Θεματολόγιο Πνευμονολογίας

|Σύνδρομο αποφρακτικής υπνικής άπνοιας|σύνδρομο αποφρακτικής υπνικής άπνοιας/υπόπνοιας (flash card)| Άπνοια, Αποφρακτική| Σύνδρομο αποφρακτικής υπνικής άπνοιας, σΑΥΑ. Πρόκειται για παθολογική κλική κατάσταση, που χαρακτηρίζεται από επανειλημμένα επεισόδια σποφράξεως των ανώτερων αναπνευστικών οδών κατά τη διάρκεια του ύπνου, που προκαλεί μείωση (:υπόπνοια) ή διακοπή (:άπνοια) της ροής στον φάρυγγα, που προάγει την αιφνίδια έγερση, τον κατακερματισμό του ύπνου, με αποτέλεσμα την κατά τη διάρκεια της ημέρας υπνηλία. H ΑΥΑ είναι μέρος ενός φάσματος που οριοθετείται από τoν αβλαβή ρεγχασμό, μέχρι την πλήρη απόφραξη κατά τη διάρκεια της νύκτας, έτσι που ο ασθενλης δνε μπορεί να κοιμάται και αναπνέει ταυτόχρονα. Στο συνεχές αυτό, εντοπίζονται άλλοτε άλλης ποιότηας εκτροπές σδτις οποίες ο βαθμός αποφράξεως και αποκαταστάσεως επιφέρουν κατακερματισμό του ύπνου, σε βαθμό που να προκαλούν συμπτώματρα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Πρέπει να διακριθεί η μεταξύ των ευρημάτων στη μελέτη ύπνου, δηλαδή τα  υπνοαπνοϊκά επεισόδια και ενός διαταραγμένου ύπνου και της καταστάσεως παθολογικού ύνου + παρουσία συμπτωμάτων, δηλαδή του συνδρόμου αποφρακτικής άπνοιας. Τα όρια πέρα από τα οποία αναγνωρίζεται διαταραχή είναι αυθαίρετα (π.χ. 10 secs για να οριστεί ένα επεισόδιο άπνοιας), Η ποσοτική περιγραφή της ΑΥΑ βασίζεται στην αρίθμηση των επεισοδίων κατά τη διάρκεια της μελέτης ύπνου δεν είναι ιδιαίτερα επιβοηθητική. Ο σύγχρονος ορισμός της ΑΥΑ θα ήταν: Στένωση των ανώτερων αναπνευστικών οδών που επάγεται κατά τον ύπνο και προκαλεί σημαντικό κατακερματισμό του ύπνου με αποτέλεσμα συμπτώματα κατά τη διάρκεια της ημέρας, συνήθως μεγάλη υπνηλία.
⇒Επίπτωση Η ΑΥΑ είναι η τρίτη συχνότερη πάθηση, μετά το άσθμα και τη ΧΑΠ, αν και η επίπτωση του συνδρόμου εξαρτάται από από τα κριτήρι α που έχουν επιλεγεί. τόσο για τον ορισμό ενός επεισοδίου αποφρφακτικής άπνοιας, όσο και για τα συμπτώματα που ακολουθούν. Περίπου 0.5- 1% των ενηλίκων στη Βρετανία και ~1/5 γυναίκες εμφανίζουν ΣΑΥΑ, βαρύτητα ανάλογης με εκείνη, για την οποία θα απαιτούνταν θεραπεία με συνεχή θετική πίεση αεραγωγών (CiPAP). H επίπτωση εξαρτάται από την παχυσαρκία και ευρίσκεται περισσότερη στις ΗΠΑ αλλά φαίνεται να ε΄χει αυξητικές τάσεις και στην Ευρώπη. Η επίτπωση στις γυναίκες φαίνεται να είναι μικρότερη, λόγω της διαφορετικής κατανομής του λίπους, καθώς η εναπόθεση λίπους στο θώρακα και τον αυχένα φαίνεται ότι είναι ανδρικό χαρακτηριστικό. Ήδη θεωρείται η συχνότερη αιτία παραπομπής σε Πνευμονολογικά Κέντρα.

