Θεματολόγιο Πνευμονολογίας

περιεχόμενα

παθήσεις του θυρεοειδούς

υπερθυρεοειδισμός

υποθυρεοειδισμός

παθήσεις της υποφύσεως

    μεγαλακρία

    υποϋποφισισμός

σακχαρώδης διαβήτης

παθήσεις του θυρεοειδούς αδένος

 Η κατανάλωση οξυγόνου,  V̇O_2,MAX και ο μεταβολισμός των ιστών  υφίσταται σημαντικές διαταραχές, επί μειώσεως ή ελλείψεως θυρεοοειδικής ορμόνης. κατά παράδοση, μετρήσεις του σε ηρμεία  V̇O₂ (ρυθμός βασικού μεταβολισμού) ήταν η μόνη διαγνωστική δοκιμασία για τον υπερ- και υπο-θυρεοειδισμό, αλλά περιέπεσε σε αχρηστία με την εισαγωγή των ειδικών δοκιμασιών θυρεοειδικής λειτουργίας. Η σχετικότερη δοκιμασία λειτουργικοπυ ελέγχου αναπνοής στις θυρεοειδοπάθειες είναι η πίεση της εξωθωρακικής τραχείας από εκτεταμένη βρογχοκήλη, ιδιαίτερα της επεκτεινόμενης οπισθοστερνικά. Ανάλογα με τη θέση της στενώσεως η βρογχοκήλη μπορεί να προκαλέσει τη εμφάνιση της χαρακτηριστικής καμπύλης μεγίστης ροής όγκου της εξωθωρακικής ή κεντρικής ενδοθωρακικής στενώσεως των αεραγωγών. 

εικόνα 1. Καμπύλη μεγίστης ροής-όγκου ασθενούς με απόφραξη του εξωθωρακικού αεραγωγού. [α]: Εξωτερική συμπίεση της τραχείας από ευμέγεθες νευροΐνωμα. Η αιχμή της εκπνευστικής καμπύλης εμφανίζεται αποκομμένη, και η μεγίστη εκπνευστική ροή είναι σημαντικά μειωμένη, καθ΄όλο το εύρος της VC. Ο FEV₁=2.4 L, και ο  FIV₁=1.2 L, ο V̇_E,MAX50 =1.8. (β) Ασθενής με αμφοτερόπλευρη παράλυση των φωνητικών χορδών, λόγω συνδρόμου Shy–Drager. Η εκπμνευστική καμπύλη είναι φυσιολογική, αλλά υπάρχει μια έκδηλη διαταραχή της εισπνευστικής ροής, που αποτελεί ένδειξη επικρατούσης επιδράσεως στον υποτονικό λάρυγγα. Ο V̇_E,MAX50 =4.5. 

 H ανάλυση της καμπύλης ροής-όγκου μπορεί ναδιευκολύνει την αναγνώριση αποφράξεων των ανώτερων αναπνευστικών οδών, λόγω ευμεγέθους βρογχοκήλης. Άλλου τύπου διαταραχές της αναπνευσιτκής λειτουργίας συνοδεύουν, επίσης, τον υπο-υπερθυρεοειδισμό.

    υπερθυροειδισμός

    επιδράσεις στη μηχανική της αναπνοής

  Αναγνωρίζεται ήδη από το 1917, μείωση της VC, η οποία κυμαίνεται ~ στο 80% της προβλεπόμενης τιμής της, ενώ ο RV ευρίσκεται αυξημένος, έτσι, ώστε η TLC είναι σχετικά φυσιολογική. Ο υποκείμενος μηχανισμός των διαταραχών αυρτών είναι αδυναμαία των αναπνευστικών μυών, καθώς, επίσης, αναγνωρίζεται μείωση των P_I,Emax , που βελτιώνονται μετά τη θεραπεία. Η διαταραχή των μέγιστων πιέσεων συσχετίζεται με τη συγκέντρωση των θυρεοειδικών ορμονών στο αίμα, και με την αδυναμία των μη αναπνευστικών μυών. Αναγνωρίζεται, επίσης, συμφόρηση των πνευμονικών αγγείων και η μείωση της πνευμονικής διατασιμότητας καταγράφεται σε πολλούς ασθενείς, που είναι συμβατή με την μείωση των πνευμονικών όγκων και η οποία βελτιώνεται μετά τη θεραπεία. Η μείωση της διατασιμόττηας των πνευμόνων μπορεί να εξηγήσει τον υιοθετούμενο τύπο αναπνοής των υπερθυρεοειδικών ασθενών, οι οποπίοι καταφεύγουν σε μείωση του αναπνεόμενου όγκου, VT, και αύξηση της συχνότητας αναπνοής. 

  ανταλλαγή αερίων

 Η ικανότητα διαχύσεως, D_LCO, εόιναι, συνήθως, φυσιολογική κατά την ανάπαυση παρά την αύξηση της πνευμονικής αιματικής ροής, ενώ οι εκτιμήτριες της ικανότητας διαχύσεως, Dm και Vc ευρίσκονται σε φυσιολογικά όρια. Η φυσιολογική Vc αποτελεί ερώτημα, εν όψει της πνευμονικής συμφορήσεως,  ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των μηχανικών διαταραχών. Οι μηχανικές αλλοιώσεις, γeνικά, δεν φαίνονται ικανές να προκαλέσουν διαταραχές στην ανταλλαγή αερίων,  έτσι, ώστε, οι μερικές πιέσεις αερίωναρτηριακού αίματος, ΑΑΑΑ, είναι φυσιολογικές στην ανάπαυση.

