Πρόκειται για χαμηλού μοριακού βάρους γλυκοζιωμένες πρωτεΐνες (23- και 30-kilodalton), αντίστοιχα, που αναστέλλουν την κολλαγενάση και άλλες πρωτεάσες και παράγονται από τα μακροφάγα και τους ινοβλάστες. Με τις πρωτεάσες σχηματίζουν συμπλέγματα υπό αναλογία 1:1 και η έκφρασή τους ενισχύεται από την IL-1, τους φορβολικούς εστέρες και την υπεροξία[i]. Επί ενδοτραχειακής ενσταλλάξεως, ο TIMP-2, όπως και ο SLPI, προκαλεί μείωση της βαρύτητας της εξ ανοσοσυμπλεγμάτων κυψελιδίτιδας, πιθανόν μέσω αναστολής της ζελατινάσης των πολυμορφοπυρήνων. Επί ταυτόχρονης χορηγήσεως TIMP και SLPI, παρατηρείται μείωση του βαθμού ιστικής καταστροφής και εισροής ουδετεροφίλων, ενώ η υπεροξία αυξάνει το ποσόν του TIMP-1,2, υποδηλώνοντας ότι υπάρχει συνεργασία μεταξύ αντιπρωτεασικής και αντιοξειδωτικής αμυντικής δράσεως. Η συνεργασία αυτή φαίνεται τελεολογικά ενδιαφέρουσα, δεδομένου ότι επί φλεγμονώδους βλάβης των πνευμονικών ιστών, ενεργοποιούνται και οι δύο μηχανισμοί, που δρουν καταστροφικά. Ο αναστολέας αυτός μπορεί να αποδειχθεί με κλινικό ενδιαφέρον, στο μέλλον.
[i] Horowitz S, Shapiro DL, Finkelstein JN, et al: Changes in gene expression in hyperoxia-induced neonatal lung injury. Am J Physiol 1990· 258:107