⇒Παθοφυσιολογία. Όπως είναι γνωστό, με τη εισπνευστική σύσπαση  των έσω μεσποπλευρίων μυών και του διαφράγματος, αναπτύσσεται αρνητική πίεση, εντός του θώρακος, η οποία ωθεί αέρα προς τους πνεύμονες. Η αρνητική πίεση στους αεραγωγούς, όμως, δρα εκθλιπτικά στους στους ανώτερους αεραγωγούς. Αύξηση των αντιστάσεων στους ανώτερους αεραγωγούς, οφειλόμενες στην μείωση της εγκάρσιας διατομής τους ή όπως παρατηρείται επί αποφράξεως της ρινικής κοιλότητας, π.χ., σκολίωση του διαφράγματος, πολύποδες ή λόγω διογκώσεως των αμυγδαλών ή των αδενοειδών εκβλαστήσεων απαιτούν μεγαλύτερη αρνητική πίεση για να συνελεστεί εισπνοή, που έχει ως αποτέλεσμα την περαιτέρω επίταση της εκθλιπτικής πιέσεως στον φάρυγγα. Παρ΄όλο ότι τα αντανακλαστικά των ανώτερων αεραγωγών και ο νευρομυϊκός έλεγχος της αναπνοής μπορεί να διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο, οι πρωτεύοντες παράγοντες που εμπλέκονται στη διατήρηση της βατότητας των αεραγωγών είναι η εγκάρσια διατομή της φαρυγγικής κοιλότητας,  η δράση των διατεινόντων φαρυγγικών μυών και η εισπνευστική προσπάθεια που απαιτείται να καταβληθεί για την υπερνίκηση των αντιστάσεων ροής στους ανώτερους αεραγωγούς. Η δομική στένωση των ανώτερων αναπνευστικών οδών, σε μια συγκεκριμένη θέση, ίσως δεν μπορεί να είναι μείζον αίτιο ΣΑΥΑ και μελέτες έχουν δείξει ότι ότι η απόφραξη των ανώτερων αναπνευστικών οδών δεν περιορίζεται σ΄ένα συγκεκριμένο τόπο, αλλά, μάλλον, είναι ένα δυναμικό φαινόμενο που αρχίζει από ένα συγκεκριμένο σημείο και επεκτείνεται ουραίως. 
⇒Στην απόφραξη των ανώτερων αναπνευστικών οδών εμπλέκεται ευρύτερη περιοχή των ανώτερων αναπνευστικών οδών, και αυτό μπορεί να αναγνωριστεί στης πλειονότητα των ασθενών με ΣΑΥΑ. Κυρίως, απόφραξη των ανωτέρων αναπνευστικών οδών προκαλείται όταν παράγεται ανεπαρκες αντιρροπιστικό φορτίο επί ανατροπής της ισορροπίας μεταξύ της των διατεινόντων μυών του φάρυγγος και του διαφράγματος, περίσταση, κατά την οποία διαμορφώνονται συνθήκες αποφράξεως τωων αεραγωγών, κατά την εισπνοή, ή τουλάχιστον στένωσή τους, με αποτέλεσμα περιορισμό της εισπνευσιτκή ροής. Εν τούτοις, συγκεντρώνονονται πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες, η στένωση/απόφραξη των αεραγωγών επιδημαίνεται, επίσης, κατά την εκπνοή. Τελευταία, έχει αναγνωριστεί ότι οι αεραγωγοί συμπεριφέρονται, όπως το παράδειγμα του resistor Starling, κάνοντας την απόφραξη ανεξάρτητη της εκθλιπτικής δυνάμεως που οικοφδομείται από το διάφραγμα, αλλά μάλλον εξαρτώμενη από την ισορροπία μεταξύ των πιέσεων στους ανώτερους των ανώτερων αναπνευστικών οδών και της ιστικής πιέσεως στον τόπο όπου παρατηρείται η απόφραξη. Ο αεραγωγός παραμένει βατός ανεξάρτητα με το μέγεθος της πιέσεως που ασκείται, ενόσω μια κριτική τιμή της θετικής τελοεκπενυστικής πιέσεως (Pcr) παραμένει χαμηλή, σε σχέση με την Pu (τήν πίεση ανιόντως του σημείου αποφράξεως. Σύγκλειση του ανώτερου αεραγωγού προκαλείται όταν η Pu πέφτει, κάτω από το την περιβάλλουσα ιστική πίεση (Pcr). Στο παράδειγμα της Starling resisor η μεγίστη ροή, V̇_maχ, είναι συνάρτηση της κλίσεως πιέσεως και των αντιστάσεων του ανιόντως τμήματος του αεραγωγού (V̇max =(Pu - Pcrit )/Ru. Η απόφραξη του αεραγωγού, τελικά, παρατηρείται, κατά τη διάρκεια της εκπνοής, όταν, λόγω της απουσίας του διατείνοντος τον φάρυγγα μυός, η Pcr υπερβαίνει τις πιέσεις των ανιόντων τμημάτων. Ο παρατεταμένος εκπνευστικός χρόνος, όπως συμβαίνει στην κεντρικής αιτιολογίας άπνοια, επομένως, προδιαθέτει σε σύμπτωση των τοιχωμάτων των ανωτέρων αεραγωγών αλλά επεμβαίνουν και άλλοι παράγοντες, που, επομένως, μπορεί να θεωρηθούν παράγοντες κινδύνου (πίνακας 1).
