Θεματολόγιο Πνευμονολογίας

Οι απλούστερες δοκιμασίες βασίζονται στην βάδιση επί οριζοντίου εδάφους, π.χ., σ΄ένα διάδρομο μήκους ≥30 m., στον όροφο του Νοσοκομείου. Η ελεύθερη βάδιση αποτελεί οικεία για όλους τους ανθρώπους δραστηριότητα, που την ανέχονται ασθενείς με αγγειοκαρδιοπνευμονικά προβλήματα. Οι ΔΒ βασίζονται στην 12λεπτη μέτρηση που αναπτύχθηκαν το 1963, από τον Balke[i] και, ακολούθως από τους McGavin et al.[ii]  προκειμένου να αξιολογηθεί η λειτουργική ικανότητα νεοσύλλεκτων στρατιωτών. Οι εξεταζόμενοι εκτελούν βάδιση διάρκειας προκαθορισμένου χρονικού διαστήματος[iii]. Από τη δεκαετία του '80 και μετά, πολλές μορφές δοκιμασιών ελεύθερης βαδίσεως έχουν ελεγχθεί κλινικά, και η αρχική 12-λεπτη δοκιμασία έχει τροποποιηθεί σε 6-λεπτη 4-λεπτη και 2-λεπτη. Η 6-λεπτη δοκιμασία βαδίσεως (6ΛΔΒ) αποτελεί την πλεονεκτικότερη δοκιμασία, επειδή εκτιμάται ότι οι ασθενείς με χρόνιες πνευμονοπάθειες ανέχονται καλύτερα τη δοκιμασία αυτή, παρά την 12-λεπτη, ιδίως λόγω του χρόνου που απαιτείται για την ολοκλήρωσή της. Για τη διενέργεια της δοκιμασίας, χρησιμοποιούνται διάδρομοι μήκους 30 m. ή μεγαλύτεροι, που είναι σπάνια διαθέσιμοι σε διατάξεις πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, αλλά δεν χρειάζεται όργανο ασκήσεως ή εξειδικευμένος εργοφυσιολόγος. Ο αναγακαίος εξοπλισμός καταχωρείται στον πίνακα 1. Έχει, πρόσφατα, δειχτεί ότι το μήκος του οριζόντιου διαδρόμου όπου διενεργείται η κλινική 6ΛΔΒ, εμπλέκεται στην τελική επίδοση των ασθενών, ιδίως εκείνων με ΧΑΠ[iv], καθώς οι ασθενείς διατρέχουν μικρότερες αποστάσεις, εάν η δοκιμασία διενεργείται σε βραχύτερους διαδρόμους (π.χ., 10 m). Επομένως, οι υπάρχουσες εξισώσεις προσεγγίσεως προβλεπόμενων τιμών για τις 6ΛΔΒ, επί διαδρόμου 30 m., δεν είναι κατάλληλες για αποτίμηση της εκβάσεως της δοκιμασίας, που διενεργείται σε βραχύτερους διαδρόμους, π.χ., 10 m., οι οποίοι είναι ευχερέστερα διαθέσιμοι στους συνήθους εκτάσεως εγκαταστάσεις της πρωτοβάθμιας φροντίδα υγείας. Οι 6ΛΔΒ υπόκεινται στις επιδράσεις της μαθήσεως[v], καθώς έχει δειχθεί ότι οι ασθενείς διανύουν κατά 17% μεγαλύτερες αποστάσεις, κατά την πρώτη επανάληψη της δοκιμασίας11. Γενικά βελτίωση των επιδόσεων επιτυγχάνεται μέχρι την τρίτη επανάληψη[vi] και οι Hill et al9, διαπίστωσαν ότι η δεύτερη απόπειρα εκτελέσεως 6ΛΔΒ ήταν καλύτερη από την πρώτη, (635±98m έναντι 615 ± 93m, p<0.001), αλλά η βελτίωση δεν συνεχίστηκε με τις επαναλήψεις. Η χρήση εργοδιαδρόμου δεν συνιστάται για δοκιμασίες ελεύθερης βαδίσεως10. 
Οι ΔΒ χρησιμοποιούνται για πληθώρα λόγων, όχι –αναγκαστικά– παρόμοιους με εκείνους που αναφέρονται στις εργαστηριακές δοκιμασίες καρδιοπνευμονικής κοπώσεως κι έχει εκτιμηθεί ότι η σπιρομέτρηση και η ΔΒ, συσχετίζονται ικανοποιητικά μεταξύ τους (εικ. 1)[vii] και παρέχουν επαρκείς πληροφορίες για τη λειτουργική αποτίμηση ασθενών με καρδιοπνευμονικά προβλήματα¹². Η απλή σπιρομέτρηση, μόνη της, δεν είναι ασφαλές μέσον για τη λειτουργική αποτίμηση των ασθενών και μπορεί να οδηγήσει σε εσφαλμένα συμπεράσματα, καθώς η εκπνοή μετριέται υπό συνθήκες εργαστηρίου και η σημαντικότερη παράμετρος, ο FEV₁, καταγράφει την βίαιη εκπνοή, μόνο στο 1^ο sec, αποτελώντας, επομένως, αντικείμενο έντονης αμφισβητήσεως[viii], ενώ η αναπαραγωγιμότητα της 6ΛΔΒ είναι καλύτερη εκείνης του FEV₁[ix], σε ασθενείς με ΧΑΠ[x]^,[xi].
 stars Η 6ΛΔΒ είναι επαρκώς πιστοποιημένη κι εφαρμοσμένη μέθοδος δοκιμασία ασκήσεως, με την οποία μπορεί να εκτιμηθούν οι λειτουργικές εφεδρείες του ασθενούς με βάση την απόσταση που ο ίδιος διέτρεξε στο διάστημα των 6 λεπτών (&). Η πιστοποιημένη αυτή δοκιμασία διαθέτει ορθή σχέση κόστους-αποτελέσματος, διενεργείται με ευχέρεια και δεν απαιτεί ακριβό εξοπλισμό. Έχει προγνωστική αξία στην ΧΑΠ (&, &, &, &, &), στην πνευμονική υπέρταση (&, &) και στις διάμεσες πνευμονοπάθειες (&, &, &), εικόνα 1. μη διορθωμένη θνητότητα από κάθε αιτία, σρτον επόμενο χρόνο ασθενών με διάμεση πονευμονοπάθεια, με δοκιμασία βαδίσεως <250, 250-350 και >350 μέτρα (&).
 Στους λόγους για τους οποίους απαιτείται μια ΔΒ περιλαμβάνονται: [α] η ταυτοποίηση των λειτουργικών εφεδρειών ενός ασθενούς, [β] αναγνώριση του μηχανισμού περιορισμού των εφεδρειών του (δύσπνοια, εξάντληση των άκρων κλπ), [γ] μέτρηση των αποτελεσμάτων μιας φαρμακολογικής θεραπείας ή ενός προγράμματος αποκαταστάσεως. Οι ΔΒ χρησιμοποιούνται αραιότερα για την αναγνώριση του αιτίου της μειώσεως των λειτουργικών εφεδρειών ή για την ταυτοποίηση του εξ ασκήσεως βρογχοσπάσμου, αλλά συχνότερα για την αποτίμηση των αποτελεσμάτων ενός προγράμματος αποκαταστάσεως, προοδευτικά αυξανόμενου αριθμού παθολογικών εκτροπών, όπως οι χρόνιες καρδιαγγειακές και αναπνευστικές παθήσεις που εκδηλώνονται με αποφρακτικού ή περιοριστικού τύπου μείωση της ικανότητας αερισμού ή πνευμονική αρτηριακή υπέρταση[xii]. Πρέπει να εκτιμηθεί, εν τούτοις, ότι οι ΔΒ, που διεξάγονται επιτυχώς, δεν αποτελούν βεβαίωση ότι ο ασθενής μπορεί να διεξέλθει ευχερώς μια δοκιμασία καρδιοπνευμονικής κοπώσεως, καθώς οι παράμετροι που καταγράφονται στις πρώτες είναι σαφώς λιγότερες από την πληθώρα των παραμέτρων αερισμού, καρδιαγγειακής λειτουργίας και μεταβολισμού που παρακολουθούνται στις δεύτερες.κάνε κλικ

