Εν γένει, υπάρχουν δύο συστήματα περίθαλψης: υο σύστημα BEVERIDGE, που επινοήθηκε και προτάθηκε από τον βρετανό οικονομολόγο William Beveridge, στον απόηχο του 2ου παγκόσμιου πολέμου. Σύμφωνα μ΄αυτό, η υγεία είναι ανθρώπινο δικαίωμα και παρέχεται από το κράτος. που αναλαμβάνει το κόστος του, μέσω της φορολογίας. Στον αντίποδα το σύστημα BIsmark (προτάθηκε από τον γερμανό πολιτικό Otto von Bismark. τo 18800). Tο σύστημα αυτό βασίζεται στην κοινωνική ασφάλιση, που εννοείται ως υποχρεωτική. Έτσι, οι εγαζόμενοι και οι εγοδότες τους συνεισφέρουν στο σύστημα ασφάλισης υγείας και λαμβάνουν κάλυψη για τις υγειονομικές ανάγκες τους και της οικογένειάς τους.
Στο σύστημα Bismarck, οι υπηρεσίες υγείας, η προστασία και η συνταξιοδότηση του γήρατος και της ανικανότητας και η ασφάλεια ζωής παρέχονται από ιδιωτικές εταιρείες, καθώς και από δημόσιους φορείς. Οι ασφαλισμένοι μπορούν να επιλέξουν τον ιατρό ή το νοσοκομείο που θέλουν, αλλά η κάλυψη των υπηρεσιών και οι τιμές καθορίζονται από το σύστημα ασφάλισης υγείας. Μεταξύ των δύο συστημάτων υπάρχουν ομοιότητες και διαφορές. Απ΄πο τις σημαντικότερες διαφορές τους είναι ότι το σύστημα BERVERIDGE διακρίνεται από την αρχή της καθολικής κάλυψης και τη χρημαοδότησή του μέσω φορολόγησης τόσο της εργοδοσίας, όσο και των εργαζόμενων, ενώ, αντίθετα στο σύστημα BISMARK είχε απαρχής σχεδιασατεί για τους βιομηχανικούς εργάτες και τις οικογένειές τους.
Εν τέλει, τα συστήματα Beveridge και Bismark έχουν κρίσιμη σημασία στην οργάνωση της κοινωνικής ευημερίας,και οι ιδέες των εισγητών τους εξακολουθούν να καθοδηγούν την κοινωνική πολιτική κάθε Χώρας.
Όπως είναι φανερό, στη Χώρα μας έχει διαμορφωθεί ένα υβριδικσυστημα υγείας που στην πραγματικότητα είναι ένας συνδυασμός των δύο προηγουμένων. : Κάθε ασθενής μποφρεί να απευθυνθεί και στο δημόσιο και στο ιδιωτικό σύστημα υγείαςε, ενώ το κόστος αντιμετωπίζεται από ένα μικτό σύστημα, το κράτος, το ασφαλιστικό φορέα και τη συμβολή του ίδιου του ασθενούς.