Θεματολόγιο Πνευμονολογίας

2η ενημέρωση 11/12/2016

Η φλεγμονή αποτελεί έναν ισχυρό προστατευτικό και αμυντικό μηχανισμό, δηλαδή ένα μηχανισμό, με τη συνδρομή του οποίου ο οργανισμός επιχειρεί είτε να ″εμποδίσει″ τη βλαπτική επίδραση κάθε ξενοβιοτικού παράγοντος ή να ″επιδιορθώσει″  την προκληθείσα διαταραχή και την εξ αυτής συνεπαγόμενη ιστική αλλοίωση ή/και να  ″αποκαταστήσει″ την ανατομική και λειτουργική του ακεραιότητα και να ″επαναφέρει″ στην κατάσταση που ευρισκόταν πριν από την παθογόνο προσβολή. Εάν η προσβολή είναι παροδική και σχετικά ασθενής, ενεργοποιείται μια οξεία φλεγμονώδης αντίδραση, που λύεται ταχέως και καταλείπει περιορισμένης εκτάσεως ιστικό μετασχηματισμό. Αλλά, εάν ο διερεθισμός είναι χρόνιος ή επαναλαμβανόμενος ή εάν οι μηχανισμοί επιδιορθώσεως της αρχικής βλάβης είναι παθολογικοί ή αυτοπυροδοτούνται, προκαλείται μια χρόνια φλεγμονή, που απολήγει σ΄ένα ευρύτερο μετασχηματισμό [=remodelling] των ιστών που έχουν προσβληθεί. Οι μηχανισμοί αυτοί μορφοποιούν και ολοκληρώνουν το ανοσιακό σύστημα, ενεργοποιούνται δε από τα Τ-λεμφοκύτταρα.  Τα Τ-λεμφοκύτταρα είναι κύτταρα με ισχυρές ανοσολογικές ιδιότητες, που διαθέτουν την αυτοφυή ικανότητα και την εγγενή ιδιότητα να αναγνωρίζουν κάθε είδος ξενοβιοτικής ύλης, να ενεργοποιούν επιμέρους μηχανισμούς σχηματισμού ειδικών αντισωμάτων και να πυροδοτούν βιολογικές διεργασίες που αποσκοπούν στην εξουδετέρωση του βλαπτικού ″εισβολέως″ και, ταυτόχρονα, στην αποκατάσταση της ιστικής βλάβης που προκλήθηκε. Όσοι βιάστηκαν να παρομοιάσουν τον ανθρώπινο οργανισμό με μηχανές ανθρώπινης επινοήσεως, ακριβώς τη μοναδική ικανότητα του αυτελέγχου δεν έλαβαν υπ΄όψη τους. Η μοναδική αυτή ικανότητα ″αυτεπιστασίας″, διατηρήσεως της ομοιοστασίας του και αποκαταστάσεως των δυνητικά προκαλούμενων ιστικών βλαβών έχει ερμηνευτεί ικανοποιητικά με  τη "θεωρία επιλογής των κλώνων". κάνε κλικ Σύμφωνα με τη θεωρία της "επιλογής των κλώνων", εξειδικευόμενα στην προστασία και την άμυνα του οργανισμού κύτταρα, όπως τα προαναφερθέντα Τ-λεμφοκύτταρα, διαφοροποιούνται, κάθε ένα χωριστά, στην αναγνώριση κάθε είδους ξενοβιοτικής ύλης, που μπορεί να συναντηθεί στον εξωμήτριο κόσμο, παρ΄όλο  ότι η διαφοροποίηση αυτή σηματοδοτείται ήδη από την ενδομήτρια ζωή. Έτσι,  κάθε οργανισμός, μετά τη γέννησή του αποκτά την ικανότητα "αναγνωρίσεως" των "αγνώστων" κι επομένως, δυνητικά απειλητικών για την ακεραιότητά του παραγόντων, εναντίον των οποίων διεγείρει αντιδράσεις, ενώ παραμένει αδρανής προ της επαφής του με "γνωστούς" παράγοντες, προς τους οποίους είναι εξοικειωμένος και από τους οποίους αποσπά χρήσιμα τροφικά συστατικά. Οι βιολογικές αυτές διαδικασίες έχουν μελετηθεί διεξοδικά, ιδιαίτερα  κατά τις τελευταίες δεκαετίες, με τη βοήθεια της  κοσμογονικής βιοτεχνολογικής αναπτύξεως και της εκπληκτικής επιστημονικής προόδου. Αλλ΄ εντούτοις, το ερώτημα περί του μηχανισμού, με τον οποίο στο εσωτερικό περιβάλλον [mlieu interieur], αναγνωρίζονται οι "οικείες" και δυνητικά ωφέλιμες από τις "ανοίκειες" και πιθανόν βλαπτικές ουσίες δεν μπορεί να απαντηθεί, παρά μόνο με επίκλιση των πεποιθήσεων της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας. Σύμφωνα με την πλατωνική Θεωρία της Αναμνήσεως "όλη η αλήθεια είναι αποτυπωμένη μέσα μας"· κάθε τι υλικό είναι αυστηρά κωδικοποιημένο και, επομένως, δεκτικό αναγνωρίσεως ή αγνοήσεως. Η αποδοχή της προϋπάρξεως της ύλης στον κόσμο των ιδεών υποστηρίχθηκε ανεπιφύλακτα από τους αρχαίους φιλοσόφους, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφωνίες τους, ιδίως αναφορικά με το σύστημα κωδικοποιήσεως της ύλης.
Πράγματι, η θεωρία του Εμπεδοκλέους ‘περί εναισθήσεως’ που ελεύθερα αποδιδόμενη θα μπορούσε να μας θυμήσει τη στην αυτεπίγνωση οικοδομούμενη ‘ενσυναίσθηση’ των συγχρόνων, την μορφοποίηση της ΄αυτοεικόνας΄ μας, προς την οποία πασχίζουμε να αποδειχθούμε συνεπείς, διαμορφώνοντας ένα ηθικο-βιολογικό ολοκλήρωμα με το οποίο ανήκουμε στον κόσμο, παρέχει μια αξιοπρόσεκτα αποδοτική υποστήριξη  στη θεωρία επιλογής των κλώνων. Κατά την άποψη του αρχαίου σοφού, που μορφοποίησε γνώμες άλλων, όπως του Ηράκλειτου και του Παρμενίδη, το υποκείμενο αντιλαμβάνεται την ύπαρξη του αντικειμένου με βάση ποιοτικά χαρακτηριστικά, που ενυπάρχουν και στα δύο. Είναι αλήθεια ότι ο Εμπεδοκλής, όπως εξ άλλου και οι άλλοι φιλόσοφοι και φυσιοδίφες της λεγόμενης κοσμολογικής περιόδου της αρχαιοελληνικής γραμματείας, δεν ήταν σε θέση να διακρίνουν την αισθητηριακή αντίληψη από τη νόηση,Ÿ θεωρούσαν όμως ότι κάθε οργανισμός, αποτελείται από μόρια (απειροελάχιστα σωματίδια μιγμάτων πρωτογενούς ύλης. Λεπτομερή γνώση της φύσεως (συστάσεως;) των σωματιδίων αυτών, έχει κάθε έμβιο όν, αμέσως με τη γέννησή του, και προς το οποίο συγκρίνει κάθε ξενοβιοτική ουσία, άλλες από τις οποίες, επομένως, θεωρεί οικείες και από τις οποίε ςπροσμλαμβάνει θρεπτικά συστατικά και άλλες ανοίκειες, εναντίον των οποίων εγείρει μηχανισμούς άμυνας και διαυλύσεώς τους. Αυτούσια, δηλαδή η θεωρία της επιλογής των κλώνων.