Θεματολόγιο Πνευμονολογίας

 Το ΜΚΠ είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο στην ακτινοθεραπεία, ώστε δραστική συρρίκνωση του όγκου επέρχεται στην μεγαλύτερη αναλογία των ασθενών. Εν τούτοις, >30% των ασθενών εμφανίζουν τοπική επέκταση του όγκου ακόμη και επί του καλύτερου συνδυασμένου σχήαμτος χημειοακτινοθεραπείας (►). Επομένως, παρ΄όλο ότι ο ΜΚΠ είναι ακτινοευαίσθητος, ο τοπικός έλεγχος δεν είναι ευχερής. Για την απόφαση χορηγήσεως ακτινοθεραπείας, πρέπει να ληφθούν αποφάσεις αναφορικά με τη συνολική δόση ακτινοβολίας και την κλασματοποίησή της, αναφορικά με τον όγκο που θα ακτινοβολήθεί, αναφορικά με την επιλογή του καταλληλότερου χρόνου, την αλληλουχία και την συνόλη διάρκεια (►).

 επιλογή κατάλληλης δόσεως ακτινοβολίας και την  κλασματοποίηση

 Η επίδραση της ακτινοθεραπευτικής δόσεως στον τοπικό όγκο έχει εκτιμηθεί σε μια μόνο μελέτη φάσεως ΙΙΙ, στην οποία οι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν μεταξύ δόσεων 25 Gy σε 10 δόσεις σε 2 εβδομάδες ή 37 Gy σε 15 δόσεις σε 3 εβδομάδες. 80% των ασθενών που έλαβαν χαμηλή δόση εμφάνισαν υποτροπή εντός των επομένων 2 ετών, έναντι 63%, υπό την υψηλή δοσολογία (p<0.05).

  Από τα αποτελέσματα μη τυχαιοποιημένων αναδρομικών και προοπτικών μελετών, προκειμένου να εκτιμηθούν οι επιδράσεις υψηλότερων δόσεων στον έλεγχο της τοπικής αναπτύξεως του ΜΚΠ και φάινεται ότι υψηλότερες δόσεις ακτινοβολίας, 35-40 Gy, με προδευτική αύξηση προς τα 50 Gy, σε δόσεις των 2-3 Gy, ο τοπικός έλεγχος εξασφαλίζεται σε συχνότητα 58-84%, ενώ με δόσεις >60 Gy , 53-96%, αν και τα αποτελέσματα αυτά πρέπει να ληφθούν υπ΄όψη με κάποια επιφύλαξη, επειδή προέρχονται από μελέτες με μεγάλη διακύμναση του μεγέθους του θεραπευτικού παράθυρου, του συνολικού χρόνου θεραπείας και του τύπου και της αλληλουχίας της θεραπείας (►, ►). Έτσι, προσώρας, δεν υπάρχουν ασφαλή δεδομένα από τα οποία να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα αναφορικά με τη σχέση δόσεως απόκριση της ακτινοθεραπείας επί ΜΚΛΠ. Επιπλέον, δεν έχει εκπονηθεί ικανοποιητικός αριθμός μελετών αναφορικά με την ευαισθησία του ΜΚΠ στην κατακερμάτιση της δοσολογίας της συνολικής ακτινοθεραπείας και των επιδράσεων των δόσεων στους υγιείς ιστούς (►). Έτσι, δεν έχει, ακόμη, προταθεί η κατάλληλη σχέση τοξικότητας/θεραπευτικής αποδόσεως και το κλινικό αποτέλεσμα που θα προκύψεις με τη μείωση της δόσεως κάτω από 1.8Gy, σε υπερκατακερματισμένα σχήματα.

 ορισμός του μεγέθους του θεραπευτικού πεδίου

  Στο "ευρύ θεραπευτικό πεδίο" συμπεριλαμβάνεται ο αρχικός όγκος πριν την έναρξη της χημειοθεραπείας, , συμπεριλαμβανομένου του μεσοθωρακίου και μια άλω γύρω από τον όγκο "φαινομένου ως παθολογικού" πνεύμονος προς μια ώση 30 Gy  σε 10 συνεδρίες σε διάδτημα 2 εβδομάδων. Μετά μια περιόδο αναπαύσεως 2 εβδομάδων χορηγούνται επιπλέον 30 Gy σε 12 συνεδρίες, σε διάστημα 2.5 εβδομάδων στον μετά τη χημειοθεραπεία όγκο και σε μια άλω διαμέτρου 2 cm γύρο από τον όγκο. Με το σχήμα αυτό, καταγράφηκε υποτροπή 28% και 32% (μη στατισιτκή διαφορά) σε ασθενείς με μερική βελτίωση ή σε ασθενείς με ανθεκτική πάθηση, αντίστοιχα. Οι ασθενείς με πλήρη υπσοτροφή, μετά τη χημειοθεραπεία που δέχτηκαν επίσης ακτινοθεραπεία, παρουσίασαν υποτροπή σε ποσοστό 50%, έναντι 72% (p<0.01) μεταξύ εκείνων που δεν έλαβαν ακτινοθεραπεία. Είναι ενδιαφέρον να τονισθεί ότι η διάμεση επιβίωση μεταξύ των ασθενών που έλαβαν θωρακική ακτινοθεραπεία και πέτυχαν πλήρη υποστροφή της παθήσεως ήταν 34%