Κεντρικής και αποφρακτικής αιτιολογίας επεισόδια άπνοιας αλληλοδιαδέχονται μεταξύ τους. Μερικές φορές, ένα επεισόδιο κεντρικής άπνοιας, με σχεδόν μερική σύμπτωση των ανώτερων αεραγωγών, μπορεί να μεταπέσει προς ένα αποφρακτικού τύπου επεισόδιο, με ενίσχυση της αποφράξεως, παρά την επανάληψη της προσπάθειας αναπνοής. Συχνά, εν τούτοις, με την επανάληψη της προσπάθειας, στο τέλος της κεντρικής άπνοιας, η απόφραξη των ανώτερων αεραγωγών εξαφανίζεται, συνοπτικά, λόγω της επανκάμψεως των διατεινότων τον φάρυγγα μυών. Εν τούτοις, ο μηχανισμός απραμένει ασαφής και απαιτείται περαιτέρω έρευνα, προκειμένου να διευκρινιστούν οι λόγοι, για τους οποίους, μερικές φορές, κεντρικές άπνοιες ακολουθούνται από αποφρακτικές άπνοιες, και σε μερικές περιπτώσεις, ακόμη από επαναδιάνοιξη των αεραγωγών. Σε κάθε περίπτωση, καθώς η κεντρική άπνοια μπορεί να πυροδοτήσει την εμφάνιση κλασικής αποφρακτικής οι μηχανισμοί που οδηγούν σε ασταθή αναπνοή κι έτσι κεντρικές άπνοιες, είναι, επίσης, κρίσιμης σημασίας στην παθογένεια της αποφρακτικής άπνοιας.
 

O έλεγχος της μυϊκής συγκροτήσεως των ανώτερων αναπνευστικών οδών είναι πολύπλοκος. Η βατότητα των ανώτερων αναπνευστικών οδών εξαρτάται από τη δραστηριόττητα των εκτεινόντων μυών τους, αλλά όλοι οι σκελετικοί μύες χαλαρώνουν κατά τον ύπνο, συμπεριλαμβανομένων και των φαρυγγικών, εκτός του γλωσσοφαρυγγικού, που νευρώνεται από το αστεροειδές γάγγλιο κια όψι από νωτιαία νεύρα. Η εκτεταμένη στένωση των φαρυγγικών κοιλοτήτων κατά τον ύπνο  
Καθώς ο ασθενής με παθολογικό φάρυγγα , πχ., λόγω παχυσαρκίας, εισάγεται σε βαθύ ύπνο, η μείωση του τόνου των διατεινόνων στοματοφαρυγγικών μυών απολήγει σε σύμπτωση των τοιχωμάτων του, προκαλώντας άπνοια (: διακοπη της ροής αέρος) ή υπόπνοια (: μείωση της ροής προς τους πνεύμονες) με άμεσο αποτέλεσαμ την αποκορεσμό της αιμοσφαιρίνης. Η εισπνευστική προσπάθεια αυξάνεται, καθώς το διάφραγμα και οι έσω μεσοπλευριοι μύες επιχειρούν να υπερκεράσουν τις αντιστάσεις που οφείλονται στους κλειστούς/εστενωμένους ανώτερους αεραγωγούς. Η άπνοια περαιώνεται με την στιγμιαία αφύπνιση τους ασθενούς, που είναι αποτέλεσμα διεγέρσεως του συμπαθητικού συστήματος, απελευθερώσεως κατεχολαμινών, και διακυμάσεων του καρδιακού ρυθμού και της αρτηριακής πιέσεως. Η μείωση της ροής στον φάρυγγα συνοδεύεται από ηχηρό ρεγχασμό, που είναι εισπνευστικός ήχος οφειλόμενος στις δονήσεις των μαλακών ιστών του στοματοφάρυγγα. 

