Θεματολόγιο Πνευμονολογίας

  Η υπόδειξη αυτή μπορεί να γίνει με δύο τρόπους:

[α] Κατά την πρώτη μεθοδολογία, προστίθεται συμπληρωματικό Ο₂ , μόλις σημειωθεί μείωση κατά 5% ή μείωση της SpΟ₂ <85% , ενώ η δοκιμασία είναι σε εξέλιξη.

 Η χορήγηση Ο₂ μπορεί να αυξάνεται σταδιακά, κατά 1 l/ml. Απαιτούνται 1-3 λεπτά σταθεροποιήσεως και η μέτρηση επαναλαμβάνεται, πριν αποφασισθεί, νέα αύξηση της χορηγήσεως Ο₂ . Η μέθοδος αυτή μπορεί να εγείρει προβλήματα:

1. Μερικές φορές, δεν είναι εφικτή να προσεγγισθεί η μείωση της SaΟ₂ και προσδιοριστεί το μίγμα συμπληρωματικού Ο₂  που πρέπει να χοηγηθεί, ενόσω ο ασθενής έχει φτάσει σε σημείο σημαντικού αποκορεσμού.
2. Η διαδικασία αυτή εκθετει τον ασθενή σε κάποιο κίνδυνο. Αυτό οφείλεται στο σημαντικό βαθμό μειώσεως της SaΟ₂  που μπορεί να συμβεί και στο γεγονός ότι δεν είναι γνωστό, πόσο γρήγορα και καλά μπορεί, το συμπληρωματικό Ο₂  να ωφελήσει τον ασθενή.

 [β] Ασφαλέστερη φαίνεται η επόμενη μέθοδος, η οποία, όμως, είναι περισσότερο χρονοβόρα. Ο ασθενής διακόπτει αμέσως και αναπαύεται καθήμενος, με το πρώτο σημείο αποκορεσμού. Ακολούθως προστίθεται ή χορηγείται συμπληρωματικό Ο₂ με σταδιακή αύξηση 1-2 l/min τη φορά. Μετά κάθε αύξηση, και αφού παρέλθουν 1-3 λεπτά, αναγκαία για τη σταθεροποίηση, η δοκιμασία κοπώσεως μπορεί να επαναληφθεί προκειμένου να ελεγχθεί η αποδοτικότητα του χορηγηθέντος μίγματος. Η διαδικασία μπορεί να επαναληφθεί –μέχρι 3 φορές- προκειμένου να εντοπισθεί ένα επίπεδο οξυγονοθεραπείας που θα είναι επωφελές για τον ασθενή, αλλά όχι υπερβολικό.