Έχει από ετών αναγνωριστεί ότι τα αντιβιοτικά ασκούν επίσης αντιφλεγμονώδη δράση κι ως εκ τούτου έχουν χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία πληθώρας πνευμονοπαθειών. Σε προηγούμενες μελέτες έχει γνωστεί ότι η ευνοϊκή αντιφλεγμονώδης δράση των αντιβιοτικών θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί επ΄ωφελεία των ασθενών με ΧΑΠ, χορηγούμενα προφυλακτικώς σε μακροπερίοδες χαμηλές δόσεις. Έχουν εκπονηθεί μελέτες στις οποίες χρησιμοποιήθηκαν αζιθρομυκίνη, ερυθρομυκίνη, ροξιθρομυκίνη, και μοξιφλοξασίνη. Και διαπιστώθηκε ότι ατα δύο πρώτα αναφερόμενα αντιβιοτικά ασκούν την καλύτερη, πράγματι, προφυλακτική δράση. Με τελικά σημεία την βελτίωση των οφειλόμενων σε παρόξυνση εκβάσεων, και τη ποιότητας ζωής, όπως μετρήθηκε με το SGRQ. Αύξηση της ανθεκτικότητας αναγνωρίστηκε σε 2 εργασίες. Η τάξη των μακρολιδίων ανέδειξε ενδιαφέρουσα αντιφλεγμονώδη δράση στην ΧΑΠ, εμπλέκοντας διάφορους παθοβιολογικούς μηχανισμούς. Συμπερασματικά, το θεραπευτικό όφελος χαμηλών δόσεων μακρολιδίων σε ασθενείς με ΧΑΠ είναι συμβατό με τις υποκείμενες αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες, ώστε τα μακρολίδια πρέπει να θεωρούνται ως δυνητικά θεραπευτικά μέτρα για τη θεραπεία της ΧΑΠ. Εν τούτοις, πρέπει να εξεταστούν ζητήματα ασφάλειας αφορώντα την αντίσταση στα αντιβιοτικά, πριν από την ευρεία εισαγωγής τους στην κλινική πρακτική.
64. Η πορεία προς μια εξατομικευμένη Ιατρική στη ΧΑΠ
Οι γνώσεις μας για τη χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια έχουν αλλάξει δραστικά τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς έχει σημειωθεί μετακίνηση από την θεώρησή της ως χρόνιου περιορισμού ροής, στην περιγραφή της ως ιδιαίτερα πολύπλοκης και ετερογενούς παθήσεως που συνεπάγεται την περιγραφή της, αλλά και τις θεραπευτικές της επιλογές με όρους εξατομικευμένης ιατρικής. Οι γνώσεις μας για τη χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια έχουν αλλάξει δραστικά τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς έχει σημειωθεί μετακίνηση από την θεώρησή της ως χρόνιου περιορισμού ροής, στην περιγραφή της ως ιδιαίτερα πολύπλοκης και ετερογενούς παθήσεως που συνεπάγεται την περιγραφή της, αλλά και τις θεραπευτικές της επιλογές με όρους εξατομικευμένης ιατρικής.
