Θεματολόγιο Πνευμονολογίας

 Κατά το πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνα, η μεγάλη επίπτωση της πολυομυελίτιδας, και η καταφυγή στην αναπνεσυτικ΄'η υπσοτήριξη με τη χρήση του σιδηρού πνεύμονος, υπήρξε ισχυρό ερέθισμα στην κλινική εκτίμηση της αναπνευστικής λειτουργίας. Στην πραγματικόττηα, ο "σιδηρούς πνεύμων" υπήρξε ο προπομπός της πληθυσμογραφίαςε ολοκλήρου του σώματος, Στις πρώιμες μελέτες αναγνωρίστηκε ότι η πολυομυελίτιδα μπορούσε να προσβάλει ή την Σ.Σ., ή τον εγκέφαλο, και υπήρξε απ[ό τις πρώτες αναγνωρισμένες αιτίες του του κεντρικού τύπου κυψελιδικού υππαερισμού. Οι Plum και Swanson διέκριναν τη=ον υιοθετούμενο παθολογικό τύπο ατακτικής αναπνοής ασθενών με οξεία προμηκική πολυομυελίτιδα, και άπνοια, κατά τη διάρκεια υπνηλίας και ύπνου, από την λιγότερο σοβαρή διαταραχή, από εκείνους, στους οποίους η πάθηση ήταν περιορισμένη στη Σ.Σ. (&). Προσεκτική μελέτη της λειτορυγίας του εγκεφάλου ασθενών που κατέληξαν από προμηκική πολυομυελίτιδα, έδειξαν ότι η πάθηση εντοπιζόταν στον άνω προμήκη, πλησίον των κοιλιακών αναπνευστικών ομάδων νευρώνων που ελέγχουν τις αυτόνομες αναπνευστικές οδούς. Στους ασθενείς που ανέλαβαν της οξείας προσβολής, οι ενδείξεις προσβολής του συστήαμτος ελέγχου της αναπνοής, υποχώρησαν. 
Πρόσφατα, έχει αναγνωρισθεί ότι όψιμες αναπνευστικές επιπλοκές μπορεί να αναφανούν, επί πολυομυελίτιδας. Η επίδραση αυτή αντιστοιχεί σε όψιμη αύξηση της αδυναμίας άλλων ομάδων μυών που μπορεί να εκδηλωθεί ακόμη και 30 χρόνια μετά την αρχική προσβολή.
Η αδυναμία εμφανίζεται κυρίως σε εκείνους του μύες που είχαν προσβληθεί οξέως, και προφανώς οφείλεται σε όψιμη εκφύλιση και απώλεια εμπλεκομένων κινητικών ευρώνων. Έχει δειχθεί ότι οι ασθενείς που δεν χρειάζονται αναπνευστική υποστήριξη, αλλά που είχαν υποβληθεί σε μηχανική αναπνοή κατά τη οξεία φάση της παθήσεως έχουν σημαντικά εξασθενημένους εισπνευστικούς μύες. συγκριτικά με εκείνους που δεν είχαν υποστηχθεί αναπνευστικά και σε όσους από τους ασθενείς που προοδευτικά φαίνεται ότι εμφανίζουν μείωση της εισπνευστικής τους δυνάμεως,  απολήγοντας σε αναπνευστική ανεπάρκεια. 
Το "μετά πολυομυελίτιδας σύνδρομο" φαίνεται ότι προσβάλλει όσους από τους πληγέντες με πολυομυελίτιδα, με αναπνευστική συμμετοχή, κατά τη διάρκεια της αρχικής προσβολής ή, ακόμη και σε εκείνους που εμφανίζουν έκδηλη σκολίωση.  Οι σπιρομετρικές τιμές εμφανίζονται μειωμένες στους ασθενείς που κατά την οξεία φάση της παθήσεως είχαν υποστεί μηχανική υποστήριξη και σε εκείνους που προσβλήθηκαν μετά την ηλικία των 10 ετών. Πρόκειτια περί ατελώς χαρακτηρισθέντος σύνδρόμου με μείωση της αναπνευτικής λειτουργίας, που απρατηρείται δεκαετίες μετά την αρχική προσβολή: Ηεπιστροφή της αδυναμίας των προηγούμενα προσβεβλημένων περιοχών, είναι περισσ΄τοερο πιθανή, εφόσον: [α] οι εισπνευστικοί μύς είχαν προσβληθεί κατά την αρχική πάθηση,  [β] πατατηρείται πρόσθετη σκολίωση, επιπλέον της αρχικής αναπηρίας, οφειλόμενη σε παράλυση των παρασπονδυλικών μυών, περίπτωση, κατά την οποία παρατηρείται μείωση της ζωτικής χωρητικότητας. Η βλάβη αυτή μπορεί να απρατηρηθεί ως πρίμη γήρανση των ανώτερων και κατώτερων αναπνευστικών νευρώνων περίπτωση κατά την οποία καταγράφετια μείωση της VC. και μπορεί να είναι απότοκη της αρχικής καταστροφής μερικών κυττάρων των προσθίων κεράτων πορος τους ανπενσυτικούς μύες, και της επακόλουθου επανενευρώσεώς τους από επιβιούντες νευρώνες, τα οποία υποχεώνονται, πλέον, να παρέχουν περισσ΄τοερη νεύρωση απ΄όση ήταν αρχικά σχεδιασμένα.
  Ο νυκτερινός υποαερισμός είναι κοινή συνέπεια με άπνοιαες, που μπορεί να είναι είτε απφρακτικού ή κεντρικού τύπου.  Οι ασθενείς με προμηκική προσβολή είναι πιθανότερο να εμφανίζουν κεντρκού τύπου άπνοιες, όπως είναι αναμενόμενο, που καταγράφονται κυρίως κατά τον μη-REM ύπνο. Η χρήση μη παρεμβατικού μηχανικού αεδρισμού είναι αναγκαία στους ασθενείς αυτούς.