Όπως προειπώθηκε είναι μια απλή, κλινική δοκιμασία, που εισφέρει στην εκτίμηση της λειτουργικής ικανότητας του καρδιαγγειακού συστήματος, αλλά επιφυλάξεις για τους κινδύνους σημαντικού αποκορεσμού οξυγόνου στους ασθενείς έχουν οδηγήσει σε μη συμμόρφωση με την τυποποιημένη κατευθυντήριες οδηγίες της Αμερικανικής Θωρακικής Εταιρείας, (&). Στη μελέτη αυτή, διαπιστώθηκε ότι δεν εμφανίζεται ασυμπτωματική σημαντική υποξαιμία με αύξηση της επιπτώσεως επιπλοκών κατά τη διάρκεια 6λεπτης δοκιμασίας βαδίσεως σε ασθενείς με ΧΑΠ. Τα ευρήματα αυτά υποστηρίζουν την κατευθυντήρια οδηγία της ATS (:The American Thoracic Society)  ότι η δοκιμασία θα πρέπει να συνεχιστεί, εν απουσία συμπτωμάτων και, επομένως, η κατά περιόδους οξυμετρία δεν είναι απαραίτητη για την προφύλαξη από τις επιπλοκές.
check_circleΟι κατευθυντήριες οδηγίες της ATS περιλαμβάνουν αξιολόγηση της δοκιμασίας 6λεπτης βαδίσεως , ενώ ανασκοπέι το πρωόκολλο της δοκιμασίας και υποδεικνύει ενδείξεις και αντενδείξεις, όπως και λήψη των αναγκαίων μέτρων ασφάλειας (&).

