Ως αναπνευστική συχνότητα ορίζεται ο αριθμός των ολοκληρωθέντων αναπνευστικών κύκλων, σε διάστημα ενός λεπτού. Αποτιμάται με μέτρηση των θωρακικών κινήσεων, κατά την επισκόπηση του ασθενούς ή των ‘εκπτύξεων’ του ασκού του σπιρομέτρου ή των ολοκληρωθέντων αναπνευστικών κύκλων, που καταγράφονται μέσω πνευμοταχογράφου. Η καταμέτρηση των ολοκληρωθέντων αναπνευστικών κύκλων επί διάστημα μερικών λεπτών και η διαίρεσή τους με το χρόνο σε λεπτά προς εξαγωγή μέσης αναπνευστικής συχνότητας είναι προτιμότερη από το να μετρηθούν οι αναπνευστικοί κύκλοι επι διάστημα μερικών δευτερολέπτων και η αναγωγή των μετρήσεων στο 1 πρώτο λεπτό.
Αύξηση ή ελάττωση της συχνότητας αναπνοής παριστάνει, γενικά, μέτρο γενικής εκτιμήσεως του επιπέδου του πνευμονικού αερισμού, αν και πρέπει να συνεκτιμάται με τον VT, τον κατά λεπτό αερισμό και τα αποτελέσματα από την ανάλυση αερίων αρτηριακού αίματος.
Η υποξία και η υπερκαπνία, η οξέωση, καταστάσεις που προκαλούν ελάττωση της πνευμονικής διατασιμότητας και η άσκηση, προκαλούν αύξηση της συχνότητας αναπνοής, f και παθολογικές καταστάσεις, όπως η καταστολή του ΚΝΣ και η άρση του υποξαιμικού ερεθίσματος στους περιφερικούς αεραγωγούς, σε ασθενείς με χρόνια υπερκαπνία, προκαλεί ελάττωση της συχνότητας αναπνοής. Τόσο ο VT, όσο και η συχνότητα, f, αυξάνονται, με την αύξηση του αερισμού, αλλά, ακριβώς όπως συμβαίνει με την αύξηση του όγκου της καρδιακής εξωθήσεως, σε μέτριες αυξήσεις του V̇E, παρατηρείται μεγαλύτερη αύξηση του VT, παρά της f, ενώ σε ακόμη μεγαλύτερη αύξηση του V̇E, η f αυξάνεται δυσανάλογα περισσότερο, παρ΄ό,τι ο VT.
βλέπε:
Κριτήριο Συναγερμού, Early Warning Score