Οι αναπνευστήρες αυτοί ονομάζονται και "σιδηρούς πνεύμων". Χρησιμοποιήθηκαν τον 19ο και αρχές του 20ου αιώνα, ιδίως για νευρολογικές διαταραχές της αναπνοής, όπως η πολυομυελίτιδα, που αποτελούσε μάστιγα της εποχής. Συνοδεύτικαν από μεγάλη θνητότητα και νοσηρότητα, ιδίως,για μη νευρολογικά προβλήματα του αναπνευστικού, στα οποία είχαν εντελώς περιορισμένη απόδοση.Ηδη αποτελούν μουσειακό είδος.
Μιμούνται την λειτουργία των αναπνσυτικών μυών, έτσι, που η μηχανική αναπνοή να είναι ανάλογη της φυσιολογικής.
Στην φωτογραφία (αριστερά) απεικονίζεται ένας "σιδηρούς πνεύμων", σε λειτουργία. Στην δεξιά, μια ΜΕΘ της εποχής.
Στην εισπνευστική φάση, αναπτύσσεται αρνητική πίεση, έξω απο τον θώρακα, που μεταδίδεται στις κυψελίδες (αρνητική πίεση),προκαλώντας διαφορά πιέσεως με το στόμα (Ατμοσφαιρική).Έτσι, παράγεται ειροή αέρος προς τις κυψελίδες. Στην εκπνευστική φάση, η πίεση γύρο απότ ο θώρακα υποστρέφεται και η ελαστική παραμόρφωση που υπέστησαν τα δομικά στοιχεία του πνεύμονος, αναλάμβάνουν να εκθλίψουν αέρα από τις κυψελίδες, επανερχόμενες σε κατάσταση ηρεμίας (FRC).