Εάν μια ποσότητα μίγματος αερίων, πχ., Ο2, CO2, Ν2, τοποθετηθεί σ΄ένα περιέκτη, το μίγμα εκτείνεται, ώστε να καταλάβει ολόκληρο τον διαθέσιμο όγκο στον περιέκτη, κατά τρόπο, ώστε, η συγκέντρωση, η μερική πίεση και η σύνθεση του μίγματος να είναι η αυτή, σε κάθε περιοχή του περιέκτη. Κατά την κινητική θεωρία, τα μόρια των αερίων συνιστούν διακριτά σωματίδια, με ιδανική ελαστικότητα, ο αριθμός των οποίων παραμένει σταθερός (νόμος Avocadro), υπό σταθερές συνθήκες θερμοκρασίας και πιέσεως. Τα μόρια των αερίων ευρίσκονται σε μια κατάσταση ακατάπαυστης και τυχαίας κινητικότητας, υπό υψηλή ταχύτητα, υπό μετρητή κινητική ενέργεια (1/2 •m•v2), στην οποία οφείλεται η κατάληψη ολόκληρου του όγκου του περιέκτη. Σε συνθήκες σταθερής θερμοκρασίας, όλα τα αέρια έχουν την ίδια κινητική ενέργεια. Τα μόρια του αερίου συγκρούονται, διαρκώς, μεταξύ τους και επί των εσωτερικών τοιχωμάτων του περιέκτη, χωρίς απώλεια της κινητικής τους ενέργειας∙ θεωρούμενα, για το λόγο αυτό, ιδανικά ελαστικά σώματα. Υπό χαμηλές πιέσεις, η απόσταση μεταξύ των μορίων τους είναι πολύ μεγάλη, συγκριτικά με το μέγεθος τους, ενώ η δύναμη έλξεως μεταξύ τους είναι είναι σχεδόν αμελητέα. Επομένως, τα μόρια των αερίων, ασκούν πιέσεις, το ένα επί του άλλου, μόνο κατά τη στιγμή της συγκρούσεώς τους. H πίεση (δύναμη ανά μονάδα επιφάνειας) που ασκεί κάθε αέριο είναι το άθροισμα των αναρίθμητων συγκρούσεων των μορίων του αερίου, επί των τοιχωμάτων του περιέκτη τους& το μέτρο της πιέσεως εξαρτάται από την κινητική ενέργεια του αερίου και τη συγκέντρωση των μορίων του. Εφ΄ όσον η κινητική ενέργεια είναι σταθερή, για σταθερή θερμοκρασία, αέρια υπό σταθερή συγκέντρωση, ευρίσκονται υπό σταθερή πίεση.
Αν και η κινητική θεωρία των αερίων αποτελεί υπεραπλούστευση των φυσικών ιδιοτήτων των πραγματικών αερίων, εξυπηρετεί τις ανάγκες που προκύπτουν, προκειμένου να μελετηθεί η συμπεριφορά των αερίων στις συνθήκες των σχετικά υψηλών θερμοκρασιών, χαμηλών πιέσεων, μικρών ταχυτήτων, που αναγνωρίζονται στις διατάξεις των φαινομένων που μελετώνται στη φυσιολογία της αναπνοής.