Home

Δείκτης απορροφήσεως O2 , oxygen extraction ratio (O2ER)

Είναι το ποσόν του O2  που παρακρατείται τους ιστούς, δηλαδή η % διαφορά της περιεκτικότητας σε O2  του μικτού φλεβικού αίματος από την περιεκτικότητα του αρτηριακού αίματος (à988) και παρέχεται από την  εξίσωση:

O2ER = CA-V̄O2/CaO2      {1}

Με φυσιολογικές τιμές για την CA-V̄O2  και την CaO2 , η φυσιολογική τιμή του O2ER είναι 0.25, που αντιστοιχεί στο 25% της περιεκτικότητας σε O2  του αρτηριακού αίματος. Αύξηση της O2ER δείχνει ότι το ποσόν του O2  που απάγεται από το αρτηριακό αίμα στους ιστούς είναι αυξημένο.

Υπάρχει μια σημαντική σχέση μταξύ CA-V̄O2 , Q̇T και V̇O2:

V̇O2= (CA-V̄O2  X 10) X Q̇Τ       {2}

Από την  οποία προκύπτει ότι:

CA-V̄O2  µ κατανάλωση O2 /καρδιακή εξώθηση.

Γενικά, η V̇O2  μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι σταθερή σε βαριά ασθενείς, που δεν είναι σηπτικοί και έχουν περιορισμένη μυϊκή δραστηριότητα (δηλαδή δεν εμφανίζουν σπασμούς, ανησυχία, ή ρίγος). Με την παραδοχή αυτή, οι μεταβολές της CA-V̄O2  μπορούν μόνο να οφείλονται σε μεταβολές στο επίπεδο αιματώσεως, Q̇T. Επομένως, οι τιμές  CA-V̄O2  μπορούν να χρησιμοποποιηθούν ως ένδειξη της αποτελεσματικότητας του καρδιαγγειακού συστήματος να υποστηρίξει τις μεταβολικές ανάγκες της ιστικής οξυγονώσεως στον ασθενή. Αύξηση της CA-V̄O2 αποτελεί ένδειξη ότι η Q̇T είναι μειωμένη, υπάρχει μικρότερη ιστική αιμάτωση, με αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη απορρόφηση O2 από το αγγειακό δίκτυο, πριν επιστρέψει, ως μικτό φλεβικό αίμα στους πνεύμονες. Ο αερισμός ενός ασθενούς μπορεί να αυξηθεί σε καταστάσεις, όπως η υπερθερμία, οι σπασμοί, το ρίγος, και η άσκηση, ενώ μπορεί να μειωθεί σε καταστάσεις, όπως η υποθερμία, η χάλαση των σκελετικών μυών, η μεταβολή του μεταβολισμού των κυττάρων, απότοκη δηλητηριάσεως από κυανίδια, και περιφερική αγγειακή διαφυγή, αποτέλεσμα σήψεως ή τραύματος.

Αύξηση του Q̇T μπορεί, σε περιορισμένο βαθμό, να παρέξει αντιρρόπιση στην υποξαιμία, που προκαλεί η δεξιά-προς-αριστερά διαφυγή.  Καθώς αυξάνεται η Q̇T και η CA-V̄O2   αντίστοιχα μειώνεται το αποτέλεσμα είναι αύξηση της CV̄O2 του αίματος που επιστρέφει στους πνεύμονες (μικτό φλεβικό αίμα). Η αύξηση της CV̄O2  είναι σημαντική. Σημαίνει ότι το μικτό φλεβικό αίμα που διαφεύγει οξυγονώνεται καλύτερα, και, επομένως, επηρεάζεται λιγότερο από το επίπεδο της τελικής CaO2.

Με την άσκηση,  μειώνεται η PV̄O2 και η CA-V̄O2   αυξάνεται, παρά την  αύξηση της ㎩O2   και τη καρδιακής εξωθήσεως. Αίτιο των μεταβολών αυτών είναι η αυξημένη κατανάλωση O2 από τους σκελετικούς μύες. Η αύξηση στην απορρόφηση του O2  έχει μεγαλύτερη επίδραση από ό,τι η αύξηση της παροχής O2. Προφανώς, η μέτρηση της CA-V̄O2  και της O2ER μπορεί να διενεργηθεί μόνο εφ΄όσον διατίθεται δείγμα μικτού φλεβικού αίματος. Επί ελλείψεως, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένας καθετήρας πνευμονικής αρτηρίας συνδεδεμένος με μόνιτορ συνεχούς καταγραφής SV̄O2. Μείωση του κορεσμού του μικτού φλεβικού αίματος, SV̄O2., αντιστοιχεί με μείωση της CV̄O2 και δείχνει ότι υπάρχει μειωμένη παροχή O2  στους ιστούς.   

Η SV̄O2, μόνη της, δεν  παρέχει πληροφορίες αναφορικά με τη φύση του προβλήματος, εάν δηλαδή πρόκειται για χαμηλή οξυγόνωση του αρτηριακού αίματος, χαμηλή αιμάτωση των ιστών, ή αυξημένων μεταβολικών απαιτήσεων. Η SV̄O2. εν τούτοις, συσχετίζεται με την ㎩O2  και τον κορεσμό, SaO2. Η συσχέτιση αυτή επιτρέπει κάποια διαφοροποίηση αναφορικά με το αν η PaO2  ή  Q̇T  είναι υπεύθυνες για τις μεταβολές στη SV̄O2.

Ένα όφελος για τη συνεχή καταγραφή της SV̄O2 είναι ότι οι μεταβολές της  εντοπίζονται πριν από την ανάπτυξη των αντίστοιχων μεταβολών στις τιμές αερίων αρτηριακού αίματος.