–Από τη μονογραφία: Μαθιουδάκης Γ.: Σημειώσεις στη Γεροντολογία και Γηριατρική, εκδόσεις Τεχνόγραμμα.
Παρατηρούμε αρκετά συχνά, ότι πρόσφατα συνταξιοδοτηθέντες λόγω γήρατος καταρρέουν, χάνουν το ενδιαφέρον τους για τη ζωή και περιμένουν, παθητικά, το θάνατο, ο ερχομός του οποίου φαίνεται ότι πραγματικά επισπεύδεται, μετά την έξοδό τους από την επαγγελματική δράση. "Το φαινόμενο αυτό ονομάστηκε ‘θάνατος από συνταξιοδότηση’ και αποδίδεται στον ψυχοσωματικό μαρασμό που υφίσταται ο συνταξιούχος, που τίθεται σε αναγκαστική αδράνεια και βλέπει τον εαυτό του παραγκωνισμένο, παρωχημένο, άχρηστο, αφού, με τη συνταξιοδότηση, τού στερείται η δυνατότητα να συνεχίσει να έχει ενεργό ρόλο στην παραγωγική διαδικασία της κοινωνίας
Κοινωνίες με υψηλές πολιτιστικές επιδόσεις απένειμαν σεβασμό, εκτίμηση, αγάπη και τιμές στους ηλικιωμένους συμπολίτες τους, θεωρώντας τους ιδιαίτερα πολύτιμα πρόσωπα στον οικογενειακό και ευρύτερο κοινωνικό χώρο. Στην αρχαία Ελλάδα το γήρας ήταν σεβαστό, οι ηλικιωμένοι δεν αποβάλλοταν από την ενεργό κοινωνική ζωή, ούτε αντιμετωπίζονταν με δυσφορία, ως "αδρανή φορτία", καθώς εκλαμβάνοντο ως αυτό που, πράγματι, είναι: ταμιευτήρες σοφίας και κοινωνικών εμπειριών, ενώ ασκούνται στο τελευταίο άθλημα, εκείνο της υπαρξιακής ολοκληρώσεως και της προετοιμασίας για το μεγάλο ταξίδι στο "επέκεινα". Τα ιατρικά προβλήματα του γήρατος περιγράφονται με ιδιαίτερη παρατηρητικότητα από τον Ιπποκράτη, ενώ ο Κικέρων παρέδωσε την πληρέστερη της εποχής του, διατριβή περί γήρατος, με τίτλο "De senectute", όπου προβάλλονται ως μέγιστες αξίες για τον γέροντα, η διατήρηση της αξιοπρέπειας, η αυτοκυριαρχία και η μεγαλοθυμία με την οποία πρέπει να αντιμετωπίζεται το τέλος της ζωής.
Η συνταξιοδότηση αγγέλλει, πράγματι, μια απαλλαγμένη υποχρεώσεων περίοδο της ζωής, αλλά ταυτόχρονα παριστά μια βασανιστική διαδρομή, στην οποία εξυφαίνονται ψυχοκοινωνικές καταπιέσεις και οργανικές εκτροπές της υγείας, καθώς οι συνταξιούχοι αντιμετωπίζονται ως αδρανές κοινωνικό φορτίο, αποκομμένοι από την παραγωγική διαδικασία, στην οποία, εντούτοις, παραμένουν αποδοτικοί. Ο απότοκος συνταξιοδοτικής απραξίας μαρασμός κι εκφύλιση επάγει νοσογόνες διεγέρσεις, αύξηση του επιπολασμού χρόνιων παθήσεων και επιδείνωση διαφόρων παθήσεων φθοράς, μεταξύ των κοινωνικά αδρανοποιηθέντων λόγω συνταξιοδοτήσεως. Αποτέλεσμα αυτών είναι η συρρίκνωση της συντάξιμης ζωής των ηλικιωμένων.