Κλινική εικόνα. Η υπνηλία κατά την διάρκεια της ημέρας, είναι, συνήθως, ευδιάκριτο σύμπτωμα και, συχνά οι ασθενείς πέφτουν σε ύπνο, διαβάζοτας, ή παρακουθώντας τηλεόραση, ή μια διάλεξη, ταξιδεύοντας μ΄έν αμέσο μαζικής μεταφοράς., αλλά και όταν οδηγούν αυτοκίνητο, Εϊναι κρίσιμης σημασίας η αναγώριση της σημασίας των συμπτωμάτων αυτώνκαι η σχέση τους με υπνική άπνοια/υπόπνοια, καθώς είναι εύκολο, τα συμπτώματα αυτά να θεωρηθούν, σεφαλμένως ως νοχελικόττης ή υπερκόπωση. Οι ασθενείς με ΣΑΥΑ ενέχονται σε μεγάλο βαθμό σε ατυχήματα ατο σπίτι, στην εργασία ή όταν οδηγούν το αυτοκίνητό τους, και, γγενικά, θεωρείται ότι το 5% των οδηγών αυτοκινήτων πάσχουν από το σύνδρομο, ενώ, σε πσοστό, 15-20% των τοχαίων ατυχημάτων, οφείλονται σε τροχαία ατυχήματα, προκληθέντα από άτομα με υπνική άπνοια. Οι ασθενείς με υπνική άπνοια πρέπει να μην οδηγούν το αυτοκίνητό τους, μέχρις ότου ελεγχθεί θεραπευτικά η κατάστασή τους. Ο ασθενής μπορεί να μην έχει επίγνωση των απνοιών του, αλλά ο/η σύσυγος αναφέρει τον ηχηρό ρεγχασμό του, τις άπνοιες και τον κακής ποιότητας ύπνο του.
⇒κλινική εξέταση. Η κλινική εξέταση εστιάζεται στην αναζήτηση παραγόντων κινδύνου όπως η παχυσαρκία, η αύξηση της περιμέτρου του τραχήλου και ανατομικές διαταραχές που απολήγουν σε μείωση της διατομής του φάρυγγα, όπως ο μικρογναθισμός και οι υπερτροφικές αμυγδαλές, ή ρινική απόφραξη, όπως επί πολυπόδων ή σκολιώσεως του διαφράγματος.
⇒Στις συνοσητότητες από το καρδιαγγειακό περιλαμβάνεται η υπέρταση, το έμφραγμα του μυοκαρδίου το αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, οι καρδιακές αρρυθμίες, δομικές αλλιώσεις από το μυηοκάρδιο, κια καρδιακή ανεπάρκεια. πΠρ΄όλο ότι μερικε΄ς απότ ις συνοσηρότητες αυτές εμπλέκονται ως συγχυτικοί παράγοντες, συγκλεντρώνονται ευρήματα, υπερ μιας σχέσεως μεταξύ του συνδρόμου αποφρακτικής υπνικής άπνοιας και των καρδιαγγειακών προβλημάτων που μπορεί να οφείλονται σε συνδυασμό παραγόντων όπως η υποξαιμία, μεταβολές στην αρτηριακή πίεση και ενεργοποίηση του συμπαθητικού συστήματος, κατά τη διάρκεια των απνοπιών και εγέρσεων. Είναι σημαντικός ο έλεγχος, στους ασθενείς των παραγόντων καρδιαγγειακού κινδύνου, όπως το κάπνισμα, η υπέρταση και τα επίπεδα χοληστερίνης και σακχάρου αίματος. Εκτός, όμως, από την απελευθέρωση κατεχολαμινών, το ΣΑΥΑ συνοδεύεται, επίση,ς από αλλες ορμονολογικές μεταβολές, όπως η μείωση της τεστοστερόνης, και των επιπέδων των αυξητικών ορμονών. Παρ΄όλο ότι κατά τη διάρκεια των απνοιών, καταγράφονται υποξαιμία, υπερκαπνία και αύξηση της πνευμονικής αρτηριακής πιέσεως, η πνευμονική καρδία δεν είναι συνηθισμένο εύρημα, εκτός εάν συνυπάρχει άλλη πνευμονοπάθειεα, όπως ΧΑΠ. Η μακροπερίοδη πρόγνωση του ΣΑΥΑ δεν έχει κατανοηθεί πλήρως,, αλλά σε πολλές εργασίες έχει ακρταδειχθεί ότι  το προσδόκιμο επιβιώσεως είναι πολύ βραχύτερο σε εκείνους που αρνούνται θεραπευτική παρέμβαση, με CPAP, συγκριτικά με εκείνους που την δέχονται.