Η αποτελεσματικότητα της συγχορήγησης τιοτροπίου-ολοντατερόλης, ΤΟ 5-5, σε ασθενείς με ΧΑΠ. Ο συνδυασμός ΤΟ, χορηγούμενος με συσκευή respimat, είναι εισπνεόμενο παρατεταμένης δράσεως αντιμουσκαρινικού κια παρατεταμένης δράσεως β2-διεγέρτη, που παρέχεται με το εμπορικό όνομα spiolto. Η θερπευτική αποτελεσματικότητα τους spiolto, χορηγούμενοι 1 φορά την ημέρα σε ασθενείς με ΧΑΠ έχει αποδειχθεί σε σε 11 μεγάλης κλίμακας πολυκεντρικές μελέτες διάρκειας >52 εβδομάδων. Το ΤΟ 5-5 όχι μόνο απέδειξε τη δράση του στη βελτίωση των σε σημαντικά υψηλότεορ βαθμό, συγκριτικά με εικονικό φάρμακο, άλλά επίσης απέλειξε και σε στατιστικά σημαντική βελτίωση της δύπσνοιας, των δεικτών υπεραερισμού, τη χρήση θαρμάκου διασώσεως τη σχετική με την νοσηρότητα μείωση της ποιότητας ζωής, και την ανοχή στην άσκηση. Οι παρτηρηθείσες βελτιώσεις υπερέβησαν το κατώτερο κλινικά σημαντικό όριο για τον FEV1 τη δύσπνοια, κια την ποιότητα ζωής. Οι διαφορές μεταξύ του ΤΟ 5-5 και της αντίστοιχης μονοθεραπείας βρέθηκαν για τη δύσπνοια, τον υπεραερισμό, τη χρήση φαρμάκου διασώσεως και σχετική με τη νοσηρότητα ποιότητα ζωής, βρέθηκαν να πλησιάζουν το κατώτερο όριο κλινικά σημαντικής βελτίωσης, minimal clinically important difference (MCID). Σημειώνεται ότι η χορήγηση διπλήα βρογχοδιαστολής , απέληξηε σε άυξηση του αριθμού των ασθενών που εμφάνισαν βελτίωση, συγκριτικά με εκείνους υπό θεραπεία με σαλμετερόλη/φλουτικαζόνη. Η σύγκριση μεταξή ΤΟ 5-5 και άλλων συνδυασμών LABA LAMA, ως προς το κριτήριο MCID για τη δύσπνοια και την ανοχή στην άσκηση δεν απέλεηξε σε υπεροχή με άλλους αντίκστοιχους συνδυασμούς, ως προς τον δείκτη FEV1 ή άλλους δείκτες. Επομένως, το ΤΟ 5-5 είναι μια αξιόλογη επιλογή στη θεραπεία της ΧΑΠ, σε ασθενείς που παραμένουν συμπτωματικοί υπό μονοθεραπεία.
Σκοπός της μελέτης αυτής ήταν να διερευνηθεί ο τρόπος με τον οποίον οι γενικοί γαιτροί αποφασίζουν τη θεραπεία ασθενών με αντιβιοτικά ή/και κορτικοειδή και εισαγωγή στο Νοσοκομείο ασθενών με ΧΑΠ. πρόκειται για μια πολυκεντρική, θεματική, μελέτη, διεθνής, στην οποία εντάχθηκαν 53 Γενικοί Ιατροί, που ανιμετπώπισαν ασθενείς με παρόξυνση ΧΑΠ. Ταυτοποίηθηκαν 4 κύρια θεματικά σημεία:
1ον Φόβοι για τη διαχείριση ιατρικής αβεβαιότηταςˑ παρόλο ότι οι γενικοί ιατροί καθοδηγήθηκαν προκειμένου να κάβουν ορότερες αποφάσεις και να αποφύγουν περιττές συνταγογραφήσεις και εισαγωγές στο Νοσοκομείο, ο στόχος δεν επετεύχθη, λόγω αβεβαιότητας αναφορικά με τη βαρύτητα της παροόξνσης και φόβων περί μη αναγνωρίσεως συνυπαρχουσών συννοσηροτήτων.
2ον Εάν πρόκειται για γνωστό τους ασθενή, η λήψη αποιφάσεων διευκολύνεται με τη συντήρηση ενός βιοϊατρικού, πληροφορικού δικτύου με τοι οποίο θα μπορούσαν να διευκολυνθούν προς λήψη μιας ακριβέστερης αποφάσεως.
3ον Εναρμόνηση της γνώμης του ασθενούς. Οι γενικοί γιατροί ιεωρούσαν ως πολύτιμη τη γνώμη των ασθενών σχετικά με την πάθησή τους , αλλά αντιμετώπιζαν δυσκολίες σχετικές με την εναρμόνιση της γνώμης των ασθενών με τις υποδείξεις τους σχετικά με τη θεραπεία και την ενδεχόμεην δυσκολία της νοσηλελιας τους.
4ον. Υποστήριξη και συνεργασία εξωτερικών ασθενών Οθι υποστηκτικές υπηρεσίες και οι οργανωτικές πτυχές των συστημάτων υγείας επηρέασαν τη λήψη αποφάσεων ιδίως όσον αφορά τον μετριασμό δυνητικά σοβαρών συνεπειών σε περίπτωση 'λανθασμένων αποφάσεων' και την κατανομή των ευθυνών
ργιος A. Mαθιουδάκης MD PhD