Πράγματι, υπάρχουν κλινικές ενδείξεις που προβάλλουν τη σπουδαιότητα του φλοιώδους κέντρου σε ασθενείς με χρόνιες πνευμονοπάθειες. Ασθενείς με ΧΑΠ, πχ, λαμβάνουν συχνά μια χαρακτηριστική θέση όταν κάθονται με κάμψη του κορμού προς τα εμπρός και προσήλωση των ανεσπασμένων ώμων. Η θέση αυτή θέτει σε μηχανικό πλεονέκτημα τους αναπνευστικούς μύες –το διάφραγμα και τους έξω μεσοπλέυριους- και βελτιώνει τη μηχανική αποτελεσματικότητά τους. Η σύγκλειση του στόματος, που υιοθετούν αυτόματα μερικοί ασθενείς, διευκολύνει την εκπνευστική (και εισπνευστική) ροή δια παροδικής απομακρύνσεως του ΕΡΡ (à1173). Τέλος, η δύσπνοια καταστέλλεται μετά χορήγηση οπιούχων, γεγονός με το οποίο ερμηνεύεται η παρατήρηση ότι οι αποφρακτικοί ασθενείς ανέχονται καλύτερα δοκιμασίες κοπώσεως, παρά τον αμετάβλητο βαθμό αναπνευστικής δυσλειτουργίας.
Εφόσον η λειτουργική σκοπιμότητα της αναπνοής είναι η εξυπηρέτηση των μεταβολικών αναγκών (à250), το σύστημα ελέγχου της αναπνοής πρέπει να ενημερώνεται επί των ιστικών συγκεντρώσεων των Ο2, CO2 και Η+ που συνεπάγεται η τρέxουσα μεταβολική δραστηριότητα και ο τύπος αναπνοής που έχει υιοθετηθεί.