Η μέθοδος αυτή αποτελεί τροποποίηση (Ogilvie et al.) προηγούμενης που προτάθηκε από την Krogh (1914). Για τη διενέργεια της δοκιμασίας, ο εξεταζόμενος εκτελεί μια πλήρη εισπνοή (ζωτική χωρητικότητα), μίγματος γνωστής περιεκτικότητας σε CO και κρατάει την αναπνοή του για διάστημα 10 secs, στο επίπεδο της TLC. Η DL, CO υπολογίζεται από το ποσοστό του CO που διαχέεται από τον κυψελιδικό χώρο προς τα πνευμονικά τριχοειδή (VA . FA/t). Η ποσότητα αυτή μπορεί να εκφρασθεί ως γινόμενο της μερικής συγκεντρώσεώς του και της ολικής πιέσεως του εισπνεόμενου μείγματος:
VA . FA/t= -DLCO .FACO (Pb-47)
Όπου Pb = η βαρομετρική πίεση.
Διάγραμμα της μεταβολής της συγκεντρώσεως του CO (FACO), με το χρόνο.
Ο ρυθμός μεταβολής της κυψελιδικής συγκεντρώσεως CO, συναρτήσει χρόνου, μπορεί να υπολογισθεί:
DFACO /dt=-[DLCO . (Pb-47). t]/VA
ή δι΄ολοκληρώσεως της προηγουμένης:
FACO(t)= FACO(0) e [[-DL, CO · (Pb-47)·t]/VA ] [1}
Υπολογισμός DL, CO όπου DFACO (0) και FACO(t) παριστούν τις κυψελιδικές συγκεντρώσεις CO στους χρόνους 0 και t.
Έτσι, η εκθετική μείωση της συγκεντρώσεως του κυψελιδικού CO, με το χρόνο, αποτελεί συνάρτηση της DL,CO. Γραφικά, η εξίσωση αποδίδεται στο επόμενο σχήμα
Εάν η συνάρτηση παρασταθεί με λογαριθμική μορφή, θα προκύψει μια ευθεία γραμμή της οποίας ο σταθερός όρος θα εντοπισθεί στον άξονα y, ενώ η κλίση της θα ισούται με: -DL, CO (Pb-47)/VA. Ανακατασκευάζοντας την εξίσωση [1] μπορούμε να λάβουμε μια συνάρτηση για την DL, CO :
DL, CO = VA/(Pb-47) . log[FACO(0)/ FACO(t)] {2}
H εξίσωση της μορφής αυτής χρησιμοποιείται προκειμένου να υπολογισθεί η DL, CO με τη μέθοδο της μιας αναπνοής. Επομένως, όλες οι παράμετροι της εξισώσεως πρέπει να υπολογισθούν.
Ο εξεταζόμενος εκπνέει στο επίπεδο του RV και ακολούθως, εισπνέει μέχρι το επίπεδο ΤLC ένα μίγμα αερίων που περιέχει CO: 0.1%, He:10%, Ο2:21% και το υπόλοιπο Ν2. Ο εισπνεόμενος όγκος καταγράφεται. Μετά τη βαθειά εισπνοή, η αναπνοή κρατείται, επί 10 secs και, ακολούθως, ο εξεταζόμενος εκπνέει, βαθμιαία. Το αρχικό μέρος της εκπνοής, συνήθως 700-800 ml, απορρίπτονται προκειμένου να εξασφαλισθεί ότι δεν λαμβάνει μέρος στις αναλύσεις ο αέρας που προέρχεται από το νεκρό χώρο. Στη συνέχεια παραλαμβάνεται ποσότητα του εκπνεόμενου μίγματος, αρκετού όγκου, (περίπου 700 ml) για τις αναγκαίες αναλύσεις των συγκεντρώσεων των αερίων. Μετά την ολοκλήρωση της δοκιμασίας, ο εκπνεόμενος αέρας και ένα δείγμα από τον εισπνεόμενο αέρα αναλύονται, επίσης, ως προς τις συγκεντρώσεις του CO και He.
βλέπε: διάχυση αερίων στους πνεύμονες