Home

αυτοάνοσες παθήσεις και ιστολογικοί τύποι καρκίνου πνεύμονος

σύνοψη
Οι ασθενείς με αυτοάνοσες παθήσεις είναι εκτεθειμένοι σε υψηλότερο κίνδυμο καρκίνου του πνεύμονος, ιδίως, λόγω της απορρυθμίσεως του ανοσολογικού τους συστήματος ή της θεραπείας. έχει βρεθεί ότι η διορθωμένη επίπτωση, η θνητότητα και ο σχετικός κίνδυνος καρκίνου του πνεύμονος είναι αυξημένος επί ασθενών με δισκοειδή ερυθηματώδη λύκο, πολυαρτηριτίδα,/δερμστομυοσίτιδα, ρευματοειδή πυρετό και σκληρόδερμα. Οι αυτοάνοσες παθήσεις δεν επηρεάζουν την επιβίωση, αλλά μερικές αυτοάνοσες παθήσεις επηρε'αζουν την επιβίωση επί μικροκυτταρικού καρκινώματος (►).

  Τα αυτοάνοσα νοσήματα φαίνεται ότι προσβάλλουν ποσοστό 5-10% του πληθυσμού, στις αναπτυγμένες χώρες (►). Τα αυτοάνοσα νοσήματα χαρακτηρίζονται από ενεργοποίηση των Τ- ή Β-λεμφοκυττάρων ή και των δύο, χωρίς την παρουσία ενεργού λοιμώξεως. Η αυξημένη επίπτωση των λεμφωμάτων (ιδίωw μη Hodjkin) , μεταξύ ασθενών με αυτοάνοσα νοσήματα έχει αναγνωρισθεί από πεντηκονταετίας και πλέον.

Η φυσιολογική αποστολή των κυττάρων αυτών είναι η αναγνώριση ειδικών ξένων αντιγόνων, αλλά επιδεικνύουν χαμηλή δραστηριότητα, επίσης, έναντι αυτοαντογόνων. Στις αυτοάνοσες παθήσεις, η χαμηλή αυτοαντιδραστικότητα, αυξάνεται γενικά ή ειδικά, έναντι ενός οργάνου (►). H επίπτωση μερικών τύπων νεοπλασμάτων αυξάνεται μεταξύ ασθενών με αυτοάνοσα νοσήματα, γοια λόγους που δεν έχουν κατανοηθεί, αν και η απορρύθμιση του ανοσοποιητικού συsτήματος ή η ανοσοκατασταλτική θεραπεία μπορεί να συνεργούν (►►►). Ενεχοποιείται η απορρύμιση που τα αυτοάνοσα νοσήματα προκαλούν στο ανοσοποιητικό σύστημα ή η ανοσοκατασταλτική θεραπεία (►). τον πίνακα καταχωούνται η πρότυπη επίπτωση καρκίνου του πνεύμονα και ο σχετικός κίνδυνος επί ασθενών με διαφορετικού τύπου αυτοάνοσα νοσήματα (►).

  Στις πνευμονικές και υπεζωκοτικές επινεμήσεις των αυτοάνοσων παθήσεων περιλαμβάνεται η επινέμηση των αμιγών αεραγωγών, των αναπνευστικών μυών και των πνευμονικών αγγείων (►). Οι ρευματοειδείς όζοι στους αεραγωγούς μπορεί να μιμούνται νεοπλασματικά αναπτύγματα και χρειάζονται διαφορική διάγνωση. Οι πλευροπνευμονικές επινεμήσεις είναι συχνές στον συστηματικό ερυθηματώδης λύκο, στη ρρευματοειδή αρθρίτιδα, το σκληρόδερμα, την πολυμυοσίτιδα/δερματομυοσίτιδα, το σύνδρομο Sjögren, στην κοκκιωμάτωση με πολυαγγειΐτιδα και στη σαρκοείδωση (►). Αυξημένος σχετιός κίνδυνος για καρκίνοπνεύμονος συνοδεύει παθήσεις, όπως  ΣΕΛ, η ρευματοειδής αρθίτις, η νόσος Crohn, η ψωρίαση και η σαρκοείδωση (►, 2013), ενώ δεν έχει βρεθεί συσχέτιση με την ελκώδη κολίτιδα (►).

βλέπε:

 ΧΑΠ και καρκίνος του πνεύμονος σε ασθενείς με παθήσεις του συνδετικού ιστού