Οι παροξύνσεις είναι συχνές (1-3/έτος), στη διαδρομή της χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας, συνεπαγονται έκπτωση της ποιότητας ζωής, σε πολλές περιπτώσεις απαιτούν νοσοκομειακή φροντίδα και οδηγούν τον ασθενή στο θάνατο. Άλλως, επιτείνουν την ετήσια μείωση της αναπνευστικής λειτουργίας, ασκώντας δυσμενή (βραχυπρόθεσμη, αλλά και μακροπρόθεσμη) επίδραση στη φυσική εξέλιξη της παθήσεως. Δικαιολογούνται, έτσι, οι προσπάθειες να προαταθούν θεραπευτικά προγράμματα που να στοχεύουν στη σταθεροποίηση της παθήσεως και την αποφυγή των παροξύνσεων.
Οι πρατεταμένης δράσεως β2-διεγέρτες, σε συνδυασμό ή όχι με εισπνεόμενα στεροειδή έχουν αποδείξει την αποδοτικότητά τους στον περιορισμό των παροξύνσεω, ενώ αναζητούνται κανοτόμες θεραπευτικές προσεγγίσεις, όπως η μακροπερίοδη λήψη μακρολιδίων ή η χρήση αντιβιοτικών προς αποτροπή αποικκισμού με παθογόνα του τραχειοβρογχικού δένδρου, που αποτελούν αφορμές παροξύνσεως. Άλλα σκευάσματα, όπως τα βλεννολυτικά, έχουν, επίσης, πρόσφατα αποδείξει θετικά αποτελέσματα.
Επίσης, μη θεραπευτικές παρεμβάσεις όπως η αποκατάσταση, η αυτοδιαχείριση, και η διατήρηση υψηλών επιπέδων φυσικής δραστηριότητας έχουν επίσης δειχθεί ότι ασκούν ευνοϊκή δράση, στην αναχαίτιση των παροξύνσεων και θα πρέπει να ενσωματωθούν στην καθημερινή κλινική πρακτική.