Ενώ στη συνεχούς φορτίσεως δοκιμασία κοπώσεως αποτελεί μια προσομοίωση των απαιτήσεων της επαγγελματικής ή εκ των καθημερινών καθηκόντων ανάγκης καταβολής έργου, η καταλληλότητα των ολοκληρωμένων απαντήσεων στην άσκηση μελετιέται καλύτερα (τουλάχιστον στην αρχική εκτίμηση ανοχής στην άσκηση) μέσω μιας δοκιμασίας σταδιακής αυξήσεως μέχρις επιτεύξεως του τελικού ορίου ανοχής. Αυτό επιτρέπει τόσο στην ταυτοποίηση των αιτιών, όσο και στην αναγνώριση των ορίων της δυσανοχής στην άσκηση, με βάση τις συγκρίσεις από την ”ομαλότητα” των παραμέτρων που ενδιαφέρουν, οι οποίες συγκρίνονται με κατάλληλες τιμές πληθυσμού αναφοράς. Μπορεί, επιπλέον, να σταθμιστούν τα όρια και το λειτουργικό εύρος των συστημάτων που συμμετέχουν επιτρέποντας την ανάδειξη και αποτίμηση της ”ανικανότητας” και της ”διαταραχής” και τη βελτιστοποίηση προγραμμάτων εκπαιδεύσεως, και την διάθεση ποικιλίας ενδείξεων, στις οποίες περιλαμβάνονται και η προετοιμασία μειζόνων επεμβάσεων.
Μια δοκιμασία διάρκειας 20 λεπτών ή μικρότερης διάρκειας, εμπεριέχει:
- Φάση ηρεμίας·
- Φάση ελέγχου, διάρκειας 3 λεπτών, ασκήσεως ελεύθερης φορτίου ή άλλης κατάλληλης WR προς επιβεβαίωση ότι οι απαντήσεις έχουν σταθεροποιηθεί·
- Γραμική, σταδιακή, αύξηση του παραγόμενου έργου, μέχρι το όριο ανοχής, και, τέλος,
- Μια φάση αποκαταστάσεως.
Τα αποτελέσματα δεν είναι ιδιαίτερα διαφορετικά, όπως εκείνα σε πρωτόκολλα συνεχούς αυξήσεως της WR (ramp test) ή εκείνα με ομοιόμορφες μικρές ”δόσεις” αυξήσεως ανά μικρά χρονικά διαστήματα (π.χ., ανά 1 λεπτό αύξηση του έργου ). Μια φάση σταδιακής αυξήσεως διάρκειας 10 λεπτών, παρέχει βέλτιστη διάκριση με 10-20 W /min, όντας ένα καλό ποσοστό αυξήσεως για υγιείς μη αθλητές, και χαμηλότερο, 5 W/min για ασθενείς. Μπορεί να χρειαστεί ένα στάδιο της δοκιμασίας σταθερής φορτίσεως υπό γνωστή ένταση, για τη λήψη πρόσθετων πληροφοριών επί της κινητικής των εμπλεκομένων συστημάτων.