Θεματολόγιο Πνευμονολογίας

Επί ήπιας κλινικής εικόνας, η ασπιρίνη και τα αντιβηχικά συνήθως είναι αρκετά για την αντιμετώπιση της καταστάσεως. Ασθενείς με περισσότερο εκτεταμένη βλάβη έχουν ανάγκη κορτικοστεροειδών, 60-100 mg ημερησίως, τα οποία πρέπει να αρχίζουν από τα πρώτα στάδια της φλεγμονώδους εξελίξεως και συνήθως αποδίδουν καλά θεραπευτικά αποτελέσματα, με ύφεση του βήχα και εξαφάνιση των ακτινολογικών διηθημάτων σε διάστημα μόλις 48-72 ωρών. Ατυχώς, πολλοί ασθενείς με μετακτινική πνευμονία δεν απαντούν στη θεραπεία με στεροειδή. Σε εκείνους που απαντούν στη θεραπεία, τα στεροειδή χορηγούνται στην προαναφερόμενη δόση επί μερικές εβδομάδες και μετά διακόπτονται με την τεχνική της σταδιακής μειώσεώς τους. Η χορήγηση μικρών δόσεων μπορεί να παραταθεί επί κάποιο διάστημα, ανάλογα με την κλινική συμπεριφορά της παθήσεως. Κατά τη διάρκεια της σταδιακής μειώσεως των κορτικοειδών, ο ασθενής πρέπει να παρακολουθείται προσεκτικά προς αποτροπή υποτροπής. Δεν υπάρχει λόγος προληπτικής χορηγήσεως κορτικοστεροειδών, τα οποία, επίσης,  δεν έχουν δράση στην ενδεχόμενη λύση της εγκατασταθείσης ινώσεως. Η χορήγηση συμπληρωματικού Ο2 επιβάλλεται στους ασθενείς με υποξαιμία (PaΟ2<60 mmHg). Προς αποτροπή των τοξικών παρενεργειών του Ο2, δεν πρέπει να χορηγούνται περιττά υψηλές δόσεις του αερίου.