Θεματολόγιο Πνευμονολογίας

oξύς βρογχόσπασμος. Πολλά φάρμακα, όπως η ασπιρίνη και τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη, μπορεί να προκαλέσουν οξύ, σοβαρό βρογχόσπασμο, οι β-αναστολείς και πολλά εισπνεόμενα φάρμακα. Παρ΄όλο ότι ο οξύς βρογχόσπασμος, συχνά, εισβάλλει χωρίς συναγερμικά συμπτώματα, σε ασθενείς χωρίς ιστορικό άσθματος, τις περισσότερες φορές, η απειλητική αυτή κατάσταση αναγνωρίζεται σε άτομα με υποκείμενη πνευμονοπάθεια, ασκόμη και ήπιο άσθμα ή ΧΑΠ. Πρόσφατα, η εισπνεόμενη ηρωΐνη έχει αναγνωριστεί ως αίτιο οξέος βρογχοσπάσμου, για τον οποίο απαιτείται άμεση νοσηλεία και αντιμετώπιση. Πολλά από τα ενεχόμενα φάρμακα, αντενδείκνυνται σε ασθενείς με τα υποκείμενα νοσήματα (όπως η μαννιτόλη, που χρησιμοποιείται, εισπνεόμενη, για τη διάγνωση της βρογχικής αντιδραστικότητας). Η ευαισθησία στην ασπιρίνη και η δυσανοχή στα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη, δεν είναι αποτέλεσμα επίκτητης υπερευαισθησίας αλλά μάλλον μια ενδογενής ιδιότητα, που μπορεί να συσχετίζεται με την τριάδα: ρινικοί πολύποδες, ευαισθησία στην ασπιρίνη και δυσίατο άσθμα. Επιρρέπεια στα ρινικά συμπτώματα και σοβαρό βρογχόσπασμο εγκαθίσταται μετά έκθεση στην ασπιρίνη ή τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη. Ο βρογχόσπασμος εγκαθίσταται μερικά λεπτά ή ώρες μετά τη λήψη του υπεύθυνου φαρμάκου. Επομένως, απαιτείται η αποφυγή λήψεως των φαρμάκων αυτών, εάν είναι δυνατό. Εναλλακτικά μπορεί να επιχειρηθεί επαγωγή της ανοχής στα φάρμακα αυτά με χορήγηση πολύ μικρών, προοδευτικά αυξανόμενων δόσεων των φαρμάκων αυτών, η οποία, στις περισσότερες των περιπτώσεων αποβαίνει λυσιτελής, αν και απαιτείται συνέχιση της χορηγήσεως προκειμένου να διατηρηθεί η ανοχή.

 Για τη θεραπεία του οξέος βρογχοσπάσμου χρησιμοπειείται ευρεώς θεραπεία μέσω νεφελοποιήσεως, αλλά ακόμη κια μέσω δοσιμετρικών συσκευών με προωθητικό μέσο, με την παρεμβολή ευρύχωρου αεροθαλάμου (~500 ml).Η χρήση του αεροθαλάμου μειώνει τη συστηματική απορρόφηση και αυξάνει την αναλογία του φαρμάκου που διανμέμεται στοςυ πνεύμονες.
