Με τον όρο αυτόν, περιγράφονται καταστάσεις με αύξηση του αναπνεόμενου όγκου με ή χωρίς αύξηση της συχνότητας αναπνοής. Είναι φυσιολογικός τύπος αναπνοής που αποσκοπεί στην αύξηση του αερισμού, ώστε να ικανοποιεί αυξημένες μεταβολικές ανάγκες. Κατά τη μυϊκή άσκηση, πχ., ο πνευμονικός αερισμός αυξάνεται κατ’ αρχή με αύξηση του όγκου αναπνοής. Εάν η μυϊκή άσκηση παραταθεί ή ενταθεί, η απαιτούμενη αύξηση του αερισμού εξασφαλίζεται όχι μόνο με αύξηση του όγκου της αναπνοής, δηλαδή με υπέρπνοια, αλλά και με αύξηση της συχνότητας, δηλαδή με ταχύπνοια.