδράσεις αυτές σε ζωτικά όργανα συνεπάγονται βαρειές διαταραχές, που οδηγούν σε ανεπιθύμητες συνέπειες. Αυτοί οι μηχανισμοί βλάβης ενεργοποιούνται είτε κατά τη διάρκεια της εισπνευστικής ή εκπνευστικής φάσως ή/και αμέσως μετά τη βηχική κρίση. Τα φαινόμενα αυτά μπορούν να ταξινομηθούν σε τρείς ομάδες:
Α. τα ουσιώδη μηχανικά φαινόμενα είναι [α] η μεγάλη αύξηση του αερισμού, [β] οι ευρύτατες διακυμάνσεις της ενδοθωρακικής πιέσεως και, [γ] οι αυξομειώσεις στις πιέσεις των ενδοθωρακικών, αλλά και άλλων αγγείων.
Β. Τα αέρια αίματος και η οξεοβασική ισορροπία υφίστανται σημαντικές μεταβολές λόγω μεταβολών στον αερισμό και την καρδιαγγειακή λειτουργία.
Γ. Τα αντανακλαστικά φαινόμενα κατά το βήχα δεν έχουν ολότελα διαλευκανθεί. Η διέγερση των υποδοχέων του τραχειοβρογχικού δένδρου προκαλεί πληθώρα φυγοκέντρων ώσεων που επιβάλλουν μεταβολές στο βρογχοκινητικό τόνο, στον αυλό του λάρυγγος, στον τόνο των σκελετικών μυών, στον καρδιακό ρυθμό, στον τόνο των αγγείων και αλλού. Μετά την ολοκλήρωση του βήχα, και λόγω των δευτεροπαθών μεταβολών πυροδοτούνται νέα αντανακλαστικά τόξα. Πρόκειται περί μιας λαβυρινθώδους καταστάσεως αλληλοπροστιθεμένων νέων ώσεων και νέων ανάδρομων αντιδράσεων.
βλέπε: επιδράσεις στο αναπνευστικό, στο κυκλοφορικό, στο ΚΝΣ, στην οξεοβασική ισορροπία