Αέρια που δεν αντιδρούν χημικά με το κυτόπλασμα, όπως το Ήλιο, He, το άζωτο, N2 και τα αναισθητικά αέρια. Διηθούνται τόσο γρήγορα ώστε ο ρυθμός εξισορροπήσεως με τους ιστούς, δεν μπορεί να μετρηθεί ευθέως μέσω πειραματικών διατάξεων. Έτσι, έχουν προταθεί θεωρητικές προσεγγίσεις, που βασίζονται στο 2ο νόμο του Fick, της διαχύσεως, για παροδικές –μη σταθεροποιημένες- συνθήκες:
dθ2c/θx2=-dc/dt
Η εξίσωση αυτή καθορίζει ότι η διαφορά μεταξύ της διαχύσεως του αερίου μέσα και έξω από ένα διαφορικό όγκο· ισούται με τη μεταβολή της συγκεντρώσεως του αερίου στον όγκο αυτό. Η λύση αυτής της διαφορικής εξισώσεως για διαφορετικές γεωμετρικές συνθήκες διατίθεται στη βιβλιογραφία, και δείχνουν ότι τα αδρανή αέρια εξισορροπούνται μεταξύ κυψελίδων και τριχοειδών ήδη από τις αρχικές προσωρινές φάσεις (transient phase). Τα αποτελέσματα που προκύπτουν από τη λύση της εξισώσεως αυτής επαληθεύονται από τα αποτελέσματα που παραλήφθησαν με χρήση άλλων τεχνικών[i].
[i] Cotes JE (1979) Lung Function, 4th edn., chs. 8 and 9, pp. 203–250. Oxford: Blackwell.