Ο βήχας ασκεί δυσμενείς επιδράσεις στο ΚΝΣ, που μερικές φορές θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή. Όπως είναι γνωστό, η εγκεφαλική κυκλοφορία εξαρτάται από τη διαφορά μεταξύ των αγγειακών πιέσεων και της πιέσεως του ΕΝΥ. Η πίεση ΕΝΥ εμφανίζει σημαντική αύξηση κατά τη διάρκεια μιας βηχικής κρίσεως, λόγω της αυξήσεως της φλεβικής πιέσεως και της έντονης αυξήσεως της ενδοθωρακικής πιέσεως, που μεταδίδεται μέσω των παρασπονδυλικών τρημάτων. Η αυξημένη πίεση του ΕΝΥ αντιρροπείται αρχικά, από την αύξηση της αρτηριακής πιέσεως, που όμως αργότερα μειώνεται. Η μείωση της ΑΠ συνεπάγεται μείωση της διατοιχωματικής πιέσεως των εγκεφαλικών αγγείων και συμπίεσή τους από την ισχυρή πίεση του ΕΝΥ, που τα περιβάλλει. Η συμπίεση των εγκεφαλικών αγγείων απολήγει σε μείωση της παροχής αίματος στους εγκεφαλικούς ιστούς και εγκεφαλική ισχαιμία. Ο βηχικός παροξυσμός μπορεί να προκαλέσει εμφάνιση ενός φαινομένου γνωστού από μακρού ως βηχική συγκοπή (à384). Πρόκειται περί απώλειας της συνειδήσεως, διάρκειας μερικών δευτερολέπτων, που μπορεί να ακολουθείται από κλωνικούς σπασμούς. Ο Sharcot ονόμασε την κατάσταση αυτή λαρυγγική επιληψία και την περιέγραψε σε μερικούς ασθενείς με πνευμονική νόσο, που υφίστανται παροδική απώλεια συνειδήσεως, μετά βηχική κρίση ή παροξυσμό γέλωτος. Ασθενείς με αναπνευστικά, κυκλοφορικά, και εγκεφαλικά νοσήματα φαίνονται επικρατέστεροι υποψήφιοι για την ανάπτυξη εγκεφαλικής ισχαιμίας και βηχικής συγκοπής. Η χρόνια εγκεφαλική πενυμονοπάθεια πρέπει πάντα να θεωρείται πιθανή υπεύθυνη υποκείμενη πάθηση. Οι ασθενείς με ΧΑΠ αναπτύσσουν υψηλότερες και μεγαλύτερης διάρκειας πιέσεις, που ευθύνονται για την πρόκληση της εγκεφαλικής ισχαιμίας.