|πολυυπνογραφία|
⇒Επιπλοκές.
α. επιπλοκές από το καρδιαγγειακό σύστημα. Η αποφρακτική άπνοια μπορεί να προκαλέσει ισχυρές αρνητικές, ενδοθωρακικές, πιέσεις που αυξάνει την διατοιχωματική πίεση στην καρδιά και το μεταφορτίο στην αριστερή κοιλία. Η αρνητική πίεση, επίσης, εκθλίβει περισσότερο αίμα εντός του θώρακος, και αυξάνει το προφορτίο της δεξιάς κοιλίας. Η διαλείπουσα υποξαιμία που σχετίζεται με την αποφρακτική άπνοια θα προκαλέσει, επιπλέον, διαταραχές στη συσταλτικότητα της καρδιάς και διαστολική χάλαση.
Οι ασθενείς με ΣΑΥΑ επίσης εμφανίζουν εξαρτώμενη από το ενδοθήλιο ενισχυμένη αγγειοδιαστολή και μείωση των κυκλοφορούντων δεικτών ΝΟ. Οι συνέπειες αυτές, από κοινού με τον αγγειόσπασμο, που προκαλεί η ενεργοποίηση του συμπαθητικού συστήματος, και τη φλεγμονή, προδιαθέτουν σε υπε΄ρταση και αθηροσκλήρυνση Επιπλέον, αυξάνεται η συνάθροιση αιμοπεταλίων και η τάση συσσωρεύσεώς τους, γεγονός που προδιαθέτει σε θρομβωτική νόσο. 'Εχει καταδειχθεί σε επιδημιολογικές μελέτες, ότι το ΣΑΥΑ μπορεί να πυροδοτήσει ή να εμισχύσει καρδιαηηειακές παθήσεις όπως η υπέρταση, η σταφναιαία νόσος, η ακρδιακή αρρυθιμία (όπως η βραδυαρρυθμία, η κολπική μαρμαρυγή και οι έκτοπες έκτακτες, καθώς και αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια.   
β. επιπλοκές από τον μεταβολισμό. ΤΟ ΣΑΥΑ συνδέεται με διάφορες εκφάνσεις του μεταβολικού συνδρόμου, ΜΣ, κυρίως την αντοχή στην ινσουλίνη και διαταραχές του μεταβολισμού των λιπών. Ο περιορισμός του ύπνου προκαλεί αντοχή στην ινσουλίνη, μέσω προφλεγμονωδών διεργασιών (:απeλευθέρωση IL-6 και TNF-a). Από επιδημιολογικές μελέτες συνάγεται ότι η απότοκη υπνοπαπνοπϊκού συνδρόμου υποξαιμία συνοδεύεται με δυσανοχή στην γλυκόζη, ανεξάρτητη της ηλικίας, του φύλου, του δείκτη σωματικής μάζης και της περιμέτρου της μέσης. το ΜΣ μπορεί να πυροδοτηθεί τόσο από διαλείπουσα υποξαιμία, όσο και από κατακερματισμένο ύπνο. Οφείλεται στην απελευθέρωση ελέυθερων λιπαρών οξέων αγγειοτασίνης ΙΙ, και λιοκινών από τον λιπώδη ιστό, που μπορεί να προκαλέσουν φθορές στο πάγκρεας, με αποτέλεσμα ανεπαρκή απελευθέρωση ινσουλίνης και εμφανή αντίσταση στην ινσουλίνη. Η μέση και η χαμηλή τιμή αρτηριακού κορεσμού κατά τη διάρκεια του ύπνου αποτελούν ανεξάρτητο προγνωστικό παράγοντα σε παχύσαρκα παιδιά και εφήβους (βλέπε εικόνα 2)
θεραπεία μεταβολικού συνδρόμου με ρCPAP. Η θεραπεία με ρCPAP μπορεί να βελτιώσει το μεταβολικό σύνδρομο αν και δεν είναι πάντα βέβαιο ότι ασκεί ανεξάρτητη δράση. H ρCPAP μειώνει τον TNF-a την IL-6 και την CRΡ.   

