Ενώ μερικά άτομα εμφανίζουν συχνότητα ανοπνοής, fB ανάλοογη με την ρυθμό ασκήσεως, η V̇E (: αναπνεόμενος όγκος Χ συχνότητα αναπνοής) κατά τη δια΄ρκεια κοπώσεως, φυσιολογικά αυξάνεται πρωτευόντως, λόγω της του VT στο διάστημα της σχετικά γραμμικής μεταβολής της διατασιμότητας του θώρακος, προς το σκοπό να κμειωθεί το έγο αναπνοής που σχετίζεται με τη ροή. Σε υψηλότερα WRs, εν τούτοις, περαιτέρω αύξηση του V̇E συνήθως εξασφαλίζεται μέσω αυξήσεως της συνχνότητας της αναπνοής, fB, αποφεύγοντας μεγάλες αυξήσεις στη=ο ελαστικό έργο της αναπνοής, με αύξηση του αναπνεόμενου όγκου, στην περιοχή της θωρακικής διατασιμότητας. Η V̇T-V̇E συνήθως χρησιμοποιείται για τη διάκριση, τόσο του τύπου της αναπνοής και της εκτάσεως στην οποία η V̇E και/ο VT προσεγγίζουν τα όριά τους.
Οι ασθενείς με ΧΑΠ εμφανίζουν επιπλέον μιας αυξημένης απαντήσεως ου V̇E και μια δυσανάλογη μεγάλη συχνόττηα αναπνοής, fB, κατά τη διάρκεια της κοπώσεως και μιρή ή καθόλου BR στο όριο της ανοχής. Αυτό, επίσης, ισχύει και για ασθενείς με περιοριστικά νοσήματα αλ΄λά στην περίπτωσή τους ο VT, αυξάνεται στα όρια της IC πρώιμα κατά τη δια΄ρκεια της κοπώσεως, με fB, συχνά >50/min.