Θεματολόγιο Πνευμονολογίας

 ΙΠΙ-σταδιοποίηση: Όπως είναι ευνόητο (&), η εντόπιση δεικτών αξιοολογήσεως της βαρύτητας της παθήσεως είναι κρίσιμης σημασίας για ιατρονομικούς λόγους. Πρόσφατα,έχει προταθεί  ένα σύστημα σταδιοποιήσεως (&), με βάση τις μεταβολές στον BMI και τη σχέση τους με τα απεικονιστικά και λειτουργικά ευρήματα, επί ΙΠΙ (&). Συμπεραίνεται ότι ασθενείς που παρουσίαζουν ταχεία επιδείνωση σε διάστημα <36 μηνών με χαμηλό BMI πρέπει να τίθενται υπό εντατική παρακολούθηση.

Η ιδιοπαθής είναι χρόνια, εξελικτική, θανατηφόρα πάθηση (&). Προσβάλλει, κατά πλειονότητα, άνδρες ηλικιωμένους και χαρακτηρίζεται από απεικονιστικά και ιστοπαθολογικά ευρήματα συνήθους διάμεσης πνευμονίας, προοδευτική επίδείνωση της δύσπνοιας και των λειτουργικών παρταμέτρων αναπνοής. Έχει, εν γένει, περιορισμένη πρόγνωση (&), με την εφαρμογή παραδοσιακών θεραπειών, όπως υψηλές δόσεις ακετυλοκυστεΐνης (&) αν και καλύτερα αποτέλεσματα αναμένται από την εισαγωγή των νέων θεραπευτικών παραγόντων, των αντι-ινωτικών παραγόντων, όπως η πιρφεριδόνη (&).  

▶περιεχόμενα|εισαγωγή |νιντεδανίβη|πιρφενιδόνη|
στρωματικά κύτταρα από λιπώδη ιστό|Μασιτεντάνη| Η ιατρική βοήθεια επί ΙΠΙ αποσκοπεί στην αναχαίτιση των φλεγμονωδών εξελίξεων στο πνευμονικό παρέγχυμα και στην ελαχιστοποίηση της πνευμονικής ινώσεως (&). Επομένως, τα κορτικοειδή αποτελούν το κύριο θεραπευτικό μέσο, αλλά δεν έχουν εκπονηθεί τυχαιοποιημένες, ελεγχόμενες προοπτικές μελέτες που να επιτρέπουν την αποτίμηση της θεραπευτικής τους αποδόσεως. H διαχείριση ασθενών με παθήσεις ΙΠΙ εξαρτάται, κυρίως, από την υποκείμενη αιτιολογία. Ειδικά θεραπευτικά πρωτόικολλα αναπτύσσονται στα ίδια λήμματα. Σε όλους τους ασθενείς με ΙΠΙ, ανεξάρτητα της αιτιολογίας της, με υποξαιμία ηρεμία, ασκήσεως πρέπει να χορηγείται συμπληρωματικό οξυγόνο, κατά την ηρεμία, την άσκηση ή τη διάρκεια της νύκτας, προκειμένου να αποτραπεί η ανάπτυξη χρόνιας πνευμονικής καρδιάς.
Σε  περιορισμένο αριθμό εργασιών έχει επιχειρηθεί η σύγκριση ασθενών που έχουν λάβει θεραπεία με ομάδες ασθενών που δεν έλαβαν θεραπεία (ιδίως από την προ της εισαγωγής των κορτικοειδών στην κλινική πράξη). Αντίθετα με τους χωρίς θεραπεία ασθενείς, 10-30% των θεραπευομένων με κορτικοειδή ασθενείς εμφάνισαν υποστροφή της παθήσεως, βελτίωση των εργαστηριακών παραμέτρων και λύση των ακτινολογικών ευρημάτων, ενώ υποκειμενική βελτίωση αποδείχθηκε σε μεγαλύτερη αναλογία ασθενών. Από τους ασθενείς υπό θεραπεία καλύτερα αποτελέσματα αναμένονται στους νεότερους, με μικρή διάρκεια συμπτωμάτων και εκείνους, στους οποίους η βιοψία απέδειξε ότι η πάθησή τους βρισκόταν σε αναπαραγωγικό στάδιο, μάλλον, παρά σε ινωτικό. Μερικές συσχετίσεις καταλήγουν στο ότι, η παρουσία αυξημένου αριθμού λεμφοκυττάρων συνοδεύεται από καλύτερη απάντηση στη θεραπεία με κορτικοειδή και βελτίωση της προγνώσεως.
