Ο κυριότερος μοριακός φορέας ενέργειας στα κύτταρα. Το ΑΤΡ επάγει και ισχυροποιεί τη συσταλτικότητα των λείων μυικών ινών των αεραγωγών, μέσω διεγέρσεως των υποδοχέων R2X (►,►). Η αναστολή των υποδοχέων Ρ2 στους αεραγωγούς ευαισθητοποιημένων μικρών πειραματοζώων, απολκήγει σε αποδυνάμωση της αντιδραστικόττηας των αεραγωγών (►). Το ΑΤΡ, επίσης, πυροδοτεί αντανακλαστικό βρογχόσπασμο, ενεργοποιώντας τους υποδοχείς Ρ2Χ στις ίνες του πνευμονογαστρικού (Pelleg A, Hurt CM. Mechanism of action of ATP on canine pulmonary vagal C fibre nerve terminals. J Physiol 1996; 490: 265-275), που είναι περισσότερο έκδηλος από τον επαγόμενο με΄σω της αδενοσίνης. Επομένως, με την ανάπτυξη νευρογενούς βρογχόσπασμου το εξωκυττάριο ΑΤΡ διαδραματίζει σημαίνοντα ρόλο στις αποφρακτικές πνευμονοπάθειες, εν γένει (►). Στην πραγματικότητα, το εισπνεόμενο ΑΤΡ προκαλεί ισχυρότερο βρογχόσπασμο στους υγιείες και στους ασθενείς με άσθμα, παρ΄ό,τι η ισταμίνη ή η μεταχολίνη (►). Επομένως, το ΑΤΡ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως καλύτερος
δείκτης βρογχικής αντιδραστικόττηας, σε κλινικές διατάξεις (►).
Η αδενοσίνη επάγει την απελυθέρωση της ισταμίνης και των λευκοτριενίων από τα σιτευτικά κύτταρα και, επομένως, εμμέσως προκαλεί σύσπαση των λείων μυϊκών ινών των βρόγχων (►), ενω απομονωθέντα λεία μυϊκά κύτταρα αεραγωγών ασθματικών ασθενών, έχουν αποδειχθεί υπεραντιδραστικά στη αδενοσίνη (►) και η αύξηση των συγλεντρώσεων αδενοσίνης στο πλάσμα πειραματοζώων επιδεινώνει τον από αλλεργιογόνα επαγόμενο βρογχόσπασμο, σε πειραματικές διατάξεις (►) και στον άνρωπο (►). Οι συγκεντρώσεις αδενοσίνης πλάσματος αυξάνονται κατά τον εξ ασκήσεως βρογχόσπασμο επί άσθματος, και ο βαθμός αυξήσεως τους συσχετίζεται με τη μείωση του FEV1 (►).
To AMΡ μετατρέπεται ταχέως σε αδενοσίνη στους αεραγωγούς και είναι περισσ΄τοερο σταθερό, παρ΄ό,τι το νουκλεοτίδιο. Επομένως, έχει χρησιμοποιηθεί για βρογχική πρόκλησηΗ εισπνοή ΑΜΡ ή αδενοσίνης αυξάνει σημαντικά τις αντιστάσεις ροής στους αεραγωγούς και επάγει βρογχόσπασμο και δύσπνοια, σε ασθματικούς ασθενείς, αλλά όχι σε υγιείς (►). Έχει γνωστεί ότι οι ασθενείς με ΧΑπ απαντούν στην πρόκληση με ΑΜΡ, αλλά όχι οι (►).