Θεματολόγιο Πνευμονολογίας

  Ο σύγχρονος τρόπος με τον οποίον οργανώνονται και λειτουργούν οι μονάδες υγείας αποκλείουν μερικά από τα βασικότερα ποιοτικά χαρακτηριστικά της περίθαλψης, όπως η συμπάθεια, η πίστη, η συναίσθηση της αποστολής, δηλαδή το ιατρονοσηλευτικό φρόνημα. Η περίθαλψη γίνεται παροχή υπηρεσιών και διατίθεται στην ελεύθερη αγορά, δηλαδή παράγεται με το φθηνότερο δυνατό κόστος και προσφέρεται στην ακριβότερη δυνατή τιμή. Στην επικράτεια της αγοράς, το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό νοείται πλέον ως παραγωγοί  υγείας(!!)· δηλαδή εργάτες σε ειδικά διαμορφωμένα 'εργοτάξια', τα Νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας, θεραπευτήρια, Ιατρεία κλπ. Οι εργάτες των βιομηχανιών, των κατασκευών, των υπηρεσιών και της γης συνασπίζονται σε σωματεία, πούχουν τη δύναμη να ελέγχουν το ρυθμό παραγωγής, σκόμη και να τον αναστείλουν προσωρινά και άλλα δικαιώματα και υποχεώσεις που εκπηγάζουν από τις συμβάσεις εργασίας τους. Κανένα 'φρόνημα' δεν οφείλει να καλλιεργείται στα εργοτάξιά και, στις συνδικαλιστικές διεκδικήσεις, δεν υπάρχει αντικείμενο άλλο πέρα από τη βελτίωση -προς όφελός τους- της αξίας της εργατικής τους δύναμης και το μισθό και τις συνθήκες εργασίας που αγοράζουν μ΄αυτή. Το ιατρονοσηλευτικό έργο δεν μπορεί να αναπεριγραφεί με ανταλλακτικούς όρους. Η παροχή τουε[ργου αυτού δεν μπορεί να ανασταλεί ή να ματαιωθεί χωρίς κρίσιμες συνέπειες στον ασθενή-εργοδότη, ο οποίος δεν έχει δυνατότητες να διαπραγματευθεί την αξία του 'έργου' (=διάγνωση θεραπεία, αποκατάσταση). Η άρση του πόνου δεν διαβαθμίζεται όπως μπορεί να διαβαθμιστεί το κτίσιμο τούβλων, σε ποιότητες των υλικών και δεξιότητες του κτίστη. Οι κάθε είδους εργάτες δουλεύουν για όσο πληρώνονται και για όσο υπάρχουν πρώτες ύλες. Το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό δουλεύει για όσο υπάρχει ανάγκη και όταν τελειώσουν τα φάρμακα, τότε προσφέρει τον εαυτό του τον ίδιο. Ουσιοκρατικά, το ιατρονοσηλευτικό επάγγελμα ήταν και παραμένει λειτούργημα.    

Η υγεία { https://d.pr/free/i/WDpn0t } δεν είναι πλέον αυτονόητο δικαίωμα που υποχρεώνει την κοινωνία σε λήψη μέτρων που την επάγουν ή σε αποφυγή δράσεων που την απειλούν ή την πλήττουν. Η απώλειά της είναι αποζημιωτέα, αλλά το ύψος της αποζημίωσης είναι μαχητό. Κοστολογείται με τον ίδιο τρόπο που κοστολογούνται όλα τα υπόλοιπα εμπορεύσιμα αγαθά. Τόχεις εφόσον μπορείς να το πληρώσεις και μόνο στο μέτρο που το πληρώνεις. Ως εμπορεύσιμο προϊόν η υγεία, επιδιώκει την επέκταση της ζήτησής της, ακόμη και μεταξύ των υγιών. Μάλιστα σ΄αυτούς έχει βρει αχανείς αγοραστικές ευκαιρίες. Eφεξής, το ιατρονοσηλευτικό έργο παραγεται μόνο υπό τη συγκατάθεση της αγοράς και για χάρη της. Ως συνέπεια, βλέπουμε την τεράτια αύξηση της κοσμητικής ιατρικής, των συμπληρωμάτων διατροφής, των κέντρων φυσικής βελτίωσης και ομορφιάς επιxειρήσεις:  δηλαδή που πουλάνε 'υγεία' στους υγιείς.

Οι ασθενείς, οι ανήμποροι και οι ηλικιωμένοι είναι αδρανή φορτία για τη κομφορμιστική αγοραία κοινωνία μας και, διασταλτικά, το επίορκο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό δεν εγκαλείται για τον μηχανιστικό και αποηθικοποιημένο τρόπο, με τον οποίο ολοένα πλέον απροκάλυπτα εκτελεί την αποστολή του. Πολλά από τα απαραίτητα δομικά υλικά από τα οποία συντίθεται το ιατρονοσηλευτικό έργο έχουν παραμεριστεί· μεταξύ τους η πίστη, οι δεξιότητες,   η παρουσία, η αξιοπιστία και η ομορφιά είναι ακριβές πρώτες ύλες και όχι απαραίτητες στο χρηματιστήριο της υγείας. Αντίθετα, η διαφημιστική πειθώ, η ευελιξία σε διαγνώσεις βολικές και θεραπείες κερδοσκοπικές, η προσφυγή σε τεχνάσματα, ο εντυπωσιασμός, η οίηση, είναι τα νέα στοιχεία, με τα οποία επιχειρείται να διαμορφωθεί η σύγχρονη περίθαλψη· λες και μπορείς να παρασκευάσεις το ίδιο φαγητό με άλλα υλικά.

Περαιτέρω, σε μια κοινωνία που τα ανταλλακτικά ήθη συρρικνώνονται και παραμερίζονται προ του εξοντωτικού ανταγωνισμού που επιβάλλει η λεγόμενη ελεύθερη αγορά,  προς χάρην της οποίας θεωρήθηκε κρίσιμης σημασίας η 'απεχθής' πολιτισμική αφομοίωση, παραδοσιακά λειτουργήματα, όπως του γιατρού της νοσηλεύτριας, του δάσκαλου, του φιλόσοφου, υποστρέφονται σε υπαλληλία, εργολαβία, παροχή εμπράγματων υπηρεσιών, super Market. Οι κοινωνίες γίνονται 'όχλος', έτσι, που τελικά, τα επαγγέλματα αυτά καταντούν  επιζήμια για την κοινωνία την οποία τάχθηκαν να υπηρετούν. Η μισαλλοδοξία είναι χαρακτηριστικό του όχλου, που δεν αποζητά παρά μόνο να περιορίσει και να καταπνίξει το άτομο που ξεχωρίζει. Έχει σε τέτοιο βαθμό διηθήσει τις κοινωνίες, που σχεδόν ακόμη και ο ίδιος ο άρρωστος υποψιάζεται την όμως προσδοκώμενη θεραπευτική επιτυχία του γιατρού του.