Εκτός της χορηγήσεως μονοθεραπείας με κορτικοειδή, δοκιμάζονται συνδυασμένες θεραπείες με κορτικοειδή και ανοσοκατασταλτικά φάρμακα, όπως η κυκλοφωσφαμίδη και η αζαθειοπρίνη, αλλά και της συνδυασμένης θεραπείας η αποδοτικότητα δεν έχει συστηματικά αποτιμηθεί. Στα περισσότερα κέντρα ακολουθείται η επόμενη τακτική: Αρχικά χορηγούνται σχετικά μεγάλες δόσεις κορτικοειδών, πχ. 1-1.5 mg/Kg βάρους σώματος επί μερικές (6-12) εβδομάδες, μετά το πέρας των οποίων, ο χειρισμός των ασθενών εξαρτάται από τα αποτελέσματα του εργαστηριακού ελέγχου (των αναπνευστικών παραμέτρων και της ακτινογραφίας θώρακος). Σε εκείνους που απάντησαν στη θεραπεία, μεθοδεύεται προοδευτική μείωση της κορτιζόνης, μέχρις επιτεύξεως της χαμηλότερης χορηγήσεως, υπό την οποία εξασφαλίζεται η ύφεση της παθήσεως. Σε εκείνους που δεν απάντησαν αρχικά ή σε εκείνους που επέδειξαν επιδείνωση, παρά την εφαρμογή του σχήματος και την προοδευτική μείωση της κορτιζόνης, χορηγείται, επιπλέον, κυκλοφωσφαμίδη (1-2 mg/Κg βάρους σώματος ημερησίως) ή αζαθειοπρίνη (1-3 mg/Kg βάρους σώματος ημερησίωςή σε συνδυασμό με πρενιζόνη, αζαθειοπρίνη και Ν-ακετυλοκυστεΐνη. Στο παρελθόν, τα ανοσοκατασταλτικά φάρμακα εθεωρήθηκαν ως λογική θεραπευτική επιλογή,από κοινού με πρεδνιζόνη. Μερικές πρώιμες μελέτες, επίσης, 
  Σε εκείνους που εμφανίζουν βελτίωση, η θεραπεία συνεχίζεται για διάστημα μεγαλύτερο του έτους. Μερικές φορές απαιτείται θεραπεία εφ΄όρου ζωής. Λόγω των δυνητικών επιπλοκών της θεραπείας, στους ασθενείς που δεν αναγνωρίζεται βελτίωση η θεραπεία διακόπτεται.
Νεότερες θεραπευτικές προσεγγίσεις έχουν συγκεντρώσει πρόσφατα, το ενδιαφέρον των Κλινικών. Μεταξύ αυτών, πρόσφατα, μια μεγάλη, φάσεως ΙΙΙ κλινική δοκιμή έχει, ήδη, ολοκληρωθεί που χρησιμοποιεί την ινεγερφερόνη γάμμα, μιa ακυτοκίνη νοσοστροποποιητική των επικουρικών Τ-λεμφοκυττάρων. Σε αυτή την διπλή τυφλή μελέτη εκ 330 ασθενών με ΙΠΙ, που τυχασιοποιήθηλαν προκειμένου να λάβουν υποδόριες χορηγήσεις ινγερφερόνης γάμμα, 200mg Χ3 εβδομαδιαίως, ή εικονικό φάρμακο, δε βρέθηκε σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων στα πρωτεύονται αι δευτερεύοντα τελικά σημεία, της ελέυθερης εκξελίξεως επιβιώσεως ασθενών με ΙΠΙ. Μια άλλη προοπτική τυχαιοποιημένη μελέτη των εκβάσεων επιβιώσεως ασθνεών με ΙΠΙ, η μελέτη INSPIRE, είναι, ήδη, υπό εξέλιξη. 
