Χάσμα ανιόντων, υψηλό/χαμηλό

οξέωση με αυξημένο AG

Οποιαδήποτε κατάσταση που απολήγει στην αύξηση ‘ελασσόνων’ ανιόντων, θα επιφέρει μεταβολική οξέωση, όπως συμβαίνει επί γαλακτικής οξεώσεως, κετοξεώσεως, ωεφρικής ανεπάρκειας (αύξηση των φωσφορικών και των θειικών ανιόντων) υπερβολική χορήγηση αλάτων (πχ., ringer, καρβεωικιλλίνη, υψηλές δόσεις πενικιλλίνης) και αφυδατώσεως. Η πρόσληψη σαλικυλικών, μεθανόλης, αιθυλενογλυκόλης και άλλων συνεπάγεται αύξηση της συγκεντρώσεως μη πτητικών οξέων, συμπεριλαμβανομένου του οξεικού οξέος. Σπανιότερα, αύξηση του χάσματος ανιόντων μπορεί να παρατηρηθεί επί μειώσεως των ελασσόνων κατιόντων, όπως το ασβέστιο και το μαγνήσιο, που, όμως, προκαλούν αύξηση του Na⁺.

 οξέωση χωρίς αυξημένο AG

Η αύξηση των χλωριούχων του πλάσματος που υποκαθιστά το μειωμένο HCO₃^- μπορεί να προκαλέσει μεταβολική οξέωση, χωρίς αύξηση του AG. Υπερχλωραιμική οξέωση, με φυσιολογικό AG, παρατηρείται, συχνά επί μεταβολικής οξεώσεως, απότοκη απωλειών από το ΓΕΣ (διάρροιες) ή τους νεφρούς (νεφρική σωληναριακή οξέωση).