Εκτίμηση της αποτελεσματικότητας, με την οποία ικανοποιούνται οι μεταβολικές απαιτήσεις των ιστών σε O2 παρέχουν οι παράμετροι CA-V̄O2 και SV̄O2 από κοινού με την ㎩O2 και τη συγκέντρωση αιμοσφαιρίνης. Η φυσιολογική οξυγόνωση των ιστών εδράζεται σε τρεις παράγοντες:
Α. στην περιεκτικότητα σε O2 του αρτηριακού αίματος, CaO2 (à979)·
Β. στην καρδιακή εξώθηση, Q̇T (à687)·
Γ. στην ιστική κατανάλωση O2, V̇O2 (à976).
Η CαΟ2 και η Q̇Τ από κοινού, καθορίζουν το ποσόν του διαθέσιμου στους ιστούς O2, που απαιτείται, ανάλογα με την V̇O2. Η σχέση παρίσταται στην εξίσωση:
(CaO2 Χ 10) X Q̇T = ολική διαθεσιμότητα O2.
Η παράμετρος CaO2 πολλαπλασιάζεται Χ10, για την εξισορρόπηση της διαφοράς μεταξύ των μονάδων υπό τις οποίες οι παράμετροι της εξισώσεως εκφέρονται.
Η διαφορά μεταξύ της CaO2 και της CV̄O2 ή CA-V̄O2 οφείλεται στο ποσόν O2, που οι ιστοί αφαιρούν από το αίμα. Εάν οι τιμές CaO2 (20 vol%) και CV̄O2 (15 vol%) είναι φυσιολογικές, η τιμή της CA-V̄O2 είναι 5 vol%, που είναι το ποσόν O2 που οι ιστοί αφαιρούν από το αίμα, για τις μεταβολικές τους ανάγκες. Αναλογεί στο 25% του O2, που αρχικά διατέθηκε στο αρτηριακό αίμα, ενώ 75% του αρχικά διαθέσιμου αρτηριακού O2 παραμένει στο μικτό φλεβικό αίμα, που επιστρέφει στους πνεύμονες για επανοξυγόνωση.
βλέπε: