Δείκτης που χρησιμοποιείται για την εκτίμηση της ικανότητας στην άσκηση. Ορίζεται ως το σημείο στο οποίο ο κατά λεπτό αερισμός αυξάνεται δυσανάλογα σχετικά με την V̇O2, μια απάντηση που, γενικά, εμφανίζεται στο 60-70% της V̇Ο2. Αποτελεί αντανάκλαση της αυξήσεως της παραγωγή του γαλακτικού οξέος, από τους ασκούμενους σωματικούς μυς. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη διάκριση του μη καρδιακής (πνευμονικής ή μυοσκελετικής) από τον καρδιακής αιτιολογίας περιορισμό της ασκήσεως, καθώς οι ασθενείς που εξαντλούνται πριν την άφιξη στο ΑΤ, εμφανίζονται με μη καρδιακά προβλήματα. Εάν η ΑΤ εμφανιστεί σε επίπεδο < 40% του προβλεπόμενου V̇Ο2, εκλαμβάνεται ως καρδιαγγειακή διαταραχή.