Επί πειραματικής βηχικής κρίσεως παρατηρείται υποκαπνία, υπεροξαιμία, αύξηση του pH και μεταβολή της περίσσειας βάσεως. Οι διαταραχές αυτές -τύπου αναπνευστικής αλκαλώσεως- είναι απότοκες του υπεραερισμού και διορθώνονται 1-2 λεπτά από την ύφεση της κρίσεως. Τα φαινόμενα αυτά εγκαθίστανται ταχύτατα μετά την έναρξη του βηχικού παροξυσμού κι έχουν συνήθως βραχεία διάρκεια, αλλά είναι ικανά να προκαλέσουν γενικότερες διαταραχές. Έτσι, η υποκαπνία και η αύξηση της PaO2 μπορούν να ελαττώσουν την αιματική ροή στον εγκέφαλο και να προκαλέσουν απώλεια συνειδήσεως. Παρόμοιος μηχανισμός ενοχοποιείται στην καλούμενη συγκοπή από βήχα (à381), που είναι ανάλογος με το μηχανισμό που προκαλεί απώλεια συνειδήσεως στους δύτες, στους οποίους αναπτύσσεται εγκεφαλική υποξία πριν από την άνοδο του CO2, σε επίπεδα ικανά να διεγείρουν τους χημοϋποδοχείς.