αποφρακτική υπνική άπνοια και κολπική μαρμαρυγή 
Όπως είναι γνωστό, η κολπική μαρμαρυγή είναι διογκούμενος κίνδυνος δημόσιας υγείας (&), καθώς η διορθωμένη ως πορος την ηλικία επίπτωση έχει μεταβληθεί την τρέχουσα δεκαετία, έναντι προηγουμένων (&) (βλ. μελέτη Framingham Study).. Η παχυσαρκία, επίσης, θεωρείται παγκόσμιο επιδημιολογικό πρόβλημα (&, &). Η επίπτωση της αποφρακτικού τύπου υπνικής άπνοιας, καθώς είναι γνωστό ότι πλέον του 40% των ασθενών με αυξημένο δείκτη σωματικής μάζας έχουν υπνική άπνοια (&).  Τα παράλληλα εμφανιζόμενα φαινόμενα, όπως η παχυσαρκία και η κολπική μαρμαρυγή μπορεί να οφείλονται σε κοινά παθογενετικά αίτια ή, εναλλακτικά, να αποκαλύπτουν φυσιολογικές αντεπιδράσεις μεταξύ των καταστάσεων αυτών. Η αποφρακτική υπνική άπνοια και η κολπική μαρμαρυγή 'μοιράζονται' σωρεία κοινών παθογενετικών παραγόντων και συνοσηρότητες, όπως, το φύλο (επικρατούν οι άνδρες), η υπέρταση, η συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια, και η στεφανιαία νόσος (&).
εικόνα 1. η σχέση ασθενών με συμφορητική ανεπάρκεια που θεραπεύονται με ή χωρίς υπνική υποστήριξη της αναπνοής, με συνεχή θετική τελοεκπνευστική πίεση (&).
H αποφρακτική υπνική άπνοια χαρακτηρίζεται από πλήρη ή μερική σύμπτωση του ανώτερου αεραγωγού, κατά τον ύπνο, που συνεπάγεται αιφνίδιο αποκορεσμό κι αφύπνιση. Σε μια μελέτη συσχετίστηκε η επίπτωση της αποφρακτικού τύπου υπνικής άπνοιας με την κολπική μαρμαρυγή (&). Η διάγνωση της αποφρακτικού τύπου υπνικής άπνοιας τέθηκε με ερωτηματολόγιο Berlin κι επιβεβαιώθηκε με μελέτη ύπνου.
εικόνα 1. αναλογία ασθενών με υπνική άπνοια μεταξύ εκείνων με κολπική μαρμαρυγή ή κοινών καρδιολογικών ασθενών (&).
εικόνα 2. σχέση κολπικής μαρμαρυγής από υπνική άπνοια (&).
Διαπιστώθηκε ότι η αποφρακτικού τύπου υπνική άπνοια ήταν σημαντικά μεγαλύτερη στους ασθενείς με κολπική μαρμαρυγή (49%, CΙ: 41-57%), έναντι 32% (CI: 27037%). Μετά από διόρθωση ως προς τη μαζα σώματος και συνοδα συμπτώματα, παρέμενε στατιστικά σημαντική συσχέτιση της κολπικής μαρμαρυγής με την υπνική άπνοια. Γενικά, έχει διεχθεί ότι η η υπνική άπνοια και η παχυαρκία είναι ανεξάρτητοι προγνωστικοί παράγοντες κολπικής μαρμαρυγής. Φαίνεται, επιπλέον, ότι η υπνική άπνοια συνδέεται με την επανεγμφάνιση της κολπικής μαρμαρυγής μετά από ηλεκτιρκή ανάταξη. Έχει δειχθεί ότι η συχνόττηα επανεμφάνισης κολπικής μαρατυγής  μετά ηλεκτρική ανάταξη ήταν μεγαλύτερη σε εκείνους τους ασθενείς με υπνιλή άπνοια, χωρίς θεραπεία με συνεχή τελοεκπνευστική πίεση. Σε μια μετανάλυση 6 προηγούμενων μελετών που διερεύνισαν τον κίνδυνο επανεμφανίσεως κολπικής μαρμαρυγής μετά από ανάταξη σε ασθενείς με υπνική άπνοια. Διαπιστώθηκε ότι ο κπίνδυνος επανεμφανίσεως κολπικής μαρμαρυγής ήταν 25% μεγαλ΄τυθερος σε ασιενείς με υπνική άπνοια (σχετικός κίνδυνος 1.25% (CI: 1.08-1.45) (&, &).
