Θεματολόγιο Πνευμονολογίας

Οι αναλυτές αερίων αρτηριακού αίματος αποτελούνται από τρία ηλεκτρόδια, για τη μέτρηση του pH, της PaCO₂ και της PaO₂ στους 37°C. Εισήχθησαν περί το 1960, από τους R. Strow, και L. Clark[i]. Από τις μετρήσεις αυτές, μπορούν να υπολογισθούν ο κορεσμός αιμοσφαιρίνης, η περίσσεια βάσεως, τα διτανθρακικά, και άλλες παράμετροι, όπως οι αντιρροπήσεις στις οξεοβασικές διαταραχές.

Eικ.:  Stow–Severinghaus pH, PaCO₂  ηλεκτρόδιο

Η PaO₂ και η PaCO₂ μπορούν να προασεγγιστούν, διαδερμικά, με τη χρήση ”διαδερμικών” ηλεκτροδίων, επί θερμανθέντος δέρματος, ενώ ο κορεσμός, SO₂% μπορεί να προσεγγιστεί με πολλαπλού μήκους κύματος οξυμέτρων. Ο κορεσμός αιμοσφαιρίνης μπορεί να προσεγγιστεί με παλμικό οξύμετρο, με το οποίο ανιχνεύονται οι αρτηριακές σφυγμικές διακυμάνσεις μέσω ερυθρού και υπέρυθρου φωτός, που διαπερνάει το δάκτυλο, το λοβίο του αυτιού, ή άλλους ιστούς. Η τελευταία μέθοδος εισήχθη το 1973 στο Τόκυο από τον T. Aoyagi και κατέστη διαθέσιμη εμπορικά, το 1983.  

Το 1958, οι Severingghaus και  Bradley ανέπτυξαν τον πρώτο αναλυτή αερίων αρτηριακού αίματος, τριών λειτουργιών, ενσωματώνοντας σε μια συσκευή, ένα ηλεκτρόδιο Clark, για τη μέτρηση του PO₂, ένα Stow-Severnghaus PCO₂ ηλεκτρόδιο κι ένα κοινό ηλεκτρόδιο pH, από το εμπόριο[ii]. Χρησιμοποιήθηκε ένα μικρό τονόμετρο, για τη βαθμονόμηση του ηλεκτροδίου για την PO₂.