Θεματολόγιο Πνευμονολογίας

Η ψωρίαση είναι χρόνια αυοάνοση πάθηση που προσβάλλει το δέρμα και τις αρθρώσεις. Οι βλάβες ποικίλλουν από αραιές, εμβαλωματικές μέχρις καλύψεως ολοκλήρου του σώματος (►). Η εππίπτωσή της στο δυτικό κόσμο κυμαίνεται μεταξύ 2-3% (►).  Η αιτιολογία της παραμένει, ουσιωδώς άγνωστη, αλλά ενοχοποιούνται ότι ερείδεται σε σύμφυτους παράγοντες (γενετικούς), καθώς η εντόπισή της σε μονοζυγωτικούς διδύμους είναι, περίπου 70%, ενώ μεταξύ διζυγωτικών, μόνο 20% (►). Η ψωρίαση είναι αυτοάνοση πάθησηκατά την οποία, τα Τ-λεμφοκύτταρα υφίστανται ανώμαλη ενεργοποίηση προς απελευθέρωση κυτοκίνης, η οποία επάγει τη φλεγμονή και την ταχεία ανάπτυξη δερματικών κυττάρων (►). Δεν είναι γνωστό ποιός μηχανισμός επεμβαίνει προς ενεργοποίηση των Τ-λεμφοκυττάρων, αλλά η ψυχική καταπόνηση, η κατάχρηση οινοπνεύματος, και το κάπνισμα μπορεί να την επιδεινώνουν (►). Για τους λόγους αυτούς είναι αναγκαίο στη θεραπεία της ψωριάεως να συμπεριλαμβάνεται ψυχολογική υποστήριξη, δεδομένης της φορτίσεως που η αντίληψη για την πάθηση διαδραματίζει στην ποιόττηα ζωής και την πορεία της παθήσεως. Η επιλογή μεταξύ πληθλώρας θεραπευτικών παραγόντων εξαρτάται από τον τύπο της, την εντόπιση και τη βαρύτητά της (►). Φυσιολογικά, επιλέγονται θεραπευτικοί παράγοντες με τις πλέον περιορισμένες παρενέργειες, ενώ εκείνες με τη μεγαλύτερη τοξικότητα χορηγούνται στις ακραίες περιπτώσεις. Στην τρέχουσα θεραπεία περιλαμβάνεται η τοπική θεραπεία, η φωτοθεραπεία (υπεριώδης -UV- ακτινοβολία, συμπεριλαμβανομένης από του στόματος psoralen και UVA) και συστηματική θεραπεία στα οποία συμπεριλαμβάνονται η μεθοτρεξάτη, και η κυκλοσπορίνη. 

  Αναγνωρίζεται αυξημένος κίνδυνος νεοπλασιών μεταξύ των ασθενών με ψωρίαση, αποδιδόμενος στην απορρύθμιση του του αμυντικού συστήαμτος, και την οιωνεί καρκινογένεια των θεραπευτικών σχημάτων, όπως η έκθεση στην υπεριώδη ακτινοβολία, και τα ανοσοκατασταλτικά φάρμακα (►, ►). Σε πληθώρα μελετών παρατηρήσεως, έχει αναγνωρισθεί αυξημένος κίνδυνος καρκίνου του δέρματος σε ασθενείς με ψωρίαση (►, ►, ►). Ενώ οι γυναίκες τελούν υπό αυξημένο κίνδυνο να προσβληθούν από φυματίωση, οι άνδρες, ηλικίας 30-60 ετών, διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο να προβληθούν από πλακώδες καρκίνωμα του δέρματος.  Ωστόσο, οι ενδείξεις για καρκίνο άλλης εντοπίσεως παραμένουν ακόμη ασαφείς, λόγω του περιορισμένου αριθμού περιπτώσεων και της σχετικά βραχυχρόνιας παρακολουθήσεώς τους. Πρόσφατα (2009) έχει επιχειρηθεί μια προοπτική μελέτη φαλάγγων, προκειμένου να εντοπισθεί ο κίνδυνος εξωδεραμτικών νεοπλασμάτων επί ασθενών με ψωρίαση (►). Στον επόμενο πίνακα καταχωρούνται οι σχετικές επιπτώσεις εξωδερματικών νεοπλασμάτων επί ασθενών με ψωρίαση.