Στα πλεονεκτήματα της θεραπείας με νεφελοποιητή περιλαμβάνονται [α] επιτρέπεται η ταυτόχρονη χορήγηση οξυγόνου, ιδιαίτερα επιθυμητής, δεδομένης της αγγειοδιαστολής και της διαταραχής V/Q και της εξ αυτής επιτάσεως της υποξαιμίας, [β] επιτρέπεται η χορήγηση μεγαλύτερων δόσεων, [γ] επιτρέπει τη συνέχιση της θεραπείας εάν απαιτείται. Η δοσιμετρική συσκευή είναι η πλέον οικονομική, αρχική επιλογή. Ο ασθενής τη χρησιμοποιεί ανάλογα με τις ανάγκες τους, εντός καθορισμένων ορίων, καθοριζόμενες από Επιστημοκές Οργανώσεις (π.χ., Medical THoracic Society, European Respiratory Society guide lines). Oι β2-διεγέρτες διατίθενται, επίσης, σε συσκευές απελευθερώσεως ξηράς κόνεως, που μπορεί να διευκολύνουν εκείνους οι οποίοι δυσκολεύονται να συγχρονιστούν με τις δοσιμετρικές συσκευές προωθήσεως. αλλά είναι ακριβότερα. Αφού επιβεβαιωθεί ότι ο ασθενής μπορεί να χρησιμοποιήσει τη συσκευή του ορθά, |παρατεταμένης δράσεως β2-διεγέρτες|σύγκριση μεταξύ σαλμετερόλης φορμοτερόλης| Τα φάρμακα αυτά διατίθενται επίσης ως συνδυασμό με εισπνεόμενα αντιχολινεργικά (αποκλειστές μουσκαρινικών υποδοχέων). ΤΑ φάρμακα αυτά μπορούν να χορηγηθούν μόνο εφόσον υπα΄ρχουν ενδείξεις και για τα δύο. κι έχει σταθεροποιηθεί η δόση συντηρήσεως.  ΟΙ χορηγούμενες δόσεις μέσω μιας δοσιμετρικής προωθητικής συσκευής προκαλεί σπάνια απρενέργειες, ενώ οι νεφελοποιητές αποδίδου πολύ μεγαλύερες δόσεις κια, έτσι, μια σημαντική ποσότητα υφίσταται συστηματική απορρόφηση μέσω του ρινικού και του στοματικού βλεννογόνου, καθώς καταπίνεται κια απορροφάται. Η εκλεκτικότητα των υποδχοεών είνια πα΄ντα σχετική οι μεγαλύτερες δόσεις αποδιδόμενες από έναν νεφελοποιητή ή μέσω μιας ενδοφλέβιας εγχύσεως προκαλούν τρόμο και ταχυκαρδία. Σε μερικούς ασθενείς, όπως σε εκείνους με ισχαιμική καρδιοπάθεια τα φάρμακα αυτά μπορεί αναπολήξουν σε ταχυαρρυθμία, με΄σω δράσεώς τους στους β1-υποδοχείς. Σημειώνεται ότι τα νεφελοποιήματα είναι όξινα και, σπάνια, προκαλούν παροξυσμικό βρογχόσπασμο.
Απόδοση. Η απόδοση μιας θεραπείας με β2-διεγέρτες εκτιμάται με΄σω ενός peak flow meter, από την καρδιακή συχνότητα, και τονα ναπνευστικό ρυθμό. Οι παράγοντες αυτοί καθορίζουν και τη συχνότητα της χορηγήσεως.  Οι βραχείας δράσεως β2-διεγέρτες έχουν -μόνο- την ικανότητα να άρουν τα συμπτώματα του άσθματος αλλά δεν διορθώνουν την υποκείμενη παθολογία - φλεγμονή (Μερικοά μακράς δράσεως β2-διεγέρτες εν τούτοις, λε΄γεται ότι, έχουν και αντιφλεγμονώδη δράση). Αντίθετα, τα κορτικοστεροειδή δρουν, μεταβάλλοντας την πορεία της παθήσεως, αίροντας τη φλεγμονή. Οι ασθενείς πρέπει να ενημερώνονται ότι οι β2-διεγερτες βραχεάις δράσεως είναι φάρμακα διασώσεως, κια ότι τα εισπνεόμενα κορτικοειδή είναι φάρμακα ελέγχου και αποτροπής της εξελίξεως, έχοντας έτσι, δοαφορετική αποστολή.
Πρέπει να επιβεβαώνεται ότι ο ασθενεής γνωρίζει τον τρόπο χρήσεως της συσκευής και τη δράση του φαρμάκου που λαμβάνει. Ο ασθενής πρέπει να ε΄χει διθέσιμο ένα σχέδιο διασώσεως, σε περίπτωση που τα συμπτώματά του επιδεινώνονται ή καθίστανται σδυσβάστακτα.