Η άνω μοίρα του θώρακος έχει σχήμα κωνοειδές, με κλίση προς τα εμπρός, καθώς οι πρώτες πλευρές συνενούνται με το στέρνο σε επίπεδο χαμηλότερο του σημείου, στο οποίο συνενούνται πίσω με τη σπονδυλική στήλη. Οι ανώτερες πλευρές μπορούν να περιστρέφονται γύρω από τον εγκάρσιο άξονα και, έτσι, να ανεγείρονται τα πρόσθια άκρα τους, ανασηκώνοντας το στέρνο. Επειδή το μέσο των πλευρών κείται κάτω από τη γραμμή περιστροφής τους, κινούνται έτσι, που ανασπώμενες προκαλούν έκταση του θώρακος. Η αύξηση της εγκάρσιας διαστάσεως του θώρακος επιτυγχάνεται με ανάσπαση των πλευρών. Με την ανύψωση αυτή αυξάνεται η ωβελιαία διάμετρος του θώρακοςκαι καθίσταται αρνητικότερη η PPL, δηλαδή το σύστημα ετοιμάζεται για επιτέλεση εισπνοής. Έτσι, η κίνηση των πλευρών μεταβάλλει το σχήμα της θωρακικής κοιλότητας. Οι κατώτερες πλευρές συμμετέχουν σε μικρό βαθμό στην αύξηση της ωβελιαίας διαμέτρου, επειδή έχουν μικρότερη προς τα κάτω κατεύθυνση από το σημείο εκφύσεώς τους. Όλες οι κινητές πλευρές, από τη 2η μέχρι τη 10η, εμφανίζουν ένα δεύτερο άξονα περιστροφής γύρω από την πλάγια διεύθυνση από την αρχή τους στη σπονδυλική στήλη μέχρι το πέρας τους στο στέρνο (η 11η και η 12η πλευρά δεν συγχονδρούνται με το στέρνο και δεν εμφανίζουν περιστροφή).
Οι ανώτερες πλευρές αυξάνουν την ωβελιαία διάσταση ανεγείροντας το στέρνο και οι κατώτερες πλευρές αυξάνουν την οριζόντια διάσταση του θώρακος, κυρίως, με προς τα έξω περιστροφή. Λόγω του μεγέθους τους και του σχήματός τους οι κατώτερες πλευρές εκτείνουν το θώρακα περισσότερο, συγκριτικά με τις ανώτερες. Κατά συνέπεια, οι κατώτερες περιοχές των πνευμόνων αερίζονται σχετικά καλύτερα, παρ΄ό,τι οι ανώτερες πνευμονικές περιοχές. Η διοχέτευση του αναπνεόμενου όγκου αέρος προς τις βασικές περιοχές των πνευμόνων, επί ήρεμης αναπνοής, από το επίπεδο της FRC, οφείλεται, πάντως, και σε φυσιολογικούς λόγους, πέραν των περιγραφένων ανατομικών.
