Οι συνολικές αντιστάσεις των αεραγωγών μπορούν να διακριθούν σε δύο ανατομικές εντοπίσεις. [α] Οι περιφερικές αντιστάσεις, είναι εκείνες που αναπτύσσονται στους αεραγωγούς μεταξύ των γενεών 7 και 23. Η τιμή τους είναι πολύ χαμηλή, επειδή η συνολική διατομή των αεραγωγών των αντίστοιχων γενεών, είναι ευρεία και η ροή δι αυτών, γραμμική, στις ακραίες γενεές, μάλιστα η προώθηση του αέρα γίνεται με μοριακή κατά Brown κίνηση και όχι με μηχανική προώθηση. [β] οι κεντρικές αντιστάσεις παρατηρούνται στους κεντρικούς αεραγωγούς, μεταξύ των γενεών 0 και 6. Δηλαδή από τις ρινικές κοιλότητες, (οι οποίες προβάλλουν το 50% των συνολικών αντιστάσεων) μέχρι περίπου τους υπο-υποτμηματικούς αεραγωγούς. Οι σημειούμενες αντιστάσεις στην περιοχή αυτή είναι ιδιαίτερα υψηλές, επειδή τα τοιχώματα των αεραγωγών είναι άκαμπτα, λόγω της χόνδρινης υποστηρίξεώς τους, ενώ δεν συνέχονται με το παρακείμενο παρέγχυμα, που θα ασκούσε διατατική επ΄αυτών έλξη. Έτσι, ισχύει: