Υπάρχει ανάγκη καλύτερης κατανοήσεως των παραγόντων εκείνων που επάγουν τη λοίμωξη από Μ. φυματιώσεως ή που αυξάνουν τον κίνδυνο εξελίξεως σε ενεργό φυματίωση, προκειμένου να ελεγχθεί η επιδημιολογία της φυματιώσεως. Θεωρείται ότι η μετατροπή μιας μολύνσεως από υπολανθάνουσα κατάσταση σε ενεργό αναζωπύρωση φυματιώσεως οφείλεται ι. στην έκπτωση της κυτταρικής άμυνας, όπως αυτή που προκαλείται από τη μόλυνση με ΗΙV, ιι. ανσοκαταστολή από όγκους συμπαγών οργάνων ή αίματος ή, ιιι. από τη θεραπεία για τις καταστάσεις αυτές, και τα ανοσοκατασταλτικά φάρμακα, όπως οι ανταγωνιστές του ογκονεκρωτικού παράγοντα (ani-TNF-a). Πρόσφατα, όμως, η έρευνα έχει στραφεί σε άλλους τροποποιήσιμους χωροβιονομικούς παράγοντες, ο έλεγχος των οποίων θεωρείται ότι θα επηρεάσει την επίπτωση της φυματιώσεως. Στους μετατρέψιμους αυτούς χωροβιονομικούς παράγοντες συγκαταλέγονται:
- το κάπνισμα. Όπως είναι γνωστό, το κάπνισμα επιφέρει δυσμενείς τροποποιήσεις στο φλεγμονώδες εσωτερικό περιβάλλον και ενεργοποιεί τη δράση των κυψελιδικών μακροφάγων. Μια συστηματική ανασκόπηση της βιβλιογραφίας και μετα-ανάλυση από τους Bates et al., 2007, έδειξε ότι το κάπνισμα αυξάνει τον κίνδυνο τόσο για λοίμωξη (70%), όσο και εξέλιξη της μολύνσεως σε ΤΒ (50%). Οι συγγραφείς δεν ανέδειξαν καμμιά επίδραση του καπνίσματος στη θνητότητα από φυματίωση, αν και μια προοπτική μελέτη από την Taiwan έχει δείξει ευνοϊκή επίδραση της διακοπής του καπνίσματος στη θνητότητα από φυματίωση.
- η χρήση βιομάζας
- κατανάλωση οινοπνεύματος
- σακχαρώδης διαβήτης
- βιταμίνη D