Στους παράγοντες αυτούς συγκαταλέγονται:
a. η PaCO2: Επί υπερκαπνίας, αυξάνεται η νεφρική επαναρρόφηση HCO3̄, καθώς επίσης και η αποβολή Η+ (όξινα ούρα), επειδή προάγεται [α] η υδάτωση του CO2 προς H2CO3 και, [β] η αύξηση της απεκκρίσεως Η+. Αντίθετα φαινόμενα εκδηλώνονται επί υποκαπνίας, κατά την οποία λιγώτερα μόρια CO2 υδατώνονται προς ανθρακικό οξύ και διίστανται προς H+ και HCO3̄.
b. η συγκέντρωση του Κ+: Επί υποκαλαιμίας αυξάνεται η επαναρρόφηση HCO3̄, επειδή συνεπάγεται ενδοκυττάρια οξέωση και αύξηση της απεκκρίσεως Η+ υπό των σωληναριακών κυττάρων. Αντίθετα ισχύουν υπί υπερκαλιαιμίας.
c. η μείωση της καρβονικής ανυδράσης: To ψευδαργυροεξαρτώμενο αυτό ένζυμο, καταλύει, ως γνωστό, την αντίδραση υδρολύσεως του CO2. H αναστολή του ενζύμου (πχ., δια χορηγήσεως ακεταζολαμίδης) μειώνει την απέκκριση Η+, χωρίς όμως να την καταργεί εντελώς. Αντίθετα, μάλιστα, έχει αναγνωρισθεί ότι σε καταστάσεις σοβαρής μεταβολικής οξεώσεως, η νεφρική έκκριση Η+ επιτελείται κανονικά, ακόμη και χωρίς την καταλυτική παρουσία της καρβονικής ανυδράσης (à489, 491, 493, 494, 683, 929, 1164}.
d. η συγκέντρωση των CI-: Η υποχλωραιμία επάγει την επαναρρόφηση HCO3̄ , ενώ η υπερχλωραιμία τη μειώνει, πιθανώς λόγω της μειώσεως του όγκου του εξωκυττάριου χώρου, η οποία επάγει τη σωληναριακή επαναρρόφηση Na+ και μαζί με αυτό παρασύρεται και HCO3̄, ως συνοδό ανιόν.