Θεματολόγιο Πνευμονολογίας

Παθήσεις που εκφράζονται με αποφρακτικού ή περιοριστικού τύπου μείωση της ικανότητας αερισμού απολήγουν στη μείωση της ανοχής στην άσκηση και της διατηρήσεως αυξημένων επιπέδων μυϊκού φορτίου. Όπως φαίνεται στον πίνακα, πέραν της μειώσεως της καταναλώσεως Ο₂ ,  V̇Ο₂ , η παθολογική έκβαση της δοκιμασίας σχετίζεται με με τις μετρούμενες κατά τη δοκιμασία παραμέτρους.

Έτσι, παρατηρείται  ↑V̇E max/MVV είναι δεικτικό της μεγάλης πιθανότητας να εγερθεί όριο αερισμού κατά τη διάρκεια της κοπώσεως. Οι αυξημένες τιμές V̇E max/MVV καταγράφονται, ιδίως, σε άτομα με αποφρακτικού τύπου μείωση της ικανόττηας αερισμού, και η μείωση οφείλεται, κυρίως, στην μείωση του MVV που χαρακτηρίζει τους αποφρακτικούς ασθενείς. Λόγω της –γενικά- μειωμένης ικανότητας αυξήσεως του αερισμού τους, οι ασθενείς αυτοί καταφεύγουν σε μεγαλύτερη χρήση των αναπνευστικών εφεδρειών, ενώ, συγκεκριμένα, ο V̇E max επί υγιούς ατόμου, κατά τη διάρκεια μέγιστου φορτίου, ισούται με το 70% του MVV, που προβλέπεται ή μετρείται, οι ασθενείς δεν καταφέρνουν να φτάσουν στο 30%. Λόγω του περιορισμού αυτού, οι αποφρακτικοί ασθενείς μπορεί να πλησιάζουν το μέγιστο επίπεδο ανοχής στην άσκηση, πριν καν προσεγγίσουν το αναερόβιο κατώφλι.

 Η άσκηση, γενικά, επιδεινώνει κάθε παθοφυσιολογική διαταραχή, που έχει εγατασταθεί στους ασθενείς αυτούς, και μπορεί να προκαλέσει υποξαιμία. Έτσι, καταγράφεται μείωση στην SaΟ₂ (SpΟ₂) και της PaΟ₂ και η αύξηση της P_A-aΟ₂ . στις παθοφυσιολογικές διαταραχές που χαρακτηρίζουν τα αποφρακτικά σύνδρομα, όπως οι διαταραχές V̇/Q̇, τα ελλείμματα της ικανότητας διαχύσεως και η δεξιά-προς-αριστερά διαφυγή, συντελούν στην επιδείνωση της υποξαιμίας, κατά τη δια΄ρκεια της κοπώσεως. Σε μερικούς ασθενείς με υποξαιμία και ↑της P_A-aΟ₂  κατά  την ανάπαυση, παρατηρείται βελτίωση των παραμέτρων αυτών, που αποδίδονται στην ενεργοποίηση των παρακάτω μηχανισμών.

1. Μείωση της PaCΟ₂. Η μείωση της PaCΟ₂ συνήθως, αποδίδεται στην αύξηση τους αερισμού, απότοκη ήπιας –προς-μέτρια άσκηση. Η μείωση της PaCΟ₂ , με τη σιερά της συνεπα΄γεται αύξηση της P_AΟ₂ και, επομένως, της οξυγονώσεως του αίματος.
2. Η αύξηση της καρδιακής εξωθήσεως ή/και η αναδιανομή του αερισμού. Οι μεταβολές αυτές μπορεί να βλειτώνουν τις περιοχικές σχέσεις αερισμού-αιματώσεως στους πνεύμονες.