Οι αναλυτές αερίων αρτηριακού αίματος αποτελούνται από τρία ηλεκτρόδια, για τη μέτρηση του pH, της PaCO2 και της PaO2 στους 37°C. Εισήχθησαν περί το 1960, από τους R. Strow, και L. Clark[i]. Από τις μετρήσεις αυτές, μπορούν να υπολογισθούν ο κορεσμός αιμοσφαιρίνης, η περίσσεια βάσεως, τα διτανθρακικά, και άλλες παράμετροι, όπως οι αντιρροπήσεις στις οξεοβασικές διαταραχές.
Eικ.: Stow–Severinghaus pH, PaCO2 ηλεκτρόδιο
Η PaO2 και η PaCO2 μπορούν να προασεγγιστούν, διαδερμικά, με τη χρήση ”διαδερμικών” ηλεκτροδίων, επί θερμανθέντος δέρματος, ενώ ο κορεσμός, SO2% μπορεί να προσεγγιστεί με πολλαπλού μήκους κύματος οξυμέτρων. Ο κορεσμός αιμοσφαιρίνης μπορεί να προσεγγιστεί με παλμικό οξύμετρο, με το οποίο ανιχνεύονται οι αρτηριακές σφυγμικές διακυμάνσεις μέσω ερυθρού και υπέρυθρου φωτός, που διαπερνάει το δάκτυλο, το λοβίο του αυτιού, ή άλλους ιστούς. Η τελευταία μέθοδος εισήχθη το 1973 στο Τόκυο από τον T. Aoyagi και κατέστη διαθέσιμη εμπορικά, το 1983.
Το 1958, οι Severingghaus και Bradley ανέπτυξαν τον πρώτο αναλυτή αερίων αρτηριακού αίματος, τριών λειτουργιών, ενσωματώνοντας σε μια συσκευή, ένα ηλεκτρόδιο Clark, για τη μέτρηση του PO2, ένα Stow-Severnghaus PCO2 ηλεκτρόδιο κι ένα κοινό ηλεκτρόδιο pH, από το εμπόριο[ii]. Χρησιμοποιήθηκε ένα μικρό τονόμετρο, για τη βαθμονόμηση του ηλεκτροδίου για την PO2.