Άλλα νεότερα 'αντι-ινωτικά' φάρμακα, όπως ο αναστολέας της ενεργοποιήσεως των ινοβλαστών, η πιρφενιδόνη, οι ανταγωνιστές της ενδoθηλίνης -α (bosentan), μια διαλυτή πρωτεΐνη συντήξεως του ογκονεκρωτικού παράγοντος (etanercept), οι ανταγωνιστές λευκοτριενίων (zileuton), μια χηλική ένωση για τον χαλκό με αντιαγγειογενετικές ιδιότητες, (τετραθειομολυβδεικό οξύ), τα μονοκλωνικά αντισώματα έναντι TGF- και του αυξητικού παράγοντος του συνδετικού ιστού, ένας αναστολέας της προωτεΐνης της κινάσης, (cleevac) και η πρόδρομος της ακετυλοκυστεΐνης, αντιοξειδωτική ουσία, ενώ δεν ενθαρρύνεται η χορήγηση αντιπηκτικών, παρ΄όλο ότι στην παθογένεια της παθήσεως αναγνωρίζεται μηχανιστική συσχέτιση μεταξύ θρομβώσεως και ΙΠΙ (&) |αντιπηκτικά στη θεραπεία της ΙΠΙ|
Η απλή μεταμόσχευση πνεύμονος έχει πρόσφατα θεωρηθεί ελπιδοφόρος εναλλακτική αντιμετώπιση των ασθενών με ΙΠΙ που δεν απαντούν στη θεραπεία με τα προηγούμενα σχήματα, εμφανίζουν εξελικτική πάθηση και δεν έχουν αντενδείξεις για την επέμβαση και τη μεταμόσχευση. Η παρουσία πνευμονικής καρδιάς δεν αποτελεί απόλυτη αντένδειξη μεταμοσχεύσεως, επειδή η πίεση στην πνευμονική αρτηρία και η λειτουγία της δεξιάς αποκαθίστανται γρήγορα μετά τη μεταμόσχευση. Επιτυχής έκβαση της μεταμοσχεύσεως συνεπάγεται ικανοποιητική βελτίωση των παραμέτρων αναπνοής, της ανταλλαγής αερίων στους πνεύμονες, της ανοχής στην κόπωση και παρέχει τη δυνατότητα μακράς επιβιώσεως.
Έχει δειχθεί ότι η προσθήκη υψηλών δόσεων Ν-ακετυλοκυστεΐνης (600  mg Χ3 Χ12 μήνες) στη συνήθη θεραπεία της Ιδιοπαθούς διάμεσης Ινώσεως, όπως π.χ., τα κορτικοειδή και η αζαθειοπρίνη, διατηρεί τη VC και την TLCO  σε ασθενείς με ΙΠΙ (&, &, &, &, &, &).
Σε μεγάλη αναλογία ασθενών πρέπει να θεωρείται η εφαρμογή μεθόδου πνευμonικής αποκαταστάσεως προς μεγιστοποίηση της λειτουργικής τους ικανότητας και τη χρήση των πρβλεπόμενων εμβολιασμών προκειμένου να αποφευχθούν οι αναπνευστικές λοιμώξεις. Στοςυ ασθενείς με χρόνιες εξελικτικές καταστάσεις πρέπει να εντάσσονται σε ψυχοϋποστηρικτικά προγράμματα εθνικής ή τοπικής εμβέλειας. 
απόδοση και ασφάλεια της νιντεδανίβης (BIBF 1120) στη θεραπεία της Ιδιοπαθούς Πνευμονικής Ινώσεως  -ΙΠΙ- (αποτελέσματα από μια πολυκεντρική μελέτη, στην οποία συμμετείχαν 217 συνεργάτες, από όλο τον κόσμο, ανάμεσά τους κι εμείς  (&) Η νιντεδανίβη (BIBF 1120) είναι ένας ενδοκυττάριος αναστολέας  της κινάσης, ειδικός για τους υποδοχείς vascular endothelial growth factor receptor (VEGFR), platelet-derived growth factor receptor (PDGFR) and fibroblast growth factor receptor (FGFR) απολήγει σε σημαντική μείωση του ρυθμού μειπώσεως του FEV1 σε ασθενείς με ΙΠΙ. Σε μια κλινική δοκιμή, φάσεως ΙΙ, που περαιώθηκε πρόσφατα, διαπιστώθηκε ότι η θεραπεία με 150 mg Χ2 ημερησίως, συνεπάγεται μείωση της διαχρονικής εκτπώσεως της πνευμονικής λειτουργίας (ελεγχόμενη με και μείωση της συχνότητας των παροξύνσεων σε άτομα με ΙΠΙ (&) νιντεδανίβη-αντιινωτική δράση.

....συνέχεια.......