Η υπόδειξη αυτή μπορεί να γίνει με δύο τρόπους:
[α] Κατά την πρώτη μεθοδολογία, προστίθεται συμπληρωματικό Ο2 , μόλις σημειωθεί μείωση κατά 5% ή μείωση της SpΟ2 <85% , ενώ η δοκιμασία είναι σε εξέλιξη.
Η χορήγηση Ο2 μπορεί να αυξάνεται σταδιακά, κατά 1 l/ml. Απαιτούνται 1-3 λεπτά σταθεροποιήσεως και η μέτρηση επαναλαμβάνεται, πριν αποφασισθεί, νέα αύξηση της χορηγήσεως Ο2 . Η μέθοδος αυτή μπορεί να εγείρει προβλήματα:
- Μερικές φορές, δεν είναι εφικτή να προσεγγισθεί η μείωση της SaΟ2 και προσδιοριστεί το μίγμα συμπληρωματικού Ο2 που πρέπει να χοηγηθεί, ενόσω ο ασθενής έχει φτάσει σε σημείο σημαντικού αποκορεσμού.
- Η διαδικασία αυτή εκθετει τον ασθενή σε κάποιο κίνδυνο. Αυτό οφείλεται στο σημαντικό βαθμό μειώσεως της SaΟ2 που μπορεί να συμβεί και στο γεγονός ότι δεν είναι γνωστό, πόσο γρήγορα και καλά μπορεί, το συμπληρωματικό Ο2 να ωφελήσει τον ασθενή.
[β] Ασφαλέστερη φαίνεται η επόμενη μέθοδος, η οποία, όμως, είναι περισσότερο χρονοβόρα. Ο ασθενής διακόπτει αμέσως και αναπαύεται καθήμενος, με το πρώτο σημείο αποκορεσμού. Ακολούθως προστίθεται ή χορηγείται συμπληρωματικό Ο2 με σταδιακή αύξηση 1-2 l/min τη φορά. Μετά κάθε αύξηση, και αφού παρέλθουν 1-3 λεπτά, αναγκαία για τη σταθεροποίηση, η δοκιμασία κοπώσεως μπορεί να επαναληφθεί προκειμένου να ελεγχθεί η αποδοτικότητα του χορηγηθέντος μίγματος. Η διαδικασία μπορεί να επαναληφθεί –μέχρι 3 φορές- προκειμένου να εντοπισθεί ένα επίπεδο οξυγονοθεραπείας που θα είναι επωφελές για τον ασθενή, αλλά όχι υπερβολικό.