διαθέσιμα αντιφυματικά φάρμακα

 βλέπε: φυματίωση - ιστορία - η εισαγωγή των αντιφυματικών φαρμάκων

  Γενικά, αναγνωρίζονται ως σημαντικές 3 ιδιότητες των αντιφυματικών φαρμάκων: 

 Ο αρχικός συνδυασμός, ισονιαζίδη (ΙΝΗ), ριφαμπικίνη (ΡΙΦ), πυραζιναμίδη (ΡΥΖ), και εθαμβουτόλη (ΕΤΗ) παριστά την αποδοτική θεραπεία. Με το κατάλληλο, θεραπευτικό σχήμα, τεσσάρων σκευασμάτων, διασφαλίζεται ένα ικανοποιητικό θεραπευτικό αποτέλεσμα,  ταχεία κλινική βελτίωση και σημαντική μείωση της λοιμώξεως, καθώς ο ασθενεής βαίνει απύρετος, αισθάνεται καλά,  έχει ανακτήσει βάρος, ο βήχας και η απόχρεμψη έχουν υποχωρήσει και είναι ορατή ακτινολογική βελτίωση. Αν και μπορεί να ανιχνεύονται ακόμη μικρόβια, στα πτύελα, καθίσταται προοδευτικά δυσχέρεστερη η καλλιέργειά τους (πρόκειαι για πτώματα μικροβίων, που το κέρινο περίβλημά τους, αποτρέπει τη διάλυσή τους). Η απουσία ακτινολογικής βελτιώσεως, κατά το πρώτο τρίμηνο θεραπείας, μπορεί να σημαίνει την ανάγκη τροποποιήσεως της θεραπείας, καθώς πρέπει να επανελεγχθεί η ευαισθησία στα αντιφυματικά. Υποτροπές συνήθως εμφανίζονται στο πρώτο εξάμηνο, μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας, και οφείλονται είτε σε ανεπαρκή συμμόρφωση του ασθενούς ή σε θεραπευτική αστοχία. Αναγνωρίζεται ποσοστό υποτροπής, στην επόμενη 5ετία, 5%. Εάν η φυματίωση επανενεργοποιηθεί, μετά ικανοποιητική θεραπεία, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ότι ο βάκιλλος έχει καταστεί ανθεκτικός. Στις περιπτώσεις αυτές, πρέπει να χορηγηθεί οποιαδήποτε διαθέσιμη θεραπεία, μέχρις ότου βεβαιωθεί σε ποιά αντιφυματικά, ο βάκιλλος παραμένει πλήρως ευαίσθητος, ώστε να χορηγηθούν ομάδα εξ αυτών. Δεν πρέπει ποτέ να προστίθεται ένα, μόνο, φάρμακο, σε ένα εραπευτικό σχήμα που δείχνει να αποτυγχάνει. Εάν ο βάκιλλος αποδειχθεί ανθεκτικός στα πρότυπη θεραπεία, ίσως καταστεί αναγακίο να προστεθούν πλέον τοξικά φάρμακα, όπως, η αιθειοναμίδη, η κκλοσερίνη, η καπρεομυκίνη, η καναμυκίνη, η στρεπτομυκίνη, και οι φθοριοκινολόνες.