Μελέτες επί αθενών με συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια έχουν εντοπίσει αυξημένη επίπτωση κολπικής μαρμαρυγής σε εκείνους τους ασθενείς με υπνική άπνοια. η κατάσταση βελτιώνεται με υπνική υποστήριξη της αναπνοής, με εφαρμογή συνεχούς θετικής τελοεκπνευστικής πιέσεως (&).
Ο υποκείμενος μηχανισμός που καθορίζει τη σχέση κολπικής μαρμαρυγής και υπνικής άπνοιας δεν είναι πλήρως κατανοητός, αλλά φαίνεται ότι η υποξία, η υπερκαπνία και η ενεργοποίηση του συμπαθητικού, η φλεγμονή και οι δομικές αλλαγές, στο μέγεθος των καρδιακών κοιλοτήτων που παρατηρούνται στους ασθενείς με υπνική άπνοια, μπορεί να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην παθοφυσιολογία της κολπικής μαρμαρυγής (&).
εικόνα 3. σχέση μεταξύ κολπικής μαραμρυγής και υπνιλής άπνοιας.
Επομένως, οι ασθενείς με κολπική μαρμαρυγή, πρέπει να υποβάλλονται σε μελέτη ύπνου, επειδή η υπνική άπνοια είναι θεραπεύσιμο αίτιο κολπικής μαρμαρυγής.
 

⇒ΘΕΡΑΠΕΙΑ. |Ρινικές συσκευές συνεχούς θετικής πιέσεως: μηχανισμός δράσεως|ρCPAP και ανώτεροι αναπνευστικοί οδοί|
ρCPAP και ελεγχόμενη αναπνοή. Όπως έχουμε σημειώσει αλλού, πρώιμες κλινικές παρατηρήσεις είχαν αποφανθεί ότι στις κεδηλώσεις της υπνικής άπνοιας συμπεριλαμβάνεται, μεταξύ άλλων, η ασταθής αναπνοή, ενώ πρόσφατες, συστηματικές μελέτες δείχνουν την εισφορά της αποφρακτικής υπνικής άπνοιας στην αστάθεια της αναπνοής. Έχει διεχθεί ότι η παρατεταμένη θεραπεία ρCPAP μειώνει σε σημαντικό βαθμό την κλίση της απαντήσεως στο υπερκαπνικό ερέθισμα, μετρούμενο σε συνθήκες εγρηγόρσεως, ταυτόχρονα με αύξηση της ΡαΟ2, και μείωση της Α-αΡΟ2. Είναι σαφές ότι όλες αυτές οι μεταβολές συνεπάγονται την υιοθέτηση σταθερότερου τύπου αναπνοής από τον άρρωστο. Μπορεί, επιπλέον, να σημειωθεούν, περιορισμένες μεταβολές των πνευμονικών όγκων. Η ρCPAP είναι αποδοτική, ακόμη και στις κεντρικού τύπου άπνοιες, καθώς μπορεί να επιφέρει αύξηση της PaCO2 πάνω από το απνοϊκό όριο, κι επομένως,να εμποδίσει την έλευση κεντρικών απνοιών. Εν τούτοις, οι κενρικές άπνοιες χαρακτηρίζονται από ρτην (σχεδόν) σύγκλειση των ανώτερων αναπνευστικών οδών και η μέθοδος αυτή μηχανικής αναπνοής μπορεί να αποκλείσει την έλευση συμπτώσεως των ανώτερων αναπνευστικών οδών και των συνδεομένων με αυτή τοπικών αντανακλαστικών.