  αερισμός ηρεμίας και άσκηση

  Ο αερισμός ηρεμίας είναι αυξημένος εν μέρει λόγω των  μεγαλύερων μεταβολικών απαιτήσεων και εν μέρει λόγω της αναποτελεσματικότητας του υιοθετηθέντος τύπου αναπνοής, με το χαμηλό V_T και την υψηλή αναπνευsτική συχνότητα, f, που αππολήγουν σε διεύρνηση τπου κλάσματος V_D/V_T. H δύσπνοια κατά την άσκηση είναι κοινό σύμπτωμα μεταξύ των ασθενών με υπερθυρεοειδισμό, και ο αερισμός κατά την άσκηση αυξάνεται για ποικιλία λόγων. [α] η κατανάλωση οξυγόνου,  V̇O_2MAX,  δεδομένης φορτίσεως κατά την άσκηση, αυξάνεται, [β] ο ανεπαρκής τύπος αναπνοής διατηρείται και κατά την άσκηση, και λόγω του αξημένου αερισμού του νεκρού χώρου, ο συνοικός αερισμός είναι μεγαλύτερος, αναλογικά με την κατανάλωση του  V̇O_2MAX.  [γ] σε μερικούς ασθενείς, αναγνωρίζεται, επιπλέομ, κυψελιδικός υπεραερισμός, που απολήγει σε μείωση της PaCO₂. H ταχύπνοια κατά την άσκηση είναι ιδιαίτερα έκδηλη, αλλά η σχέση δύπνοιας προς αερισμό είναι, συνήθως, σε φυσιολογικά πλαίσια. Η ικανότητα στην άσκηση και η  V̇O_2MAX  μειώνονται και το αναερόβιο κατώφλι (&) προσεγγίζεται σε χαμηλότερο από το φυσιολογικό όριο της  V̇O₂ 

(βλέπε: εργομετρία).

Όλες οι διαταραχές αποκαθίστανται μετά τη μετάβαση σε ευθυρεοειδικά επίπεδα. 

   έλεγχος αναπνοής

  Η αναπνευστική απάντηση στις διεγέρσεις με CO₂ και υποξία τείνουν να είναι υψηλές και αποκαθίστανται μετά τη θεραπεία. Κατά την άσκηση επί μη θεραπευόμενων ασθενών ή πίεση συγκλείσεως του στόματος (P_0.1) αυξάνεται κατά αναλογία τηε κυκλοφορούσης θυρεορμόνης, και μειώνδεται μετά την εφαρμογή θεραπείας με β-αποκλειστές, ακόμη και χωρίς τη χορήγηση αντιθυρεοειδικής θεραπείας, γεγονός που δηλώνει ότι η δράση διαμεσολαβείται μέσω διεέσρεως των β-αδρενεργικών υποδοχέων. 

  υποθυρεοειδισμός

  επιδράσεις στη μηχανική της αναπνοής

  Σε πολλούς ασθενείς, οι επιδράσεις του υποθυρεοειδισμού συνδέονται με τα ευρήματα επί παχυασρκίας, που συχνά εισφέρει στη μείωση των πνευμονικών όγκων. Απουσία σοβαρής παχυσρακίας, η VC ευρίσκεται στα κατώτερα όριά της, και η αδυναμία των αναπνευστικών μυών -αναγνωρίσιμη, στις περισσότερες περιπτώσεις, με μείωση των πνευμονικών πιέσεων, P_IE,MAX αίρεται, μετά θεραπεία του υποθυρεοειδισμού. Η μείωση των αναπνευστικών πιέσεων είναι ανάλογη των συγκεντρώσεων της TSH στο περιφερικό αίμα. Δεν είνα σαφές, εάν η μυϊκή αδυναμία, που φαίνεται συνηθισμένη, οφείλεται σε μυο- ή νευροπάθειεα, εφόσον έχει δειχθεί μείωση της αγωγής δια το φρενικού ν., και καθυστέρηση του ρυθμού μέγιστης χαλάσεως. Το τελευταία αναφερόμενο εύρημα εντάσεται στην συνολική διαταραχή της καθυστερήσεως της χαλάσεως των τενόντιων αντανακλαστικών. 

   διαταραχές στην ανταλλαγή αερίων στους πνεύμονες

  Η υπερκαπνία είναι συχνό εύρημα επί κοινού μυξοιδήματος (&)  και η μειωμένη αγωγή του αερισμού μπορεί να απολήξει στην εκδήλωση αναπνευστικής ανεπάρκειας. Μετά τη θεραπεία του υποθυρεοειδισμού, η PaCO₂ επιστρέφει, ταχέως, στα φυσιολογικά της όρια, ενώ, αντίθετα, η μυϊκή αδυναμία αποκαθίσταται βραδέως, σε διάστημα μηνών.

 Μερικοί ασθενείς με υποθυρεοειδισμό εμφανίζουν διεύρυνση της AaPO₂