  Υπάρχουν πολλές διαθέσιμες μέθοδοι για την αντικειμενική αξιολόγηση της λειτουργικής ικανότητας άσκησης. Ορισμένες παρέχουν πλήρη αξιολόγηση όλων των συστημάτων που εμπλέκονται στην άσκηση (υψηλής τεχνολογίας), ενώ άλλες παρέχουν βασικές πληροφορίες, είναι χαμηλής τεχνολογίας και είναι πιο απλές στην εκτέλεση. Η χρησιμοποιούμενη μέθοδος θα πρέπει να επιλέγεται με βάση το κλινικό ερώτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί και τους διαθέσιμους πόρους. Τα πιο δημοφιλή κλινικά τεστ άσκησης με σειρά αυξανόμενης πολυπλοκότητας είναι η αναρρίχηση σκαλοπατιών, ένα τεστ 6MWT, ένα τεστ με τα πόδια, η ανίχνευση άσθματος που προκαλείται από την άσκηση, μια δοκιμασία άσκησης με εργοδιάδρομο ή εργοποδήλατο (π.χ. πρωτόκολλο Bruce) και ένα τεστ καρδιοπνευμονικής άσκησης ( 1 , 2 ).

Η αξιολόγηση της λειτουργικής ικανότητας παραδοσιακά γινόταν ρωτώντας απλώς τους ασθενείς τα εξής: «Πόσες σκάλες μπορείτε να ανεβείτε ή πόσα τετράγωνα μπορείτε να περπατήσετε;» Ωστόσο, οι ασθενείς διαφέρουν ως προς την ανάμνησή τους και μπορεί να αναφέρουν υπερεκτιμήσεις ή υποεκτιμήσεις της πραγματικής λειτουργικής τους ικανότητας. Οι αντικειμενικές μετρήσεις είναι συνήθως καλύτερες από τις αυτοαναφορές. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Balke ανέπτυξε ένα απλό τεστ για την αξιολόγηση της λειτουργικής ικανότητας μετρώντας την απόσταση που διανύθηκε κατά τη διάρκεια μιας καθορισμένης χρονικής περιόδου ( 5 ). Στη συνέχεια αναπτύχθηκε μια δοκιμασία επίδοσης πεδίου διάρκειας 12 λεπτών για την αξιολόγηση του επιπέδου φυσικής κατάστασης υγιών ατόμων ( 6 ). Το τεστ βάδισης προσαρμόστηκε επίσης για την αξιολόγηση της αναπηρίας σε ασθενείς με χρόνια βρογχίτιδα ( 7). Σε μια προσπάθεια να φιλοξενηθούν ασθενείς με αναπνευστική νόσο για τους οποίους το περπάτημα 12 λεπτών ήταν υπερβολικά εξουθενωτικό, βρέθηκε ότι το περπάτημα 6 λεπτών είχε καλή απόδοση όπως και το περπάτημα 12 λεπτών ( 8 ) . Μια πρόσφατη ανασκόπηση των λειτουργικών δοκιμών βάδισης κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «το 6MWT είναι εύκολο στη χορήγηση, καλύτερα ανεκτό και αντικατοπτρίζει περισσότερο τις δραστηριότητες της καθημερινής ζωής από τα άλλα τεστ βάδισης» ( 9 ) .

Το 6MWT είναι μια πρακτική απλή δοκιμή που απαιτεί διάδρομο 100 ποδιών αλλά όχι εξοπλισμό άσκησης ή προηγμένη εκπαίδευση για τεχνικούς. Το περπάτημα είναι μια δραστηριότητα που εκτελείται καθημερινά από όλους εκτός από τους ασθενείς με σοβαρή αναπηρία. Η εξάλεπτη δοκιμασία βάδισης (6ΛΔΒ). μετρά την απόσταση που μπορεί να περπατήσει ένας ασθενής γρήγορα σε μια επίπεδη, σκληρή επιφάνεια σε διάστημα 6 λεπτών.

