Θεματολόγιο Πνευμονολογίας

Ο MVV μπορεί να σχετισθεί με τον V̇_E  που αναπτύσσεται στο υψηλότερο, δυνατό, επίπεδο, V̇_E,MAX. O V̇_E,MAX πλησιάζει το μVV σε περιπτώσεις που υπάρχει πρωτοπαθής διαταραχή που καθηλώνει το επίπεδο της ασκήσεως. Εφ΄όσον ο MVV προσδιορίζεται με προβολή των αποτελεσμάτων μετά δοκιμασία 10-15 secs, ο V̇_E,MAX μπορεί, επίσης, να συγκριθεί με το μέγεθος  FEV₁ Χ 35.  Το ”FEV₁ Χ 35” παριστάνει ένα αντικειμενικό δείκτη του συνεχούς αερισμού, που μπορεί να αναπτύξει ο εξεταζόμενος (υγιής ή ασθενής), επί 1-4 λεπτά. Επί φυσιολογικών ατόμων, το μέγιστο δυνατό παραγόμενο έργο αντιστοιχεί στο 70% του MVV ή του μεγέθους FEV₁ Χ 35. Ο μέγιστος δυνατός V̇_E που μπορούν να αναπτύξουν ασθενείς με αποφρακτική πνευμονοπάθεια, κατά τη διάρκεια κοπώσεως, ισούται με τον MVV, γεγονός που αποκαλύπτει το όριο ασκήσεως που προβάλλεται από τις αναπνευστικές εφεδρείες του εξεταζόμενου. Ασθενείς με  εξελιγμένη χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, μπορεί να φθάσουν σε επίπεδα αερισμού, V̇_E, μεγαλύτερα από τα προβλεπόμενα από το μέγεθος FEV₁ Χ 35, κατά τη διάρκεια μέγιστης σωματικής ασκήσεως. Σε υψηλά επίπεδα αερισμού (>120 l/min), η αύξηση στην πρόσληψη Ο₂ διευκολύνεται από περαιτέρω αύξηση του αερισμού, προκειμένου να τροφοδοτηθούν οι αναπνευστικοί μύες, που υπερεργάζονται. Το ίδιο φαινόμενο μπορεί να παρατηρηθεί, σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα αερισμού, σε ασθενείς με παθολογοανατομικές βλάβες στους πνεύμονες. Λόγω των μεγάλων εφεδρειών αερισμού που διαθέτουν τα φυσιολογικά άτομα, η άσκηση οριοθετείται σπάνια από τον αερισμό και το όριο κοπώσεως προβάλλεται, μάλλον, από την καρδιακή εξώθηση ή την ανικανότητα αποδόσεως Ο₂ στους ασκούμενους μύες.

επιστροφή