  ΥΤο 6MWT είναι μια πρακτική απλή δοκιμή που απαιτεί διάδρομο 100 ποδιών αλλά όχι εξοπλισμό άσκησης ή προηγμένη εκπαίδευση για τεχνικούς. Το περπάτημα είναι μια δραστηριότητα που εκτελείται καθημερινά από όλους εκτός από τους ασθενείς με σοβαρή αναπηρία. Η εξάλεπτη δοκιμασία βάδισης (6ΛΔΒ). μετρά την απόσταση που μπορεί να περπατήσει ένας ασθενής γρήγορα σε μια επίπεδη, σκληρή επιφάνεια σε διάστημα 6 λεπτών.

  Υπάρχουν πολλές διαθέσιμες μέθοδοι για την αντικειμενική αξιολόγηση της λειτουργικής ικανότητας άσκησης. Ορισμένες παρέχουν πλήρη αξιολόγηση όλων των συστημάτων που εμπλέκονται στην άσκηση (υψηλής τεχνολογίας), ενώ άλλες παρέχουν βασικές πληροφορίες, είναι χαμηλής τεχνολογίας και είναι πιο απλές στην εκτέλεση. Η χρησιμοποιούμενη μέθοδος θα πρέπει να επιλέγεται με βάση το κλινικό ερώτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί και τους διαθέσιμους πόρους. Τα πιο δημοφιλή κλινικά τεστ άσκησης με σειρά αυξανόμενης πολυπλοκότητας είναι η αναρρίχηση σκαλοπατιών, ένα τεστ 6MWT, ένα τεστ με τα πόδια, η ανίχνευση άσθματος που προκαλείται από την άσκηση, μια δοκιμασία άσκησης με εργοδιάδρομο ή εργοποδήλατο (π.χ. πρωτόκολλο Bruce) και ένα τεστ καρδιοπνευμονικής άσκησης ( 1 , 2 ).

Η αξιολόγηση της λειτουργικής ικανότητας παραδοσιακά γινόταν ρωτώντας απλώς τους ασθενείς τα εξής: «Πόσες σκάλες μπορείτε να ανεβείτε ή πόσα τετράγωνα μπορείτε να περπατήσετε;» Ωστόσο, οι ασθενείς διαφέρουν ως προς την ανάμνησή τους και μπορεί να αναφέρουν υπερεκτιμήσεις ή υποεκτιμήσεις της πραγματικής λειτουργικής τους ικανότητας. Οι αντικειμενικές μετρήσεις είναι συνήθως καλύτερες από τις αυτοαναφορές. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Balke ανέπτυξε ένα απλό τεστ για την αξιολόγηση της λειτουργικής ικανότητας μετρώντας την απόσταση που διανύθηκε κατά τη διάρκεια μιας καθορισμένης χρονικής περιόδου ( 5 ). Στη συνέχεια αναπτύχθηκε μια δοκιμασία επίδοσης πεδίου διάρκειας 12 λεπτών για την αξιολόγηση του επιπέδου φυσικής κατάστασης υγιών ατόμων ( 6 ). Το τεστ βάδισης προσαρμόστηκε επίσης για την αξιολόγηση της αναπηρίας σε ασθενείς με χρόνια βρογχίτιδα ( 7). Σε μια προσπάθεια να φιλοξενηθούν ασθενείς με αναπνευστική νόσο για τους οποίους το περπάτημα 12 λεπτών ήταν υπερβολικά εξουθενωτικό, βρέθηκε ότι το περπάτημα 6 λεπτών είχε καλή απόδοση όπως και το περπάτημα 12 λεπτών ( 8 ) . Μια πρόσφατη ανασκόπηση των λειτουργικών δοκιμών βάδισης κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «το 6MWT είναι εύκολο στη χορήγηση, καλύτερα ανεκτό και αντικατοπτρίζει περισσότερο τις δραστηριότητες της καθημερινής ζωής από τα άλλα τεστ βάδισης» ( 9 ) .

Το 6MWT είναι μια πρακτική απλή δοκιμή που απαιτεί διάδρομο 100 ποδιών αλλά όχι εξοπλισμό άσκησης ή προηγμένη εκπαίδευση για τεχνικούς. Το περπάτημα είναι μια δραστηριότητα που εκτελείται καθημερινά από όλους εκτός από τους ασθενείς με σοβαρή αναπηρία. Η εξάλεπτη δοκιμασία βάδισης (6ΛΔΒ). μετρά την απόσταση που μπορεί να περπατήσει ένας ασθενής γρήγορα σε μια επίπεδη, σκληρή επιφάνεια σε διάστημα 6 λεπτών.

επιλεγμένη βιβλιογραφία: εδώ.